Lord Lister No. 0334: Onder de goudzoekers

By Matull, Blankensee, and Hageman

The Project Gutenberg eBook of Lord Lister No. 0334: Onder de goudzoekers
    
This ebook is for the use of anyone anywhere in the United States and
most other parts of the world at no cost and with almost no restrictions
whatsoever. You may copy it, give it away or re-use it under the terms
of the Project Gutenberg License included with this ebook or online
at www.gutenberg.org. If you are not located in the United States,
you will have to check the laws of the country where you are located
before using this eBook.

Title: Lord Lister No. 0334: Onder de goudzoekers

Author: Kurt Matull
        Theo von Blankensee
        Felix Hageman

Release date: September 12, 2025 [eBook #76865]

Language: Dutch

Original publication: Amsterdam: Roman- Boek- en Kunsthandel, 1910

Credits: The Online Distributed Proofreading Team at https://www.pgdp.net/ for Project Gutenberg


*** START OF THE PROJECT GUTENBERG EBOOK LORD LISTER NO. 0334: ONDER DE GOUDZOEKERS ***





                              LORD LISTER
                            GENAAMD RAFFLES
                          DE GROOTE ONBEKENDE.

                    NO. 334   ONDER DE GOUDZOEKERS.








ONDER DE GOUDZOEKERS.


HOOFDSTUK I.

OP JACHT AAN DE TANANA.


De zon stond op het punt achter den kam van de bergen te verdwijnen,
die zich aan beide zijden langs de oevers van de Tanana uitstrekken,
een zijrivier van de Jukon, in Alaska.

Het breede dal van de dichtbevroren rivier was met een dikke laag
sneeuw bedekt, en het was bijna onmogelijk na te gaan, waar de oever
eindigde en de stroom begon.

Het schitterend witte dek spreidde zich uit over de ontmetelijke vlakte
zoowel als over de ijskorst, die de wateren van de Tanana reeds eenige
maanden gevangen hield.

Op de hellingen van de bergen vormden alleen de pijnbosschen donkere
vlekken, maar voor het overige was alles wit, smetteloos wit.

Het was zoo vreemd stil in deze afgelegen streken, waar de mensch op
ieder uur van den dag een verbitterden strijd moet strijden tegen de
natuur, tegen het wilde gedierte—en tegen zijn ergsten vijand—zijn
medemensch, dat men zelfs op verren afstand het neervallen van een
dooden tak hoorde, of het trippelen van een wilden eend over het ijs in
de rivier, daar waar de felle wind een gedeelte van de oppervlakte had
schoongeveegd.

Woningen waren heinde en ver niet te zien.

De bevolking was hier zoo schaarsch, dat men dagen achtereen kon
reizen, zonder een levend wezen te ontmoeten, uitgezonderd de wolven,
rotganzen, duikereenden, berggeiten, beren en wilde honden.

Iets wat op een pad geleek, kronkelde langs de berghelling in
Noordelijke richting, beschermd door de pijnboomen, die zich stil en
statig ten hemel strekten.

Langs dat pad bewogen zich langzaam drie mannen, zoo dicht in hun
pelzen gehuld, dat er van hun gelaat slechts weinig te bespeuren viel.

En dat was wel noodig, want de thermometer wees op dat oogenblik bijna
dertig graden onder nul.

Een soort kap, eveneens van bont, omgaf hun hoofd, en was onder de kin
dichtgesnoerd.

Hun beenen staken in met bont gevoerde lederen kappen, die tot ver
boven de knie reikten.

Dikke wanten, van wol met schapenvacht gevoerd, beschermden hun handen
tegen de vreeselijke koude.

Ieder hunner droeg een linnen zak over den schouder, blijkbaar bestemd
om er het wild in te bewaren.

Want dat de drie mannen op jacht waren geweest bleek uit hun bewapening
en verdere uitrusting.

Zij droegen een uitmuntend Engelsch jachtgeweer aan een riem over den
schouder, en in den lederen gordel stak een lang jachtmes, sterk en
scherp geslepen.

Voorts waren zij allen voorzien van een veldflesch; en een geheele
uitrusting om onderweg eten te kunnen bereiden was over de drie jagers
verdeeld.

Hun voeten waren voorzien van sneeuwschoenen, waarmede een geoefend man
zich zeer snel over de sneeuw weet te verplaatsen.

Thans echter konden zij niet vlug vooruit komen, want het pad ging
bergopwaarts, en zij moesten gebruik maken van hun korte bergstokken om
niet telkens achteruit te glijden.

Dicht naast een der drie mannen liep een groote, fraaie wolfshond, een
sterk, moedig dier, nimmer bevreesd den wolf aan te vallen, en die
zijns gelijke vruchteloos zocht bij het speuren van het wild.

De jagers hadden eenigen tijd zwijgend voortgestapt—of liever gegleden,
toen de jongste hunner vroeg:

—Zouden wij nu nog ver van het blokhuis zijn, Edward?

—Ik denk nog een uur, misschien nog vijf kwartier. Ben je vermoeid?

—Dat niet zoo zeer—maar ik gevoel mij buitengewoon slaperig!

—Dat is steeds het geval wanneer men voor het eerst in deze barre
streek komt en lang buitenshuis vertoeft! De koude heeft altijd een
slaapverwekkenden invloed.

—Dan ben ik zeker sterk gepredestineerd, want ik kan mijn oogen
ternauwernood open houden! hernam de ander lachend. En hoe staat het
met onzen vriend Henderson?

De derde man van het kleine troepje, een ware Hercules, antwoordde
lachend:

—Ik wil mij niet beter maken dan ik ben, mijnheer Brand—ik geloof dat
ik in slaap zou vallen, zoodra ik maar even stilstond!

—En daarom moeten wij voortmaken, vrienden! hernam de oudste van het
drietal. Want die toestand is gevaarlijk. Wie aan die slaapzucht zou
toegeven—die zou nimmer meer ontwaken.....

Die waarschuwing scheen de beide anderen tot meerderen spoed aan te
zetten, want vlugger tikten de sneeuwschoenen op de hardbevroren
oppervlakte, en nu was spoedig de top van het gebergte bereikt, dat
hier niet hooger dan vijfhonderd meter boven de vlakte uitrees.

De drie jagers bevonden zich hier in een soort bergpas, breed en vlak,
die zich over een lengte van bijna twee kilometer uitstrekte.

Toen zij het einde van die pas bereikt hadden, zagen zij neer op de
vlakte die overgoten werd door de stralen van de ondergaande zon.

Het was een verrukkelijk schouwspel en als onwillekeurig bleven de drie
mannen een oogenblik stilstaan, diep onder den indruk van hetgeen zij
zagen.

De vlakte strekte zich uit tot aan den gezichtseinder waar zij werd
afgesloten door een ander gebergte, dat als in een violetten nevel
gehuld scheen.

Hier en daar vertoonde de vlakte een diepe inzinking, waar de sneeuw
zich meterhoog had opgestapeld.

De lage heuvels, die zich tot aan den einder verhieven, leken
reusachtige golven te zijn in een oceaan van sneeuw, onder den adem der
wintervorst tot onbewegelijkheid verstijfd.

Waar de zonnestralen schuins het sneeuwdek troffen, was het of een
lichtroode bloedstroom daarheen golfde.

Links en rechts verhieven zich dichte pijnbosschen, zwart en
geheimzinnig.

Dicht aan den zoom van een dier bosschen stond een sterk blokhuis, en
in de heldere lucht kon men duidelijk den rook uit den schoorsteen zien
opkronkelen.

Zwijgend beschouwden de drie mannen een oogenblik dit overweldigend
schoone natuurtafereel, tot de oudste, die de aanvoerder van het
troepje scheen te zijn op zachten toon zeide:

—Kom vrienden! Wij hebben nog een half uur te loopen, en aanstonds zal
de zon achter de kim verdwijnen—wat beteekent dat de koude dan
onverdragelijk zal worden, daar dan ook meestal de wind gaat opsteken.
Geheel donker wordt het hier echter niet, zooals gij wel bemerkt zult
hebben—dat is het kenmerk van den Poolwinter.

Snel gleden de mannen nu op hun sneeuwschoenen over de vlakte, op het
blokhuis af.

Fang, de wolfshond, draafde onvermoeid mede.

Voor het sterke dier scheen zulk een lange jacht niets anders te zijn
dan een uitstapje.

En eindelijk—daar was de hut!

Zij stonden stil voor het groote, sterk gebouwde blokhuis, uit
ruwbekapte boomstammen opgetrokken.

Naast de dikke deur, eveneens van boomstammen vervaardigd, bevond zich
het kleine venster dat met een zwaar luik gesloten kon worden.

Op het vroolijk geblaf van de hond, ging de deur op een kier open en er
verscheen een lachend gezicht om den hoek, het gezicht van een
bevallige, jonge vrouw, die vroolijk uitriep:

—Zijt gij daar? Komt spoedig binnen, want de koude zal in een oogwenk
de warmte uit het vertrek drijven!

Vlug traden de drie mannen en de hond de ruime en eenige kamer van het
blokhuis binnen.

Daar werden zij begroet door een jongen kerel, sterk als een boom, met
een rond, open gelaat, die bezig was geweest met het afschrapen van een
berenhuid, die met touwen aan een paar haken in den wand was
opgehangen.

Hij droeg een lederen wambuis, zijn dikke bontkleeren hingen aan haken
tegen den wand.

In een hoek van het groote vertrek vlamde een groot houtvuur, en dicht
daarbij tegen den muur geschoven, bevond zich het lage, eenvoudige bed
van Jack Brunt en zijn jonge vrouw, met wie hij juist een maand geleden
in het huwelijk was getreden.

Dat ging daar al op een zeer eenvoudige wijze—men begaf zich slechts
naar een der weinige predikanten, die er in deze woeste streken te
vinden waren, en waarvoor men vaak een dagreis of twee moest
overhebben, verklaarde den waardigen man dat men elkander lief had en
wilde huwen, en gaf zijn naam op—dat was alles.

De predikant schreef de namen op, sprak een kort woord, zegende het
jonge paar—en de plechtigheid was afgeloopen—men was getrouwd!

Desondanks waren deze „in een vloek en een zucht” afgesloten huwelijken
volkomen geldig volgens de Amerikaansche wetten.

Jack Brunt was pelsjager en hij gold in deze streek voor één van de
stoutmoedigsten.

Zijn jonge vrouw, nauwelijks achttien jaar oud, Grace Bilington, was de
dochter van een houtkooper, en niet zoodra hadden de jongelieden
elkander gezien op een dier openbare bals, zooals men ze zelfs in het
uiterste Noorden van de Vereenigde Staten niet kan missen, of zij waren
verliefd op elkander geworden, en een maand later hadden zij zich naar
den predikant van het naastbijgelegen dorp begeven.

Jack bewoonde het blokhuis, dat hij zelf met de hulp van eenige makkers
had gebouwd, tot dusverre alleen—en nu woonde hij er met zijn jong
vrouwtje.

Voor Europeesche ooren klinkt het bijna ongeloofelijk dat die jonge
menschen daar konden leven, en toch waren zij innig gelukkig.

Zij hadden niets dan zichzelven want de naaste buur woonde op twintig
mijlen afstand—zij waren dag en nacht door gevaren omringd, want het
volk hier was ruw—weinig minder ruw dan de wilde dieren, het klimaat
was gedurende zeven maanden van het jaar bitter onherbergzaam—zes
maanden lag er sneeuw—zij moesten zelven voor hun voedsel zorgen, en
het zelven schieten—eenmaal in de maand kwam de man met de slede of het
vierwielig rijtuigje die kruidenierswaren, rum en wijn bracht uit het
naburig dorp, en een paar kostbare huiden als betaling meenam, tweemaal
per jaar kwam de agent van een grooten pelshandel, die Jack diens
voorraad afkocht—en toch waren die jonge menschen volkomen tevreden,
want zij hadden elkander immers!

Jack had de drie vreemdelingen de hand gedrukt, waarbij alleen
Henderson geen spier had vertrokken, en daarop ontdeden de drie jagers
zich van hun dikke pelsen om in afwachting van den maaltijd aan het
heerlijk koesterende houtvuur plaats te nemen, en een klein glas
sterken brandewijn te drinken—gesmokkeld vóór de wet op het
drankmisbruik was afgekondigd!

En nu was het ook nog mogelijk, het gelaat van de drie vreemdelingen
beter te beschouwen.

Een hunner was ongeveer veertig jaar, te oordeelen naar zijn licht
grijzend haar, ofschoon zijn gelaat nog geen enkelen rimpel vertoonde,
en zijn grijze oogen schitterden als die van een jongeling.

Hij had scherp gesneden trekken, die van groote schranderheid getuigden
en van een wilskracht die voor niets terugdeinst.

De tweede jager was veel jonger, en had een zacht blozend gelaat, rond
en bijna vrouwelijk, waarin twee helderblauwe oogen straalden.

De derde eindelijk was gebouwd als de Farnesische Hercules, met
schouders die de wereld schenen te kunnen torsen, een borst als een
aambeeld, armen als voorhamers en harde vuisten die een os konden
vellen.

De oudste man was John Raffles.

Hij had gehoor gegeven aan een onweerstaanbaren aandrang tijdelijk
Londen te verlaten, de stad, waar hij zoo ijverig werd gezocht door de
politie, wegens een aantal stoutmoedige inbraken, waarvan niemand
anders dan Raffles de dader kon zijn geweest, volgens de heeren van
Scotland Yard.

Meermalen gebeurde het dat dit leven van avontuurlijke inbraken,
gevaarlijke ondernemingen, hem walgde, dat hij vurig verlangde naar de
vrije natuur, het leven in een of andere afgelegen streek, waar de
beschaving nog niet was doorgedrongen, de jacht op wild gedierte, den
omgang met nog onbedorven menschen, het inademen van een zuivere lucht!

En zoo had hij op een schoonen morgen zeer vroeg in de lente zijn
eenigen trouwen vriend Charly Brand het voorstel gedaan, „wat te gaan
jagen aan de oevers van de Jukon”, alsof het de eenvoudigste zaak der
wereld was.

De jonge man had hem tegengeworpen dat het daarginds zeker nog zou
winteren, en dat het klimaat er weinig minder bar was dan aan de Pool,
maar dit had Raffles niet kunnen weerhouden.

Henderson had de vliegmachine in orde moeten brengen, waarmede Raffles
reeds meerdere malen den oceaan was overgevlogen, en juist een dag,
nadat Raffles zijn voorstel tot het „uitstapje” had gedaan, steeg de
„Duivel der Lucht”, zoo was de naam van deze wonderbaarlijke machine,
aan het vernuftig brein van den Grooten Onbekende ontsproten, en die
een snelheid van meer dan 500 Kilometer per uur kon bereiken—vroeg in
den morgen dicht bij Londen op—om nog dienzelfden dag, tegen het vallen
van de schemering in de buurt van Montreal te dalen.

Den volgenden dag werd de reis voortgezet, en des middags daalde de
machine voor de tweede maal bij Fort Reliance, aan de Jukon, op
Canadeesch gebied, maar dicht bij de grens van het Territoir van Alaska
gelegen.

Daar had Raffles de vliegmachine achtergelaten, en toevertrouwd aan de
hoede van den garnizoensbevelhebber, om verder te voet, te paard, met
een slede, door honden of rendieren getrokken, verder te reizen.

In Europa hadden de eerste voorboden van de lente zich reeds kenbaar
gemaakt—hier lag nog alles diep onder de sneeuw, en het was vinnig
koud.

Van de Jukon waren de drie jagers naar de oevers van de Tanana
overgestoken meestal per slede, door sterke honden getrokken, waarbij
zelfs Fang zijne diensten verleende, die het niet scheen te kunnen
aanzien, dat hij door zijn soortgenooten werd vervoerd, zonder zelf
iets te doen.

Wel was er een hevige strijd ontbrand met de witte Eskimo-honden, die
geen indringer schenen te willen dulden, maar Fang was overwinnaar
gebleven en trok daarna lustig mede.

Op den tienden dag van hun reis, die steeds verder Noordelijk ging,
hadden zij Jack Brunt aangetroffen, die juist zijn vallen nakeek, en
dadelijk met de kenmerkende gastvrijheid van den Schot, de drie
vermoeide mannen naar zijn blokhuis had geleid, waar zij tot hun niet
geringe verbazing de bevallige Grace hadden aangetroffen.

Vier dagen hadden zij in het blokhuis overnacht, slapende op de dikke
vachten der reeds geschoten blauwvossen, zilvervossen, otters en beren,
en zij hadden groote genegenheid opgevat voor den jongen Schot, die
hier geheel alleen met zijn vrouwtje de woestheid van het klimaat en de
streek trotseerde en steeds even opgewekt en blijmoedig was.








HOOFDSTUK II.

DEMON GOUD.


Terwijl Grace druk in de weer was om het eenvoudig middagmaal gereed te
maken, zaten de vier mannen voor het vuur, en spraken over den uitslag
van de jacht.

—Zijt gij nogal tevreden over het resultaat, mijnheer? vroeg Jack, zich
tot Raffles wendende.

—Alles in aanmerking genomen—ja, ik ben tevreden! antwoordde Raffles.
Vergeet niet dat wij ongeoefend zijn op dit gebied!

—Maar uw prachtige hond zal u wel van veel nut zijn geweest? ging Jack
door terwijl hij het dier over den kop streelde. Hebt gij dien hond uit
Europa medegebracht, als ik vragen mag?

—Ja, een mijner vrienden bracht Fang een paar maanden geleden voor mij
mede van Prince Albert Land—nog heel wat Noordelijker gelegen dan
Alaska! Daar worden deze honden door de Eskimo’s veel gebruikt bij de
robbenjacht. Fang is een bijzonder groot en sterk exemplaar! Hij heeft
vandaag geholpen, om ons niet platzak te doen thuiskomen—een paar wilde
ganzen, een koppel sneeuwhoenders, en drie blauwvossen! Natuurlijk doet
gij ons het genoegen en behoudt de vellen van die dieren—tenminste als
wij de huid niet al te zeer met onze kogels beschadigd hebben!

—Hebt gij die vossen met een kogel en niet met hagel geschoten,
Mijnheer? riep Jack vol bewondering uit. Dan maak ik u mijn compliment!
Dat is zeker niet ieders werk! De blauwvos is zeer snel en schuw! En
luister nu! Ik zou u niet gaarne willen wegjagen, maar als gij nog een
dagreis verder naar het Noorden trekt, zult gij daar een gebied vinden,
waar nog veel zilvervossen te vinden zijn, en veel meer beren nog dan
hier! Ik zelf denk er over een paar weken heen te gaan, als er hier
niets meer voor mij te doen valt.

—Ik neem uw goeden raad dankbaar aan, mijn waarde Jack, zeide Raffles.
Wij mogen ook niet langer misbruik maken van uw gastvrijheid, want
jonggehuwden—zoo heb ik altijd hooren zeggen—willen liefst maar zooveel
mogelijk alleen zijn!

—O, maar daar kunnen wij altijd nog genoeg van profiteeren, mijnheer!
riep Grace met een helder lachje uit. Er gaan weken voorbij, zonder dat
wij hier iemand zien passeeren!

—Dat is zoo—maar in de laatste dagen schijnt het mij toch toe, dat ik
veel personen door de bergpas zie trekken die mijn huis voorbijgaan—in
de richting van Meadow Hill, zeide de jonge pelsjager peinzend. Eenigen
tijd geleden sprak ik een houthakker, die daar vandaan kwam, en die mij
zeide, dat er geruchten de ronde doen, als zou er daarginds weder goud
zijn gevonden!

—Wat of waar is dat Meadow Hill? vroeg Charly Brand nieuwsgierig.

—Des zomers kan men het in enkele uren bereiken, te paard. Maar nu zou
men er wel een dag voor noodig hebben. Het ligt aan de Tanana op dezen
oever.

—Wat is het—een stad, een dorp? vroeg Charly verder.

—Noch het één noch het andere, mijnheer! antwoordde Jack. Een half jaar
geleden was het er nog niet. Maar toen werd er gemompeld dat er daar
ergens goud te vinden was—en in een ommezien ontstond daar toen een
nederzetting. Ik spreek niet graag kwaad—maar het is meerendeels
ontuig, dat daar in zoo’n nederzetting woont, die als bij tooverslag
uit den grond is gerezen, mijnheer! Luiaards, dobbelaars, leegloopers
en dieven, alles vindt je daar. De gouddorst drijft er het uitschot van
deze streek heen—en om de waarheid te zeggen, is dat toch al niet veel
bijzonders—de goeden niet te na gesproken! Ik behoef U niet te zeggen,
wat daar het eerst wordt gebouwd, als er maar een paar dozijn
goudgravers zich vereenigd hebben—een kroeg! En het tweede gebouw
is...... meestal weer een kroeg! Een kerk of een school behoeft men er
niet te zoeken—die zouden toch leeg staan. Maar toch gaat er wel eens
een moedig predikant heen, die zich aan de grootste gevaren blootstelt,
om de bandieten te leeren, dat zij elkander niet om ieder wissewasje
een kogel door het hoofd moeten jagen.

—Prettig wonen zal het daar zijn! merkte Henderson langs zijn neus op.

—Mijnheer, het is er een hel voor ieder man met een greintje
beschaving! riep Grace vol afschuw uit. En ik beklaag de arme vrouwen
die daar komen!

—Wonen daar vrouwen? vroeg Charly verwonderd.

—Ja, maar negentig procent is niet veel zaaks, mijnheer! gaf Jack te
kennen. Zij bedienen in de kroegen, en zij moeten de jongens aandrijven
tot altijd meer drinken—dat is winst voor den baas, en voor haar ook,
want zij krijgen een paar procenten van den verkoop. Het heet wel dat
de verkoop en het slijten van sterken drank verboden is—maar doe er
eens wat tegen!

—Daar is dus in het geheel geen politie? vroeg Henderson vol
belangstelling.

—Men kan wel zien, mijnheer, dat gij zoo kersversch uit Europa hier
zijt gekomen! antwoordde Jack glimlachend. Politie! Ja, er bestaat zoo
iets als de bereden North West Police, en ik zal de laatste zijn, om
iets af te dingen op den persoonlijken moed van die mannen—dien zij dan
ook wel noodig hebben, want hun baantje is een hondenbaantje! Maar hoe
wilt gij, dat die paar honderd man, over een gebied van eenige
honderden mijlen verspreid, en waarvan altijd de helft moet uitrusten,
de orde handhaven? Als zij een misdrijf kunnen constateeren, dan is het
louter toeval! Denk eens wat het beteekent, om in dit jaargetijde, in
een land waar heel weinig paarden, en in het geheel geen spoorwegen
zijn, van de eene plaats naar de andere te reizen! Ik spreek niet van
de groote plaatsen—die hebben een vrij goede politie, maar die heeft
daar dan ook haar standplaats, en heeft niets te maken, met wat er
elders voorvalt.

—Sakkerloot—dat is dan heel wat anders dan het baantje van de
Londensche „Bobbies”! riep Henderson uit.

—Dat moogt gij wel zeggen, mijnheer! vervolgde Jack. Vaak is zoo’n man
geheel alleen—alleen met zijn revolver, zijn paard of zijn honden. Hij
hoort op zijn tijdelijke standplaats iets van een moord ergens—hij
spant zijn hondenslede met tien of twaalf honden in, kijkt zijn geweer
en zijn revolver na, pakt zijn zak met levensmiddelen, bestudeert de
kaart eens, en gaat in zijn slede zitten—en dan moet hij maar zien dat
hij den moordenaar te pakken krijgt!

—Bij zoo’n arrestatie zal het wel niet altijd mak toegaan? vroeg
Charly, die belangstellend had toegeluisterd.

—Wel mijnheer—van de tien keeren wordt de agent drie maal neergelegd,
en drie maal ontkomt de moordenaar! En ik verzeker U dat het geen
grapje is, een gevaarlijken misdadiger geheel alleen over een afstand
van vaak duizenden mijlen te moeten vervoeren! Zoo is het in Canada, en
zoo is het hier! En nu spreek ik er niet van dat de honden ziek kunnen
worden op drie of vier dagreizen van eenig station, of dat de wolven
komen opzetten, of dat een troep bandieten den agent overvalt......
Neen, er zijn onder de agenten ook wel rare snuiters—maar men moet hen
nageven, dat zij mannetjesputters zijn, gehard als staal, moedig als
een leeuw, slim als een vos en taaier dan buffelleer!

Hij zweeg even en vervolgde toen:

—Als er nu een nieuwe nederzetting wordt gevormd, zooals die van Meadow
Hill, dan komt de politie eens kijken—en dan kan zij verder niet veel
doen, vooral des winters als alles onder de sneeuw ligt. Er is geen
denken aan, in zulke posten een permanente politiemacht te vestigen—dan
zou men het korps met een honderdduizend man moeten uitbreiden, en dat
gaat niet—nog afgezien van de vraag of een kleine afdeeling genoeg
eerbied zou kunnen afdwingen. En daarom zijn de toestanden hier nog
juist zooals zij een halve eeuw geleden waren! Ieder is hier zich zelf
het naaste, en moet maar zorgen, dat hij aan het langste eind trekt. De
revolvers zitten hier los in den holster, ziet gij.

—Dan zullen wij dus goed doen, een weinig op onze hoede te zijn, als
wij daarginds komen! merkte Raffles glimlachend op.

—Dat zou ik u aanraden! antwoordde Jack. Sommige kerels zien er geen
been in, u voor een handvol stofgoud om zeep te brengen! Een
menschenleven is hier minder waard dan in Europa, ziet gij! Maar, gij
zijt met drie mannen—en ik meen reeds opgemerkt te hebben dat gij niet
voor een klein gerucht vervaard zijt! Dat is veel waard. Maar toch—wees
voorzichtig, en laten zij daarginds niet merken, dat gij geld of
kostbaarheden bij U hebt, want als hun hebzucht eenmaal is gaande
gemaakt, dan staan zij voor niets!

—Wij zullen uw raad indachtig blijven, waarde Jack! zeide Raffles. Gij
spraakt zooeven van geruchten alsof er goud in deze streek gevonden zou
zijn. Is daaromtrent dan nog niets naders bekend?

—Mij althans niet, mijnheer! antwoordde de pelsjager. Maar ik heb in
dagen niemand gesproken, en weet alleen, dat er geruchten de ronde
doen, van een rijken goudader, die niet ver van Meadow Hill ontdekt zou
zijn. Daarom trekken nu ook sedert eenige dagen zooveel mannen naar het
Noorden.

—Nu wij zullen zien, wat het is—al denken wij niet zelven aan het
delven naar het kostbare metaal mede te doen, hernam Raffles. Want gij
hebt de lust bij mij gewekt, den kant van Meadow Hill op te gaan, en
daar naar wild te speuren!

—Als gij nog twee dagen wilt wachten, mijnheer, dan vergezel ik u
daarheen, want ik moet mijn voorraad patronen en vallen vernieuwen—en
Meadow Hill is het dichtste bij. Daar is een winkel waar van die dingen
verkocht worden.

—Niets zal mij liever zijn, Jack! gaf Raffles ten antwoord. Maar kun je
je jonge vrouw zoolang alleen laten?

—O, dat ben ik wel gewend, mijnheer! riep Grace lachend. Ik doe de
bouten stevig op de deur en ik kruip bij het vuur, en wacht tot Jack
terugkomt. En als er onwelkome bezoekers komen—wel, ik weet met geweer
en revolver om te gaan!

—Nu, als dat zoo is, dan wenschen wij niets liever dan gebruik te maken
van het vriendelijk aanbod van Jack! hernam Raffles. Hij kent hier
zeker den weg beter dan wij, en zijn hulp zal ons van groot nut zijn.

Het middagmaal was nu gereed, en allen zetten zich aan de ruwhouten
tafel—niets anders dan een schijf hout, gezaagd uit den meterdikken
stam van een reusachtigen spar, op een zwaren stronk, die al heel
stevig in den bodem bevestigd was,—want de hut was eenvoudig om de
tafel heengebouwd, en de stronk was met zijn eigen wortels in den bodem
verankerd.

Het vertrek werd verlicht door een soort lamp, bestaande uit een ledig
petroleumblik, voor de helft gevuld met rendiervet, waarin een lange
katoenen pit dreef.

Aldus heerschte er een schemerig licht in het vertrek, juist voldoende
om elkanders gelaat te kunnen onderscheiden.

De eigenaardige scherpe lucht van gedroogde vellen vulde de ruimte.

Maar het jonge paar scheen hier reeds lang aan gewend te zijn, en
merkte het in het geheel niet meer op.

Deur en venster waren stevig gesloten, want er heerschte daarbuiten op
de vlakte een hevige koude.

Nu en dan, als het gesprek een oogenblik ophield hoorde men heel in de
verte het langgerekt gehuil van een hongerigen wolf.

De drie jagers waren zeer vermoeid en allen begaven zich vroeg ter
ruste, het jonge echtpaar op de breede rustbank, de drie reizigers op
de huiden, van de rest van het vertrek afgescheiden door een soort
gordijn van aaneengenaaide huiden van den blauwvos vervaardigd, welk
gordijn als de waarde eens naar den stand der Europeesche markt ware
berekend, zeker veertig duizend pond sterling zou hebben bedragen!

De drie reizigers sliepen bijna negen uur aan één stuk en werden
verfrischt en geheel hersteld van de vermoeienissen van den vorigen dag
wakker.

Het bleek dat Jack en zijn vrouwtje reeds eenige uren op de been waren,
en het ontbijt reeds hadden klaar gemaakt.

De drie Engelschen behoefden zich niet aan te kleeden, want de koude
was zoo fel geweest, dat zij zich alleen van hun dikke overpelsen
ontdaan hadden en gekleed en wel onder de zware dekens waren gekropen.

Maar nu begaven zij zich naar het waschhok waar een groot vuur was
aangelegd en reinigden zich daar terdege met heet water, waarna zij
zich afwreven met sneeuw, totdat hun lichaam begon te gloeien.

Aldus geheel verfrischt, namen zij aan de tafel plaats, waar reeds de
heete thee dampte, en brood, boter, honig en een soort schapenkaas
stonden te wachten.

Om tien uur zou worden opgebroken.

Jack joeg zijn trekhonden bijeen, kleine maar zeer sterke en snelle
dieren, wier vacht thans zuiver wit was, en spande ze niet zonder vrij
wat gevecht en onderling geharrewar voor de groote slede.

De twaalf honden werden twee aan twee voor het voertuig gespannen dat
hierop beladen werd met de bagage van de drie reizigers, hun wapens en
munitie en een welgevulden knapzak.

En daarop namen de drie mannen afscheid van hun lieve gastvrouw.

Raffles nam de kleine, stevige hand van Grace in de zijne, en zeide op
ernstigen toon:

—Gij woont hier in een wilde, onherbergzame streek—maar uw hart is
beter dan van menig beschaafde Europeaansche! Geld behoef ik u niet
eens aan te bieden want ik weet zeker dat gij het toch zoudt weigeren.
Neem dan de verzekering van ons aan, dat wij uwe gastvrijheid op hoogen
prijs hebben gesteld, en die nimmer zullen vergeten.

Het jonge vrouwtje had een kleur van pleizier gekregen bij deze korte
toespraak en zeide vroolijk:

—Het had werkelijk niets om het lijf, mijnheer—en het deed mij en Jack
zoo’n groot genoegen eens echte heeren bij ons te zien!

Charly Brand lachte hartelijk om dit naieve compliment maar Henderson
zeide hoogst ernstig:

—Maar ik ben geen heer, madame Brunt! Ik ben de bediende van mijnheer
hier!

—Dat doet er niet toe—daarom zijt gij evengoed een gentleman! hernam
Grace vroolijk, en toch met een ernstig trekje om den rooden mond.

Zij bleef, met haar bonten kap over het hoofd en haar mantel van vellen
om de schouders op den drempel van de ruwe deur staan om de
vertrekkenden zoo lang mogelijk na te zien, nadat zij met een innige
omhelzing afscheid van haar jongen echtgenoot had genomen.

Hoewel het nog altijd zeer koud was, kon men de temperatuur toch
dragelijk noemen, hetgeen veroorzaakt werd door de bijna volmaakte
windstilte.

De zon stond aan den hemel en deed de sneeuw als purper gloeien.

De honden rukten ongeduldig aan de strengen en schoten als een pijl uit
den boog vooruit, toen Jack hen met een zonderlingen kreet aanzette.

Met verbazing merkte Charly op, dat de honden niet bestuurd werden met
behulp van teugels, maar dat Jack het eerste span leidde met een zeer
lange staak, welke hij nu en dan licht tegen hun nekken drukte.

Dan week het eerste span een weinig uit en de andere honden volgden van
zelf.

—Nu galoppeeren zij nog—maar dat zal hun wel spoedig gaan vervelen!
zeide Jack lachend. Dan gaan zij in draf—maar dat gaat ook nog vlug
genoeg, dat verzeker ik U!

—Hebt gij dat dan niet in uw macht, even als bij een paard, mijnheer
Jack? vroeg Henderson.

—Nu, dat zou ik niet gaarne durven zeggen! antwoordde de jonge
pelsjager. De trekhonden zijn namelijk zeer eigengerechtigd, ziet gij!
Zij zijn sterk en schrander—maar zij hebben hun eigen wil, en het dient
tot niets, den onzen daartegen te willen stellen. Want dan worden zij
koppig en als men aanhoudt zelfs gevaarlijk—er zit nog altijd veel van
den wolf in die Eskimo-honden. Er hangt echter veel af van de
behandeling. Om de zweep geven zij weinig of niets. En als zij
onderling eens ruzie krijgen doet men verreweg het verstandigst er zich
in het geheel niet mede te bemoeien, maar rustig af te wachten tot zij
uit vermoeidheid vanzelf ophouden!

—En hoe zit het dan met het tuig? wilde Henderson weten.

—Ja, dan kunt gij uitstappen, en de strengen uit elkaar zoeken en dat
duurt wel eens een half uurtje! antwoordde Jack lachend. Maar ik
herhaal dat het in het geheel geen doel heeft te pogen, tusschen beide
te komen! De honden zouden zich eenvoudig tegen u vereenigen! Maar ik
mag geen kwaad van mijn dieren spreken, want over het algemeen zijn het
flinke trouwe dieren, die hun werk goed en met lust doen. Zeker—zij
takelen elkander wel eens toe,—maar dan wachten zij tenminste tot het
werk gedaan is!

De slede gleed, terwijl dit gesprek gevoerd werd, met groote snelheid
over de bevroren sneeuw, die hier zoo glad als een spiegel was.

Toen zocht Jack de Tanana op en volgde den stroom.

En reeds spoedig werd het duidelijk dat de eenzaamheid van het
landschap niet meer bestond,—menschen waren hier voorbij getrokken of
trokken nog langs, en allen oogenschijnlijk met denzelfden vurigen
wensch bezield—dien om het „beloofde land”, waar zij goud in overvloed
hoopten te vinden, zoo spoedig mogelijk te bereiken.

Te voet, te paard, in hondensleden trokken de goudgravers voorbij, naar
die verre streken, waar hun begeerte hun de grootste rijkdommen
voorspiegelde, met geringe inspanning te verkrijgen.

Allen waren zwaar bepakt, en allen waren het mannen.

Men zag geen enkele vrouw, geen kind—niets dan mannen, de meesten in de
kracht van hun leven, maar toch ook enkelen die reeds met één voet in
het graf schenen te staan, en die toch geen weerstand hadden kunnen
bieden aan hun verlangen daarginds in korten tijd rijk te worden.

Om een uur werd halt gemaakt, om de honden wat rust te geven en een
stevigen maaltijd te gebruiken.

Jack en Henderson maakten een vuur aan, met behulp van droge
sparrentakken uit het naburig bosch gehaald, en tegen den voet van een
kalen rots dicht bij den rivieroever opgestapeld, en daarop bereidde de
pelsjager binnen een half uur een kostelijke soep van berenvleesch en
Charly moest zich zelf bekennen, dat het vleesch van den beer de
vergelijking met het fijnste kalfsvleesch met glans kon doorstaan.

Daarop werd de tocht hervat.

En hoe verder naar het Noorden de reizigers trokken, hoe dichter de
stroom mannen werd, die door den goudkoorts naar deze barre streken
waren getrokken, en waarvan zeker de helft niet meer zou terugkeeren.

Zwijgend en gebukt onder de vracht hunner pakken, trokken die mannen
langs den eenigen gebaanden weg die hier naar Meadow Hill voert, allen
gewapend met geweer of revolver of beiden, de schop over den schouder,
gekleed in de dikste jassen, welke zij bezaten, en die toch lang niet
voldoende waren om hen te beschutten tegen de hevige koude die in deze
Noordelijke streken heerschte.

Als onder betoovering zwoegden zij voort, den blik naar den
gezichteinder gericht.

Uit alle streken van Amerika waren zij komen toesnellen, op het eerste
gerucht dat er weer goud ontdekt was—en zelfs brachten de booten uit
andere werelddeelen reeds duizenden vreemdelingen aan, waarvan er
echter zeer velen dadelijk weder werden teruggestuurd omdat zij lezen
noch schrijven konden, en ook geen Engelsch verstonden, wat, volgens de
nieuwe strenge immigratie-wetten, volstrekt noodig was.

Om vier uur begon de duisternis te vallen maar nog altijd draafden de
honden onvermoeid voort, door hun onfeilbaar instinct geleid.

Jack behoefde trouwens geen vrees te koesteren dat de dieren van den
goeden weg zouden afraken, want de Poolnachten zijn in dezen tijd van
het jaar nooit volkomen duister.

Altijd blijft er een geheimzinnige schemer hangen, in Europa volkomen
onbekend, en die het mogelijk maakt op verre afstanden de voorwerpen
nog te onderscheiden.

Eindelijk om acht uur in den avond, doemden de lichten van Meadow Hill,
na een kromming van den weg die tusschen de hooge heuvels doorliep,
eensklaps voor de reizigers op.

Nog een kwartier, en onder luid zweepgeknal gleed de slede de
nederzetting binnen.

Het was er nog roerig en druk in de nauwe hoofdstraat, de eenige
overigens van het gehucht, waarop slechts eenige zeer korte zijstraten
uitkwamen, drie in getal.

De huizen waren er zonder uitzondering van hout, sommigen met een dak
van gegolfd plaatijzer, en de meesten met een soort voortuintje, waar
des zomers een paar planten en bloemen hun armelijk bestaan rekten,
maar die meerendeels al spoedig tot vuilnisbelten ontaard waren.

Uit een tamelijk groot huis klonk harmonica-muziek en het gillend
gelach van een dronken vrouwenstem.

Voor het huis liep een galerij, een meter boven den grond, van een lage
leuning voorzien.

Daar hingen eenige gekleurde lampions, die hun licht uitstraalden op de
sneeuw, die hier morsig en goor was, door de vele voetstappen, die er
dagelijks over gingen.

Dit huis was de goorste kroeg van de plaats „De Blauwvos” geheeten en
hier zwaaide Bill Rednose den scepter.








HOOFDSTUK III.

HET LEVEN TE MEADOW HILL.


De slede gleed echter het danshuis voorbij, en hield pas stil voor een
soort logement, waar nog licht brandde ofschoon men in deze streken
gewoon was de lichten vroeg te dooven.

Het was het eenige logement, voor reizigers als Raffles en zijn
metgezellen te gebruiken.

Op de drie treden, die naar een soort voorgalerij voerden, zaten eenige
slampampers, zooals men die in bijna alle kleine Amerikaansche
plaatsjes bij de stations en logementen aantreft, en die hun brood op
een zeer geheimzinnige manier schijnen te verdienen, namelijk door den
geheelen dag op een strootje te kauwen en naar de gaande en komende
reizigers te staren.

Deze heerschappen keken met onverholen verbazing naar de slede met de
twaalf honden bespannen, hetgeen reeds op een zekere mate van welstand
van den eigenaar wees, maar meer nog naar de inzittenden.

—Halloh! old Jack! riep een hunner, die den pelsjager scheen te kennen.
Waar gaat dat naar toe?

—Voorloopig nergens heen, Mike! antwoordde Jack kortaf. Ik blijf hier.

—Je hebt daar fijne lui bij je, hé? Mooie geweertjes—rijke spullen! Ben
je voerman geworden, ouwe jongen!

—Raakt het je wat, Mike? kwam Jack ongeduldig. Vooruit, maak eens wat
plaats—de menschen kunnen er bijna niet door!

Maar de heer Mike scheen niet veel haast te hebben.

Zijn loensche blik gleed over de gestalten der reizigers, die zoo juist
uit de slede waren gestapt, en nu de drie treden van de galerij
bestegen.

Hij bewoog zich niet, maar bleef kalm zitten waar hij zat, het strootje
in zijn grooten mond van den eenen kant naar den anderen verschuivend.

Zijn makkers keken grinnikend toe.

Als Mike zoo’n grap uithaalde,—dan kon het best worden!

Maar er was een ding, waarop de makkers van mijnheer Mike nog niet
voldoende acht hadden geslagen.

Dat ding luisterde naar den naam van Henderson.

Hij zag, dat men den toegang aan zijn meester een weinig dreigde te
versperren en dat was ruimschoots voldoende hem handelend te doen
optreden.

Zonder zijn pas ook maar een oogenblik te vertragen, nam hij in het
langsloopen heer Mike in den nek en tilde hem van zijn plaats om hem
pas boven aan de treden weder neder te zetten, behoedzaam als vreesde
hij iets van het kostbare lichaam te breken.

Als met stomheid geslagen keken de vrienden van Mike toe—vol vrees voor
de gevolgen en ook met een weinig leedvermaak, want Mike was een groote
bluffer, en een geweldige vechtersbaas.

Deze heer zelf was door de handelwijze waarvan hij het slachtoffer was
geworden in de eerste oogenblikken zoodanig verbluft, dat hij geen vin
verroerde.

Maar toen sprong hij op de been, bracht de hand naar zijn
revolvertasch, en brulde:

—Wie heeft daar de hand durven slaan aan Mike Penalty?

—Ik! antwoordde Henderson leukweg. Je zat in den weg, vadertje, en
daarom heb ik je op zij geschoven—je scheen niet te hooren wat mijnheer
Jack tegen je zei!

—En denk je dat ik dat zoo maar toelaat? schreeuwde Mike, die blijkbaar
niet geheel en al nuchter was.

—Natuurlijk denk ik dat! antwoordde Henderson kalm. Waarom zou je het
niet toelaten?

Bijna stikkend van woede brulde Mike:

—Waarom?...... Wel voor den duivel...... dat heeft nog nooit iemand in
Meadow Hill mij durven doen!

—Nu, dan was ik de eerste! hernam Henderson rustig. En schreeuw nu niet
langer zoo als een bezetene, maar laat ons door. Wat is dat hier voor
een hotel waar het zoo smoorvol zit met allerlei gespuis?

De vier mannen waren nu de treden opgegaan, en de eigenaar verscheen,
een dikke, kaalhoofdige man, die er voor deze omgeving tamelijk
presentabel uitzag.

Hij droeg een soort boezeroen van katoen, met groote ruiten en
daaroverheen een schapenpels.

De man was blijkbaar niet weinig verbaasd over de eer die hem te beurt
viel want met den eersten oogopslag had hij gezien, dat de jagers, die
bij hem een onderdak zochten, rijke en beschaafde lieden moesten
zijn—en die kwamen in zijn streek slechts sporadisch voor!

—Dat is Perry Finn! stelde Jack den logementhouder aan zijn drie
vrienden voor, en hij duwde hen snel naar binnen, daar hij kwade
gevolgen vreesde van het optreden van den reus, al voelde hij er
persoonlijk nog zooveel bewondering voor.

—Gij hebt zeker wel een paar kamers voor ons? vroeg Raffles, zoodra de
deur was dicht gevallen, en hen afsloot van Penalty en consorten die
nog altijd niet van hun verbazing en woede bekomen waren.

—Natuurlijk, Uwe Edelheid! antwoordde Finn met een grijnslachje, dat al
zijn gele tanden ontblootte. Ik heb de beste kamers van de geheele
nederzetting. Gij gaat zeker naar de goudvelden?

—Neen vriend, antwoordde Raffles kortaf. Wij denken van hieruit te gaan
jagen, dat is alles.

Dit verwonderde Perry Finn blijkbaar ten hoogste!

Hij kon zich niet voorstellen dat men om andere reden zich aan zooveel
gevaren blootstelde, en zich zoover noordelijk waagde, om iets anders
dan om naar goud te delven. Maar de zaak werd er voor hem des te
voordeeliger om want nu zouden de drie vreemdelingen zeker langer bij
hem blijven en niet reeds den volgenden dag weder vertrekken.

Finn ging zijn gasten voor naar de groote gelagkamer, zeker het
voornaamste vertrek in zijn inrichting.

Van steen was nergens een spoor te ontdekken, behalve de vloer van den
grooten haard waar thans een geweldig vuur brandde.

Voor het overige was het geheele logement uit dikke boomstammen
opgetrokken.

De vloer van de gelagkamer bestond uit vastgestampte aarde, waarover
een dun laagje zand was gestrooid, het buffet was uit dikke planken
getimmerd, en met een stuk spiegelglas versierd, dat een zijner hoeken
miste, en misschien het eenige in de geheele nederzetting was.

In een der hoeken leidde een trap van vijf treden naar een soort
gaanderij, waar eveneens stoelen en tafeltjes waren neergezet en
vanwaar men een goed gezicht had op de gelagkamer die ook vaak als
danszaal werd gebruikt.

Op de gaanderij kwamen eenige afzonderlijke kamertjes uit, die door een
gordijn konden worden afgesloten en welke Finn trots zijn „cabinets
particuliers” noemde.

In een ding was „De Groote Beer” echter achter bij „De Blauwvos”,—men
kon er geen champagne krijgen, en dat kon men in de kroeg van Bill
Rednose wel, al zou men er voor het goedje in het minste café van
New-York ook den neus voor hebben opgehaald.

„De Blauwvos” had ook veel meer van die kleine vertrekjes—en Bill
Rednose had zich de goed betaalde diensten verzekerd van een zestal
meisjes, die als lokvogels moesten dienen, en des avonds, zwaar
geschminkt en geparfumeerd door de danszaal slenterden, en met hun
lonkjes en lachjes de gelukkige goudzoekers tot drinken moesten
aansporen.

Op het oogenblik dat Raffles en zijn reisgezellen met Finn en Jack de
gelagkamer binnentraden, bevonden zich daar slechts weinig gasten, want
vele inwoners van Meadow Hill hadden eens een kijkje willen nemen in
het pas ontdekte gebied, ofschoon daar reeds vele gelukzoekers bitter
teleurgesteld van waren teruggekeerd met de boodschap dat er misschien
van alles te vinden was in die streek—maar goud zeker niet!

Finn maakte zich dan ook geen oogenblik ongerust over zijn schaapjes
die nu tijdelijk waren afgedwaald, want vroeg of laat zouden zij toch
weer naar de nederzetting terugkeeren.

Men moest in deze streek hard werken, om het goud uit den bodem te
halen—maar men vond het tenminste!

Perry Finn was de gelagkamer dwars overgestoken, en geleidde nu zijn
nieuwe gasten, die door de aanwezigen nieuwsgierig en wantrouwend
werden nagekeken, naar de gaanderij, waarop een paar deuren uitkwamen
die tot de logeerkamers bleken te behooren.

Hij opende twee dezer deuren en zeide:

—Treedt binnen heeren—deze twee vertrekken zijn de beste uit mijn
etablissement!

De drie Engelschen gingen het vertrek binnen, welks deur door Finn werd
opengehouden, wat wel noodzakelijk was, want het huis stond zoo scheef,
dat alle deuren vanzelf openvielen als men ze niet op slot deed, en
zagen, dat het alles bijeengenomen, inderdaad niet zoo slecht was.

Er stond een vrij goed bed, met een drietal dikke dekens bedekt, een
paar stoelen, met rieten zittingen, de onvermijdelijke schommelstoel
die in geen enkele Amerikaansche kamer schijnt te mogen ontbreken, en
een ruw getimmerde waschtafel waarop een gekramde kom en een blikken
lampetkan.

Bij het eenige raam was een kleine tafel geschoven, eveneens een
gewrocht van de nijvere handen van Perry Finn.

Raffles wierp een blik door het venster, en zag dat de vensterbank zich
ongeveer twee meter boven den beganen grond bevond.

En verder zag hij tegen de achterzijde van de houten huisjes van een
kleine dwarsstraat, waar goed te drogen hing, en honden wroetten in het
vuil, hetwelk de bewoners daar hadden neergeworpen.

Bij wijze van trottoir was een houten voetpad langs de eene zijde van
den weg aangebracht bestaand uit vier naast elkander gelegen rijen
planken, die op geregelde afstanden met wiggen waren vastgeslagen.

De goot werd eenvoudig gevormd door een smalle geul, in de aarde
uitgegraven met een flauw verval, waardoor het spoelwater en andere
ongerechtigheden verondersteld werden, hun loop buiten de nederzetting
te nemen.

Raffles had Charly even met den blik geraadpleegd en zeide nu:

—Het is in orde vriend—wij blijven hier. Ik heb een hond bij mij zooals
gij ziet! Die kan toch ook hier blijven?

—Wel natuurlijk, Uwe Edelheid! riep Finn haastig uit. Dat is hier
gebruik! Honden of menschen—dat scheelt hier niet veel—en de
vergelijking valt in de meeste gevallen ten gunste van de honden uit!

—Kunnen wij iets te eten krijgen? vroeg Raffles die zich reeds van zijn
zware pels ontdaan had.

—U treft het—wij hebben vandaag een schotel wild varkensvleesch! Met
zuring! En ingemaakte vruchten!

—Laat ons dan spoedig iets brengen en geef vier borden—mijnheer Brunt
zal ons de eer aandoen met ons het middagmaal te gebruiken.

—Dan wilt gij mij wel veroorloven eerst mijn inkoopen te doen,
mijnheer? vroeg de pelsjager. Mijn leverancier is nu misschien nog of
weer nuchter, ziet gij? voegde hij er lachend aan toe. Morgenochtend
wil ik weer vroeg terug gaan, en dan heeft hij meestal zijn roes van
den avond te voren nog niet uitgeslapen!

—Doe dat, en laat ons niet te lang op U wachten! zeide Charly lachend.

Jack vertrok dus om zijn patronen en nieuwe vallen, geweervet en
verduurzaamde groenten in te slaan.

Een half uur later keerde hij met dien voorraad terug, juist toen een
soort bediende, een magere, geelbleeke man met een smerig boezelaar
voor, de dampende soep in het logeervertrek binnendroeg.

Zooiets was nog nimmer gezien in „De Groote Beer” want daar at men
steeds in de gelagkamer en de bediende beefde dan ook van ontzag en
eerbied.

Zoodra de deur achter hem gesloten was begon Jack met gedempte stem:

—Als ik u een goeden raad mag geven mijnheer, dan neemt gij u hier
zooveel mogelijk in acht! Wat onze vriend Henderson zooeven gedaan
heeft—wel, ik geloof dat ik zijn plaats, en als ik over zijn geweldige
lichaamskracht beschikte, evenzoo zou hebben gedaan! Maar—men haalt zoo
iets niet ongestraft uit met een man als Mike Penalty! De kerel is in
de heele streek berucht,—en dat wil hier iets zeggen, dat verzeker ik
U! Zooeven liep ik in het donker een kleine groep voorbij, en ik hoorde
Mike duidelijk zeggen dat hij het Henderson nog wel eens zou inpeperen!

—Ik had ook liever gezien dat je dit niet gedaan had, Henderson! kwam
Raffles op ernstigen toon. De zeden zijn hier eenmaal zeer ruw, en
daarmede moeten wij rekening houden.

—Maar, Mylord—de schoft wilde u niet doorlaten! riep Henderson
verontwaardigd uit. Moest ik die onbeschaamdheid dan niet straffen? Ik
heb hem immers in het geheel geen pijn gedaan?

—Neen—maar gij hebt hem een mal figuur laten slaan tegenover de kerels,
die steeds zooveel eerbied voor zijn sterke vuisten en zijn revolver
hebben, Henderson! hernam Jack. En dus—neem u zooveel mogelijk in
acht—en vertrek liever vandaag dan morgen weder.

—Ho, ho! Zoover zijn wij nog niet! riep Raffles uit. Denkt gij, dat wij
ons jachtvermaak in den steek zullen laten en op den loop zullen gaan,
omdat mijnheer Mike Penalty ons boos belieft aan te kijken? Dan kent
gij ons toch nog niet, mijn waarde Jack! Neen, wij blijven juist zoo
lang als ik mij had voorgesteld—en ik zal eenvoudig den burgemeester
van de plaats vragen een oogje in het zeil te houden!

—De burgemeester? riep Jack op ongeloovigen toon. Denkt gij dan, dat
hier zooiets te vinden is?

—Niet? vroeg Charly verbaasd. Maar wie bestuurt dan in ’s hemelsnaam de
nederzetting?

—Die wordt niet bestuurd! antwoordde Jack kalm. Ieder is hier zijn
eigen meester.

—En als er dan eens een misdaad gepleegd wordt?

—Dan maken de goede elementen onder de mannen jacht op den moordenaar
of op den paardendief—en als zij hem vatten, wordt hij aan den eersten
den besten stevigen tak opgehangen!

—Zonder rechtbank? vroeg Raffles.

—Zonder rechtbank.

—En—gebeuren er dan nooit vergissingen?

—Soms—maar de mannen troosten zich met de wetenschap dat van de tien
gehangen boeven negen toch zeker hun straf verdiend hebben—en dat het
jammer is van den tiende, die bij vergissing de strop om den hals
kreeg!

—Lief land! bromde Henderson grimmig.

—Ik erken, dat de toestand niet ideaal is, hernam Jack glimlachend.
Maar wat wilt gij? Deze nederzetting is als bij tooverslag uit den
grond gerezen. Men vond hier in de buurt goud, en deze plek was het
gunstigst om er een dorp te bouwen—dicht bij een bosch, dat het hout
voor de huizen leverde, niet ver van een riviertje, en op de helling
van een lagen heuvel, waardoor het sneeuwwater in de lente snel
afloopt. De mannen die deze nederzetting zoo snel bouwden zijn allen
ruwe, en voor een deel zelfs gewetenlooze kerels—van gezag willen zij
niets hooren en hoogstens benoemen zij een soort besturend lichaam, een
sheriff met een paar helpers,—maar dat is te Meadow Hill nooit
geschied.

—Nu—dan zullen wij eenvoudig op onze goede geweren en onze revolvers
vertrouwen! hernam Raffles koeltjes.

—Ik had eigenlijk geen ander antwoord van u verwacht, mijnheer! kwam
Jack, maar ik herhaal mijn waarschuwing—kijk goed uit uw oogen, want
die Mike deinst voor niets terug, als men eenmaal zijn wraakzucht heeft
opgewekt—en zijn vrienden zijn wel niet talrijk, maar even schurkachtig
als hij!

—Wij danken u oprecht voor uw goeden raad, Jack, en wij zullen hem
zeker opvolgen! zeide Raffles, terwijl hij den pelsjager de hand
toestak. Wij zullen dien mannen in het geheel geen aanleiding meer
geven, ons kwaad te willen, en ik zal onzen vriend Henderson dus moeten
verzoeken, zijn groote lichaamskracht voortaan aan andere zaken te
besteden dan juist aan Mike Penalty!

—Het is een hard bevel, Mylord—maar ik zal trachten mij in te houden!
kwam de reus.

De maaltijd liep ten einde en de bediende kwam de ledige schotels
terughalen.

—Wat is hier ’s avonds nu zoo al te doen? vroeg Charly den man.

—Wel mijnheer—de danshuizen, waar gij ook spelen kunt als gij wilt,
antwoordde de bediende. Bill Rednose heeft een speelzaal—maar bij ons
gaat het veel fatsoenlijker toe! De meisjes van den boss zijn heel
nette dames!

Charly keek Raffles meesmuilend aan en vervolgde:

—En de meisjes van Bill?

—Sletten mijnheer! antwoordde de bediende verontwaardigd. Niets anders
dan sletten! Zij helpen de goudzoekers, die een gelukkigen dag hebben
gehad tot het hemd uitplunderen—en ik durf niet herhalen wat de kroeg
van Bill al gezien heeft!

—Nu, dan zullen wij daar eens heen gaan—het zal zeker wel belangwekkend
zijn! kwam Raffles rustig.

—Dan heb ik u alleen maar te zeggen, mijnheer, kwam Jack, dat Penalty
een trouw bezoeker is van de kroeg van Bill Rednose. Zij zijn gezworen
vrienden!

—Nu, dat zal voor ons toch geen beletsel kunnen zijn! hernam Raffles.
Wij zullen ons wapenen—en een oogje in het zeil houden! Zoudt gij ons
willen vergezellen?

—Ik wilde het u juist voorstellen! antwoordde Jack haastig. Mij kennen
ze hier en het zal dan minder spoedig tot een uitbarsting komen. Laat u
in geen geval verlokken om te spelen!

—Daarna heb ik geen oogenblik gedacht! zeide Raffles glimlachend. Ik
wil alleen maar eens toezien hoe het „mondaine leven” in zulk een
nederzetting is!

De drie Engelschen deden hun pelsen weder aan en verlieten hun hotel,
nadat Raffles Fang aan de lijn had vastgemaakt.

De vier mannen volgden de hoofdstraat, die alleen verlicht werd door de
petroleumlampen, die voor de vensters van enkele winkels stonden en de
lampions in de galerijen der vele kroegen en danshuizen.

De koude was nog even hevig en de sneeuw kraakte onder de voeten van de
zwijgend voortstappende mannen, want er was dien dag te Meadow Hill
opnieuw veel sneeuw gevallen.

Op eenigen afstand kermde nog de harmonica en verderweg klonk het
woedend geblaf van een hond.

Een paar malen moesten de mannen vlug op zijde springen voor een groote
slede, met een twaalftal honden bespannen die als een schim
voorbijschoot, bijna zonder gerucht te maken.

Drie malen had er ergens een schot gekraakt, maar niemand scheen er
notitie van te nemen.

Alles bleef tenminste stil en duister.

De galerij voor de kroeg van Bill Rednose was tenminste helder verlicht
door een tiental lampions, die roerloos aan hun ijzerdraden hingen.

In de opening van de deur stonden twee vrouwen, in korte rokjes, met
pailetten bestikt, naakte armen en sterk gedecolleteerd.

Zij droegen het haar zeer hoog gekapt en in haar oogen fonkelden kleine
diamanten.

Maar de koude dreef haar spoedig naar binnen en de deur ging dicht.

Een paar mannen gingen naar binnen en Raffles en zijn metgezellen
volgden hen.

Hun komst baarde niet weinig opzien.

Dadelijk viel er een gespannen stilte, en zelfs de muziek van het
kleine orkestje, een pianist, een violist en een fluitist scheen even
te zwijgen.

De vier mannen stonden aan het begin van een groote danszaal, met een
gaanderij om drie van de wanden—en ook hier de afgeschoten kamertjes
die met een gordijn gesloten konden worden.

Zij zagen juist hoe een man, die op zijn beenen wankelde, zulk een
kamertje binnenging met een der vrouwen die zooeven aan de deur waren
verschenen.

Hij had een arm om haar middel geslagen en zijn hoofd ruste half op
haar blooten schouder.

Met een vlugge beweging trok de vrouw het gordijn dicht en de twee
waren aan het oog onttrokken.

In de zaal bevonden zich ongeveer vijftig mannen en een dozijn vrouwen
en meisjes.

Bill Rednose stond achter zijn toonbank, een uitgedoofde sigaar in een
hoek van zijn mond, en keek, met over elkander geslagen armen, de
binnentredenden nieuwsgierig en niet bepaald onvriendelijk aan—men kon
immers nooit weten of zij zijn zaak geen voordeel zouden doen.

Hij wenkte dadelijk een der meisjes die door de zaal drentelden, op
zoek naar een prooi en zeide op fluisterenden toon eenige woorden tot
haar, terwijl hij een hoofdbeweging in de richting van de vier mannen
maakte.

Raffles merkte dadelijk de verkilling op die zijn verschijning onder de
gouddelvers teweeg had gebracht en hij riep met luide stem:

—Mannen—wij zijn vreemdelingen, maar daarom denken wij er niet aan uw
vreugde te verstoren! Gaat voort met dansen en zingen—wij komen hier
niet als spelbedervers maar als toeschouwers, die desnoods een dansje
mede willen doen!

Deze korte toespraak had blijkbaar een uitstekenden indruk gemaakt,
want er ging een luid gejuich op, de muziek begon weder luid te spelen,
en de paartjes dwarrelden door de zaal.

En daar de vrouwen zoozeer in de minderheid waren, grepen de mannen
elkander om het middel, en tolden uitgelaten de zaal rond.

Dicht bij het buffet stond Mike Penalty met eenige vrienden.

Aan zijn zijde, met den arm op zijn schouder leunend, stond een nog
jonge vrouw die misschien knap zou zijn geweest als haar gelaat niet de
sporen vertoonde van een bandeloos leven en meer liefde voor de flesch,
dan goed voor haar uiterlijk was.

Zij had blauwzwart haar, op Indiaansche wijze opgemaakt met twee groote
wrongen ter zijde van de wangen, en twee vlechten, die over de
schouders naar voren vielen.

Haar oogen waren groot en schitterden van een somber vuur, terwijl zij
naar de vreemdelingen keek.

Blijkbaar had men haar reeds medegedeeld welke beleediging men haren
minnaar had durven aandoen.

Ook Mike staarde naar Raffles en zijn reisgenooten zonder zich te
bewegen, maar met een blik in zijn grijsgroene oogen, die weinig goeds
voorspelde.








HOOFDSTUK IV.

JESSIE BARRY.


De danspartij was weder in vollen gang, en niemand scheen zich meer om
de vreemdelingen te bekommeren.

De vier mannen hadden aan een tafeltje op de galerij plaats genomen, en
keken van daar op het drukke gewoel neder.

—Ik geloof niet, dat ik mij sterk vergis, als ik zeg dat daar in die
kleine ruimte vertegenwoordigers van minstens vijftien rassen aanwezig
zijn! zeide Raffles toen zij gezeten waren en iets hadden besteld.

Ik ontdek hier Russen, met platte neuzen en breede kaken, Armeniërs,
Turken, Duitschers zoowel als Spanjaarden, Polen en Grieken! En dan
zijn er bewoners uit Zweden, Serviers, Italianen, Mexikanen, Chileenen
en nog andere bewoners van Zuid-Amerika! Het is een zonderling
allergaartje—maar allen zijn zij aangetrokken door Demon Goud!

—En zij zijn allen goed gewapend ook, naar ik zie! merkte Charly
droogjes op.

—Wel, zij zouden hun revolver evenmin kunnen missen als hun pijp,
mijnheer! kwam Jack zachtjes. Er ontstaat hier om een wissewasje ruzie,
en dan heeft de vlugste man altijd gelijk! Zij schieten onder hun
halsdoek of soms dwars door het tafelblad op elkaar en als hier een of
andere coupletzanger optreedt, en de stakker bevalt hun niet al te goed
dan paffen zij hem eenvoudig van het tooneel!

—Wat zijn dat voor vrouwen en meisjes die ik daar zie? vroeg Charly vol
belangstelling.

—Nu, veel zaaks is het niet, mijnheer Brand! antwoordde de jonge
pelsjager op gedempten toon. Meerendeels lichtekooien, die naar hier
zijn gekomen, in de hoop een deel van den buit machtig te worden.

—Maar is er dan in deze geheele nederzetting niemand die een weinig
boven zijn omgeving staat, en eenigen invloed ten goede kan uitoefenen?
vervolgde Charly.

—Er zijn zeker wel eenige mannen die beter zijn dan de rest,
mijnheer—en dan behooren zij niet tot de gouddelvers, maar zij zijn dan
houtkappers, jagers of strikkenzetters. En dan hebben wij hier den
predikant......

—Een predikant? Hier? vroeg Raffles verrast. Er is dus een kerk?

—Neen, dat niet! antwoordde Jack. Hij heeft naast zijn huis een groote
schuur, en daar houdt hij godsdienstige bijeenkomsten—maar de waarheid
gebiedt mij te getuigen, dat zijn gehoor maar heel klein is.

—Hoe heet die man, die wel een zeer edel hart moet hebben, dat hij dit
alles trotseert? vroeg Raffles.

—Barry, mijnheer, Richard Barry.

—En leeft die geheel alleen tusschen deze halve wilden?

—Neen, met zijn dochter Jessie.

—Wat? Er leeft dus in dezen poel van ellende en verderf nog een
fatsoenlijke vrouw? riep Charly uit.

—Nog maar een meisje, mijnheer Brand! hernam Jack, zij is zeventien
jaar!

—Ik zou die brave lieden gaarne eens opzoeken! zeide Raffles peinzend.
Het doet altijd goed als men eens tegenover waarachtig edele menschen
komt te staan......... zij zijn zeldzaam!

—Morgen wil ik u gaarne naar hun huis brengen—als gij wat vroeg bij de
hand zijt, mijnheer! Want ik vertrek om acht uur!

Raffles wilde iets antwoordden toen beneden in de zaal eensklaps,
schijnbaar zonder eenige aanleiding, een woeste woordenwisseling
ontstond.

In een oogwenk vlogen de revolvers uit de holsters.

Twee kerels, door drank beneveld, stonden als woedende stieren
tegenover elkaar.

Hun rechtervuist omklemde het heft van een groot schitterend mes.

En voor iemand nog goed begreep wat er eigenlijk geschiedde, had een
dier mannen met een bliksemsnelle beweging zijn vreeselijk wapen tot
aan het gevest in het lichaam van zijn tegenstander geplonsd, die
zonder eenig geluid in elkander zakte.

De vrouwen gilden hysterisch bij het zien van de dikke bloedstraal, die
uit de diepe wonde gulpte.

Eenige mannen wilden den moordenaar grijpen, maar deze had zijn
revolver getrokken, vuurde haar eenige malen af, en maakte van de korte
verwarring gebruik naar den uitgang te snellen.

Het volgend oogenblik was hij verdwenen.

En toen hij eenmaal uit het gezicht was, dacht blijkbaar niemand er
aan, hem te achtervolgen.

De doodelijk gewonde werd weggesleept—de bediende kwam met een emmer
water aandragen en wiesch het bloed van den vloer—en tien minuten later
draaiden de paren weder in het rond, alsof er niets was voorgevallen!

—Een lief volkje! bromde Henderson, die zich nauwelijks had kunnen
bedwingen. Wat doen zij nu met dien kerel die den ander overhoop stak,
als zij hem toevallig tegenkomen, mijnheer Jack? zoo wendde hij zich
tot Brunt, die zich vol afkeer had afgewend.

—O, dan herinnert zich plotseling niemand iets meer van het geval!
antwoordde de jonge pelsjager. Men klaagt hier niet gaarne iemand aan,
ziet gij, de aangeklaagde heeft altijd wel vrienden—die vrienden hebben
revolvers—en op een goeden dag vindt men den aanklager dood in zijn
ravijn liggen...

—En in die omgeving leven die twee...... de predikant en zijn jonge
dochter, mompelde Raffles halfluid voor zich heen. Welk een innige,
door niets aan het wankelen te brengen liefde voor den medemensch moet
de twee wezens wel bezielen dat zij dit uithouden!

—Dat heb ik ook wel eens gedacht, mijnheer! kwam Jack nadenkend. Op de
duizend menschen zijn er geen drie die het hun zouden nadoen. Ik zelf
zou het na den tweeden dag hebben opgegeven—verondersteld dat ik aanleg
had voor geestelijke. Het is toch alles boter aan den galg gesmeerd!
Men kan evengoed voor de wolven preeken!

Een paar vrouwen hadden zich op dat oogenblik meester gemaakt van half
of heel beschonken gouddelvers, die juist van een langdurigen tocht
naar de goudvelden waren teruggekeerd, en waren in een paar der
afgeschoten kamertjes met hun slachtoffers verdwenen.

De armzalige bediende kwam met champagne en rooden wijn aandragen.

—Ja, ja—en in zoo’n smerig hokje, met zijn tafel, zijn twee stoelen en
zijn sofa verliest de man soms in een paar uren wat hij ten koste van
onzegbare inspanning en ontbering in een maand won! zeide Jack op
verachtelijken toon. Neen, dan houd ik toch meer van mijn eigen beroep,
met alle gevaren die er aan verbonden zijn.

—En je hebt duizendmaal gelijk, mijn waarde Jack! riep Charly uit.

Intusschen ging het daar beneden hoe langer hoe woester toe.

Aan een groote tafel werd gekaart, en telkens laaide de twist opnieuw
op onder de door den drank opgezweepte, ruwe mannen.

Plotseling werd de deur weder opengeworpen, en er trad een nieuwe gast
binnen.

Hij was geheel gekleed in een pak, gemaakt uit de huid van den
zilvervos, en een kap van hetzelfde bont verborg zijn hoofd bijna
geheel.

Maar het was toch te zien dat de man jong en lenig was, en zeer groot.

Hij keek even rond, kreeg toen Jack in het oog, en wuifde hem met de
dikke gehandschoende hand toe, waarop hij zich een weg door de dansende
menigte begon te banen.

—Dat is Tom Hatters, een landgenoot en een collega, mijnheer! En een
goed vriend daarbij! zeide Jack. Hij is de verloofde van Jessie Barry.
Zij hopen over een jaar te trouwen.

De pelsjager had nu de galerij beklommen en stond voor de vier mannen,
die hij nieuwsgierig en vrijmoedig bekeek.

Jack kweet zich van zijn plicht door de drie Engelschen voor te
stellen, en noemde toen nogmaals den naam van zijn vriend.

De jonge Schot sloeg echter het aanbod om plaats te nemen af en zeide:

—Ik wilde je maar even de hand drukken Jack, en vragen of je niet weet
hoe het met Jessie staat! Het is nu natuurlijk te laat om nog een
bezoek aan haar en haar vader te brengen—zij zijn zeker reeds naar bed
gegaan. Ik ben drie weken onderweg geweest!

—Ik kan het je niet zeggen, Tom, want ik ben pas een paar uren hier, en
ik heb Jessie niet gesproken.

—Dan ga ik nu naar mijn hut om te slapen—ik ben doodop! En morgen ga ik
dadelijk naar haar toe!

Hij wendde zich tot Raffles en vervolgde:

—Als de heeren hier dicht in de buurt willen jagen en zij kunnen mijn
dienst gebruiken, dan behoeven zij het slechts te zeggen!

—Dat aanbod nemen wij hartelijk gaarne aan, mijnheer Hatters!
antwoordde Raffles.

—Mijn huisje ligt naast den winkel van Pistache—iedereen kan u den weg
wijzen! hernam Tom, die met een stevigen handdruk afscheid nam van zijn
vriend.

En daarop vertrok hij weder, gebukt onder den last van de vellen der
vossen en beren, welke hij op zijn tocht geschoten had.

Een kwartier later stonden de vier mannen eveneens op, teneinde zich
ter ruste te gaan begeven.

Raffles liep achteraan en toen hij dicht bij het buffet even stil stond
om zijn pijp aan te steken, hoorde hij duidelijk een kerel met vuurrood
haar tot een ander zeggen:

—Ze dobbelen om de mooie Jessie!

Raffles volgde tersluiks de richting van den blik van het roode sujet
die deze woorden op grinnikenden toon had gezegd en zag Mike Penalty en
nog een man aan een afzonderlijk tafeltje zitten terwijl de groote
dobbelsteenen juist uit den lederen beker over het morsige tafelblad
rolden.

Zonder door woord of gebaar te laten merken dat hij de opmerking had
gehoord vervolgde Raffles zijn weg.

Pas toen de vier mannen bijna hun logement bereikt hadden, deelde hij
op zachten toon mede wat hij zooeven gehoord had.

Jack had zwijgend toegeluisterd en zeide nu hoofdschuddend:

—Dat hing in de lucht. Die schurk van een Mike zoowel als Pat o’ Kelly
draaien al sedert eenigen tijd om Jessie heen.

—En die Mike heeft een minnares! kwam Charly verbaasd.

—O, dat is voor hem geen bezwaar! hernam Jack minachtend. Hij weet heel
goed dat Dolly Patterson zijn slavin is, en dat zij bij hem zou
terugkomen, al had hij een heele harem genomen! Zij heeft geen grein
eergevoel! Het is al eens voorgekomen dat zij haar minnaar zelve
geholpen heeft een arm kind in zijn macht te krijgen!

—Nette menschen zijn het hier! liet de stem van Henderson zich hooren,
die den geheelen avond niets anders had gedaan dan zich op te winden.
Een gasbom van flinken omvang zou hier geen kwaad kunnen, geloof ik!

—En wat beteekent nu die dobbelpartij? vroeg Charly.

—Wel, de verliezer verbindt zich den winner den voet niet langer dwars
te zetten bij diens pogingen om het hart van Jessie te winnen!

—Maar die kerels hebben toch geen van beiden een schijn van kans?
hernam Charly opgewonden, tenminste te oordeelen naar wat je ons van
dat jonge meisje hebt medegedeeld!

—Natuurlijk niet! kwam Jack op somberen toon. Ik zeide dat ook maar bij
wijze van spreken! Zij weten wel dat zij haar hart nooit kunnen
winnen—zij willen alleen maar haar zelf!

—Wil ik even terugloopen en die twee dobbelaars de hersens inslaan,
Mylord? bood Henderson op zakelijken toon aan.

—Neen, Henderson! antwoordde Raffles kort. Ik weet iets beters. Wij
zullen morgen zoo spoedig mogelijk den braven predikant gaan opzoeken,
en hem waarschuwen voor het gevaar, dat zijn dochter bedreigt. Dat zal
wel voldoende zijn! Mijn hemel—wij zijn hier toch niet onder louter
beesten!

—Daar ben ik nog zoo zeker niet van, Mylord! merkte Henderson op. Ik
voor mij kan onder de bende weinig menschelijks meer vinden. Het lijkt
mij werkelijk de beste en voor mij de aangenaamste oplossing, die twee
kerels met hun struikrooversgezichten even zoo toe te takelen, dat zij
in de eerste maanden er niet aan kunnen denken, wie dan ook het hof te
maken!

—Neen Henderson! Geen geweld, voor het onvermijdelijk is!

De vier mannen gingen nu het logement binnen, gebruikten den
avondmaaltijd, die uit thee, geroosterde gerstekoek, en een plak
vleesch van den kariboe of rendier bestond, en begaven zich vervolgens
ter ruste—met stevig gesloten deuren en hun revolvers onder hun
hoofdkussens.

Den volgenden morgen werden zij gewekt door Jack, die reeds alles voor
zijn terugreis in orde had gemaakt en wiens slede reeds gepakt en
gezakt voor de deur van het logement stond, terwijl de honden
ongeduldig in de sneeuw krabden.

De drie Engelschen kleedden zich haastig aan, en nuttigden hun ontbijt,
waarvan thans een paar eieren en ham den hoofdschotel vormden.

Het was acht uur, toen zij, door Jack voorafgegaan, die naast zijn
slede liep door de hoofdstraat van de nederzetting liepen, op weg naar
Barry.

Diens eenvoudig huis lag aan de grens van Meadow Hill, een weinig
hooger dan de andere huizen.

Het was omgeven door een tamelijk grooten tuin, die thans geheel onder
de sneeuw bedolven was.

De slede hield stil voor het huis van den braven predikant en de mannen
stapten uit, terwijl de honden zich op een kort bevel van Jack dadelijk
in de sneeuw neervlijden, en zich gereed maakten een slaapje te doen.

Jacht wist wel, dat hij op diezelfde plek zijn honden zou terugvinden,
ook al bleef hij den geheelen dag weg.

Hij ging langs het smalle tuinpad naar de voordeur, gevolgd door de
drie reizigers.

De deur stond open en Jack merkte op:

—Deze deur wordt hier geloof ik nooit gesloten! Iedereen is hier welkom
en men weet wel, dat er bij Barry niets te stelen valt! Hij is
misschien de armste van de geheele nederzetting.

Op het gerucht van de voetstappen der vier mannen werd er aan het begin
van de gang snel een deur geopend, en een hoofd kwam naar buiten
kijken.

Het was Tom Hatters.

Er lag een verlangende uitdrukking in zijn oogen en duidelijk was
daarin de teleurstelling te lezen, toen hij de vier mannen herkende.

—Ik meende dat Jessie terugkwam! zeide hij, terwijl hij de vier
bezoekers achtereenvolgens de hand drukte.

—Is zij dan niet thuis? vroeg Jack.

—Neen, zij is zooeven bij den vader van Dolly Patterson geroepen. De
oude man ligt op sterven en hij verklaarde dat hij haar nog eens zien
wilde voor zijn dood. Hij heeft altijd veel van Jessie gehouden—zij
heeft hem bekeerd, weet je?

Jack wisselde snel een zwijgenden blik met Raffles waarvan Tom de
beteekenis niet begreep, en daarop traden allen het vertrek binnen,
waar zij den predikant vonden, een man van een jaar of vijftig, maar
nog krachtig en ongebogen, met zachte en toch energieke oogen, een open
gelaat, dat den adeldom van zijn inborst verried, en een hooge
gestalte.

De vreemdelingen werden aan den predikant voorgesteld, en daarop begon
Raffles dadelijk:

—Mijnheer Barry—ik was hier gekomen met mijn reisgenooten om u mijn
diepe bewondering uit te drukken voor uwe groothartigheid en uwen moed,
om in deze barre wildernis het woord Gods te komen verkondigen aan
ruwe, twistzieke en gewetenlooze mannen. Ik had gaarne lang met u
willen spreken over uw werk hier te Meadow Hill. Maar er is iets
geschied waaromtrent ik u eerst moet inlichten—ik ben ongerust over uw
dochter!

—Over Jessie? riep Barry verrast uit. Waarom zoudt gij ongerust over
haar zijn? Zij komt zeker spoedig terug—zij brengt een laatste bezoek
aan een ongelukkigen man, dien wij echter tot onze innige vreugde
hebben kunnen bekeeren.

—Wanneer is zij heengegaan? vroeg Raffles.

—Een half uur ongeveer geleden!

—Waar ligt het huis van den ouden Patterson?

—Even buiten de nederzetting—in het zuiden! antwoordde de predikant,
ondanks zichzelf aangegrepen door een zonderlinge onrust. Waarom stelt
gij mij die vragen?

—Omdat ik gisteren in het danshuis van Bill Rednose iets heb opgevangen
dat mij voor het lot van uw dochter doet vreezen!

En nu deelde Raffles in weinige woorden mede wat hij gisteren in de
kroeg van Rednose had gehoord en gezien.

Barry was tijdens deze mededeeling zeer bleek geworden en prevelde nu:

—Dat klinkt zelfs hier bijna ongelooflijk! Kan men zoo verwilderen dat
men de hand zou durven uitstrekken naar de teedere bloem, de reinheid
zelve, die nimmer onderscheid maakt bij het uitdeelen harer weldaden,
en de boozen gelijkelijk met de goeden verzorgde als zij ziek waren,
troostte als zij verdriet hadden? Het is te afschuwelijk om waar te
zijn!

Tom Hatters stond onbewegelijk.

Hij was witter dan een doek en zijn oogen dreigden hem uit het hoofd te
puilen.

Zoo vast had hij de vuisten gebald, dat de nagels hem in het vleesch
drongen.

En nu barstte hij uit:

—Dadelijk naar de woning van den ouden Patterson! Gij hebt vergif in
mijn ziel gestrooid mijnheer—en ik moet zekerheid hebben of ik sterf!

De pelsjager had die woorden sidderend van ontroering en vrees
uitgeschreeuwd en hij greep Raffles met zooveel kracht bij den arm dat
het pijn deed.

—Om Godswil, ga met mij mede!—ik gevoel mij zoo zwak als een vrouw! Ik
ben duizelig van ellende en vrees—nu gij eenmaal het wantrouwen in mijn
hart geplant hebt! Naar Patterson! Onmiddellijk!

In een oogwenk hadden Barry en Tom hunne pelsen aangetrokken en hun
mutsen van ottervel opgezet.

Zij namen snel in de groote slede plaats en de honden sprongen
overeind, en snelden weg alsof zij begrepen wat er gaande was.

De slede vloog in ijlende vaart de nederzetting door, en menig
goudzoeker uitte een ruwen vloek als hij snel terzijde moest springen
om niet door de slede ondersteboven te worden geworpen.

Binnen een kwartier had de slede het huis bereikt van John Patterson,
dat vrij ver buiten de eigenlijke kom van de nederzetting lag in een
soort kleine vallei.

Heinde en ver waren geen andere woningen te zien.

De mannen sprongen van de slede, en stormden de hut binnen waarvan de
deur was opengelaten.

Tom was de eerste die het groote woonvertrek binnentrad, waar het bed
van Patterson stond.

De oude man, het hoofd met den spierwitten baard op de borst gebogen,
zat op den vloer, met den rug tegen het ruwhouten bed geleund.

Hij hief het hoofd met moeite op toen hij de mannen hoorde binnenkomen,
keek Tom met tranen in de glinsterende oogen aan en fluisterde
nauwelijks hoorbaar:

—Ik heb gedaan wat ik kon om het te beletten—maar wat vermag een oud,
stervend man tegen vier ruwe kerels? Zij hebben haar weggesleept—voor
mijn oogen!








HOOFDSTUK V.

DE ACHTERVOLGING.


Tom wankelde achteruit, alsof hij een slag op het hoofd had gekregen,
en een oogenblik vreesde Charly dat hij zich op den ongelukkigen
grijsaard zou werpen, alsof deze schuld droeg aan het onheil.

Maar Raffles had den arm gegrepen van den jongen pelsjager, die nu
vaalbleek was, terwijl zijn oogen met een koortsachtigen gloed
brandden, en zeide op ernstigen toon, terwijl hij hem strak aankeek:

—Gij zult toch zeker niet laf willen zijn, en uw woede koelen op een
ouden man, die zeker alles gedaan heeft, wat hij kon, om de ontvoering
te beletten?

—Vergeef mij! zeide Tom op doffen toon. Ik weet niet wat ik doe—ik kan
niet meer denken—de slag komt te onverwacht!

—Laat ons dan handelen! hernam Raffles kalm, maar met een vastberaden
trek om de lippen.

Hij greep den grijsaard in zijn sterke armen, tilde hem weder in bed,
dekte hem snel en zorgvuldig toe, en zeide toen:

—Deel ons zoo kort en duidelijk mogelijk mede, wat er geschied is!

—Omstreeks een half uur geleden, toen ik evenals nu te bed lag, ging de
deur open, en Miss Jessie—God zegene haar—trad binnen. Ik keek verbaasd
maar verheugd op, want ik hield zoo veel van het meisje. Zij zeide dat
zij gaarne gekomen was, nu ik om haar gestuurd had. Gij begrijpt, hoe
verwonderd ik was,—en ook hoe ongerust. Ik vroeg, wie dan bij haar was
geweest. Zij antwoordde dat Dolly een uur geleden bij haar gekomen was,
en gezegd had, dat ik stervende was. Gelogen heeft de slet het!
Gelogen! Nooit verzocht ik haar zoo iets! Het is slecht en
onchristelijk, maar ik zou de meid niet weer willen zien! Jessie had
dit ternauwernood gezegd of de deur vloog open, en Mike Penalty stormde
binnen, met nog een anderen man. Zij wierpen zich op het meisje, dat
tevergeefs tegenstreefde, bonden haar armen op den rug en deden haar
een doek voor den mond. Ik liet mij uit het bed glijden, in de hoop
mijn geweer te kunnen bereiken, dat boven den schoorsteen hing, maar
één der ellendelingen gaf mij een trap, en ik rolde tegen het
bed,—zooals gij mij gevonden hebt. Zij sleurden haar weg, en ik hoorde
het geblaf van honden, dat zich snel verwijderde. Alles geschiedde in
vijf minuten.

Een doodelijk stilzwijgen volgde op deze verklaring.

Raffles was de eerste die weder sprak.

—Hoe weet gij dat er vier mannen geweest zijn?

—Ik zag er nog twee door de halfgeopende deur die zeker de wacht
moesten houden. Dolly was er ook bij!

—Dat is vreeselijk! fluisterde Charly. Hoe kan de eene vrouw, nog wel
de minnares van den man, er toe bijdragen de andere in het ongeluk te
storten, in een streek waar men juist elkanders hulp zoozeer noodig
heeft!

—Zij staat volkomen onder den invloed van Mike, gaf Jack op zachten
toon te kennen. Zij doet alles wat hij beveelt,—al zou hij haar zeggen
een moord te doen!

Raffles was intusschen op Tom toegetreden, die zwijgend en geheel
gebroken terzijde stond, en zeide, terwijl hij zijn hand greep:

—Waarde Tom, wij kwamen hier om op de blauwvos te jagen, mijn vrienden
en ik! Jagen zullen wij ook—maar niet op de vos—op den mensch! Zij
kunnen ons slechts een uur voor zijn, op zijn hoogst, en het spoor is
nog volkomen versch. Wij bieden onze hulp dus aan—en wij hopen, dat gij
haar niet zult afslaan! Alleen zijt gij tegen vier man niet opgewassen,
waarbij zich onderweg misschien nog anderen zullen voegen. Mogen wij U
helpen?

Een droge snik welde uit de keel van den pelsjager, toen hij de hand
van Raffles drukte, alsof hij haar wilde verbrijzelen, en op schorren
toon kwam het antwoord:

—Ik zal U ten eeuwigen dage dankbaar zijn voor uw aanbod, mijnheer! Ja,
ik neem de hulp van u en uw vrienden aan! Ik gevoel dat mijn denken
verward is—ik zou domme dingen doen—ik had haar zoo innig lief, mijn
klein meisje!

—En ik? riep Jack plotseling uit. Denk je soms dat ik rustig naar mijn
eigen lieve vrouw terug kan gaan, met de gedachte dat mijn eenige
vriend hier om zijn meisje gaat vechten? Neen, m’sieu! Jack gaat mede!

—Wij hebben niets anders verwacht, waarde Jack! kwam Raffles
glimlachend. Maar uw vrouwtje zal zeer ongerust zijn over uw
uitblijven!

—Ik weet er wel wat op, om haar gerust te stellen, liet nu de stem van
den predikant zich hooren.

Het was het eerste woord dat hij zeide, en zijn stem was klankloos en
mat, toen hij vervolgde:

—Vanmiddag vertrekt er een Cree-Indiaan met zijn slede naar de Tanana.
Ik zal hem verzoeken een boodschap van u aan uw vrouw over te brengen.
Hij is mij zeer toegedaan en zal het verzoek niet weigeren. Ik kan u
niet beschrijven wat ik nu gevoel, mijn vrienden! Tot dusverre had ik
een afschuw van geweld—nimmer aanvaardde ik de leer, dat oog om oog,
tand om tand geldt ..... maar dit is sterker dan ik ..... mijn eigen
lief meisje ..... mijn kleine Jessie in de handen van dien Godvergeten
schurk ..... het is slecht van mij, en ik vraag er God vergeving om,
maar ik haat dien man, ..... ik vrees, dat ik niet voor mijzelf zou
kunnen instaan, als ik hem nu voor mij zag! Daarom ..... ga alleen,
vrienden—en redt haar ..... redt haar tot iederen prijs!

—Daar kunt gij op rekenen, mijnheer, antwoordde Raffles zacht. Wat
menschelijkerwijs gedaan kan worden, dat zullen wij doen, om uw dochter
uit de klauwen van dien schurk te bevrijden! En nu aan het werk,
mannen! Aan die ééne slede zullen wij voor dezen tocht, die misschien
een geheelen dag zal duren, om van den terugweg te zwijgen, natuurlijk
niet genoeg hebben! Breng mij dadelijk naar een inwoner van de
nederzetting die sleden en honden verkoopt of verhuurt! Fang kan ook
trekken—en hij zal ons verder met zijn uitstekenden neus van dienst
kunnen zijn!

—Daar ligt een klein stukje goed, dat bij de worsteling van de
kleederen van Jessie is gescheurd, steunde de grijsaard die gretig had
toegeluisterd.

Hij wees naar een stukje doek, blijkbaar afkomstig van een bouffante,
en Raffles raapte het haastig op, en stak het met een tevreden gezicht
in zijn zak.

—Op weg, vrienden! riep hij uit. Wij mogen geen tijd meer verliezen!
Voor het vallen van de duisternis moeten wij hen hebben ingehaald!

Jack krabbelde nu snel eenige woorden op het blaadje papier, dat Barry
uit zijn opschrijfboekje had gescheurd, en dat bestemd was voor zijn
jonge vrouw, en daarop drukten allen de handen van Barry en den ouden
Patterson.

In de deuropening staande keek de predikant hen zoover hij kon na,
onbewegelijk als een standbeeld met de handen gevouwen over de borst.

Tom bracht de overigen naar een soort winkel, waar men geweren,
schoppen, goudzeven, patronen, sleden, sneeuwschoenen, veldflesschen,
revolvers, kortom alles kon koopen, hetgeen in deze streken volstrekt
onmisbaar was.

De eigenaar hield er tevens een grooten kennel op na, waar steeds een
veertigtal beste trekhonden te vinden waren, sneeuwwit, sterk, en voor
een deel afgericht.

Raffles kocht tien honden, een slede, een hoeveelheid verduurzaamde
levensmiddelen, en daarop werd de terugtocht naar het logement
aanvaard, waar de drie reisgenooten hunne geweren, revolvers en munitie
gingen halen, benevens hun dikke pelsen, veldflesschen en eetbehoeften.

Zoo snel mogelijk werd alles ingeladen en daarop namen Raffles, Charly
en Jack in de slede van den jongen pelsjager plaats, terwijl Henderson
neerzat in de slede, die door Tom bestuurd werd, en zooeven gekocht
was.

Dit alles had bijna een vol uur geduurd, en nu ging het in galop naar
de woning van Patterson, waar het spoor een aanvang nam.

—De schurk moet er op gerekend hebben dat er een paar uren zouden
verloopen voordat zijn lage streek ontdekt werd, bromde Jack, toen de
sleden aan de achterzijde van de woning stilhielden. Ik denk, dat hij
zal trachten voor het vallen van de duisternis het woud dicht bij
Senati, aan de samenvloeiing van de Jukon en de Tanana te bereiken.

—Waarom juist dat woud? vroeg Raffles.

—Omdat het veel moeilijker zal zijn, daar het spoor te volgen en omdat
hij daar een aantal vrienden heeft, die hem gaarne een schuilplaats
zullen verleenen en desnoods voor hem zullen vechten!

—Is die streek voor het overige dicht bevolkt? Ik meen dit natuurlijk
in betrekkelijken zin.

—Zeer schaarsch, integendeel, mijnheer! antwoordde de pelsjager. Men
kan er tientallen mijlen achter elkaar loopen, zonder een levend wezen
aan te treffen. De goudzoekers vereenigen zich steeds tot een of andere
nederzetting en daar is het dan natuurlijk druk en woelig. Maar op de
vlakte vindt men slechts om de twintig of dertig mijlen een eenzame
hut, die aan een strikkenzetter of pelsjager toebehoort.

—Ik heb er zelf een op veertig mijlen hier vandaan, zeide Tom, wiens
houding geheel veranderd was, en wiens oogen nu van strijdlust en
wraakzucht brandden.

—Hoeveel mijlen kan men met een hondenslede afleggen? ging Raffles
voort.

—Dat hangt veel van de omstandigheden af, mijnheer! antwoordde Jack.
Als het hard vriest, de sneeuw is glad en de honden zijn sterk en jong
en niet vermoeid, en als dan de slede licht is, en niet te groot, als
men er tenslotte tien of twaalf honden voor heeft, dan kan men geruimen
tijd achter elkander gemakkelijk tien tot dertien mijlen per uur
afleggen. Dan gaan de honden in draf. Als zij galoppeeren, wat sommige
honden uren achtereen kunnen volhouden, dan gaan het er met een vaart
van vijf en twintig mijlen over!

—En—hoe zijn de omstandigheden op het oogenblik? vroeg Charly.

—Wel, voor zoover ik kan zien, zij zijn zoo goed als het maar wezen
kan, antwoordde Jack. De honden zijn versch en jong, de sleden zijn
niet al te zwaar, het vriest hard en wij hebben twee en twintig honden!

—Nu laat ons dan op weg gaan! Hebt gij het spoor reeds gevonden? kwam
Raffles.

—Ja, zie daarginds loopt het, naar het Noord-Westen!

Jack wees met uitgestrekte hand naar een flauw zichtbaar spoor, dat
zeker veel dieper zou zijn geweest als de sneeuw niet zoo glashard
geweest ware.

Slechts het geoefend oog van den woudlooper kon de lijnen van het
sledeijzer en de indrukken van de sneeuwschoenen en hondenpooten zien.

Henderson was reeds uit de slede gesprongen na vlug zijn voeten met de
lange sneeuwschoenen te hebben geschoeid.

—Ik zal zoo vrij zijn, de slede van mijn gewicht te ontlasten, Mylord!
zeide hij op zijn gemoedelijken toon. Een weinig beweging zal mij goed
doen—en zoo komen wij misschien vlugger vooruit!

—Dat is een goed idee! riep Charly uit, en dadelijk volgden hij en
Raffles het voorbeeld van den reus.

Een zonderlinge kreet weerklonk, en de honden gingen over in een
gestrekten galop, terwijl Fang luid blaffend met groote sprongen
uitgelaten over de sneeuw holde, alsof hij zijn soortgenooten tot den
grootsten spoed wilde aanmanen.

Het ging nu zoo vlug, dat de mannen eenige moeite hadden, de honden op
hun sneeuwschoenen bij te houden, maar de beweging deed hun goed, en
versnelde den bloedsomloop.

Met het korte geweer over den schouder, de oogen onophoudelijk op het
spoor gevestigd, schoven Jack en Tom snel over de hardbevroren sneeuw,
in de rechter hand de lange staak, waarmede zij het voorste span konden
besturen.

Het duurde niet lang of van Meadow Hill was niets meer te bespeuren.

Thans strekte de eindelooze vlakte zich in verblindende witheid voor de
mannen uit.

Geen geluid liet zich hooren, uitgezonderd het snelle ademen van de
honden en het klapperen van de tuigen en de trekstrengen.

Een ijle nevel scheen den gezichtseinder voor het oog te verbergen.

Die mist kondigde nog een verlaging van temperatuur aan—en het vroor
reeds zeven-en-dertig graden!

Het mocht een geluk heeten, dat er bijna geen wind stond, anders zou
een reis naar het woeste Noorden zoo goed als onmogelijk zijn geweest!

Zonder veel te spreken legden de vijf mannen in drie uren een afstand
van negen-en-dertig mijlen af.

Toen hief Tom de hand op, die in een dikken handschoen stak en wees
naar een zwarte punt in de vlakte.

—Mijn hut! zeide hij eenvoudig.

De honden schenen de nabijheid van een menschelijke woning te ruiken,
want zij versnelden uit eigen beweging nog hun vaart, en binnen tien
minuten was de hut bereikt.

Het spoor liep er juist op toe.

Op honderd passen afstand van de hut hielden de mannen stil, om
fluisterend te beraadslagen.

Wie kon zeggen of de hut van Tom Hatters op dit oogenblik niet tot
schuilplaats strekte aan de ellendelingen die Jessie hadden ontvoerd?

Tom nam op zich een onderzoek in te stellen, en hij liep snel, in
gebukte houding op de hut toe, het geweer in den aanslag.

Vijf minuten gingen voorbij.

Toen zagen de vier mannen die in de vlakte waren achtergebleven hoe Tom
zich oprichtte en hen wenkte.

De weg was blijkbaar veilig.

Even later traden allen de hut binnen.

Tom knielde naast den haard neder en legde de hand op de overblijfselen
van een vuur.

De asch was nog warm .......

Er kon niet aan worden getwijfeld—Mike en zijn mannen hadden hier halt
gehouden om te rusten en te eten—

Met een wilden gloed in de oogen wendde Tom den blik naar de rustbank,
die in een hoek stond, en door hem als bed werd gebruikt, als hij in
zijn hut overnachtte.

De vellen en huiden lagen nog zoo als hij ze had neergelegd .......

Een diepe zucht welde uit zijn borst en hij zeide op gedempten toon:

—Ik weet dat ik zelfzuchtig ben—maar ik zou willen voorstellen, hier
niet lang te blijven! De asch van hun vuur is nog warm—zij kunnen niet
ver voor ons uit zijn!

—Wij zullen snel wat eten, Tom, en dan gaan wij verder! zeide Raffles
eenvoudig. Voor de duisternis gevallen is, moeten wij hen ingehaald
hebben.

—O, als ik Jessie weder in mijn armen sluit—ik zweer het—dan verlaat ik
voor goed deze wildernis! riep Tom hartstochtelijk uit. Ik ben sterk en
jong. Ik kan ook elders werk voor mijn handen vinden—waar de menschen
minder op dieren gelijken dan hier!

Niemand antwoordde op dezen smartelijken uitroep maar ieder gevoelde
wat er in het gemartelde hart van den jongen minnaar moest omgaan......
hij kende immers Mike Penalty!

Henderson en Jack hadden met grooten spoed een vuur aangemaakt en een
stuk rendiervleesch gebraden benevens een paar koeken van gerstemeel
gewarmd.

Versterkt door dit haastig verorberde maal, waarvan ook de honden hun
deel kregen, braken de mannen op, na een verblijf van nauwelijks een
half uur in de hut.

—Waartoe dienen eigenlijk deze afgelegen hutten, Tom? vroeg Charly,
toen de sleden weder in beweging waren gekomen, en de honden als bij
instinct het spoor van de vluchtelingen volgden.

—Om er een toevlucht te zoeken, als de jager onderweg door een
sneeuwstorm overvallen wordt, of als zijn voorraad voedsel is
opgeteerd, of wanneer zijn honden eensklaps ziek worden, of eindelijk,
als hij door wolven achtervolgd wordt. In die hutten is altijd rum
voorradig en een hoeveelheid gedroogd vleesch, pemican geheeten.

—Wordt dat nooit gestolen? vroeg Henderson.

—Hoogst zelden! antwoordde de pelsjager. Iedereen in de streek weet,
dat vaak het leven van den jager van de bereiking van zijn hut kan
afhangen. Het zou even erg worden geacht als het stelen van een
paard—waarop bij ons nog altijd de doodstraf staat. Niemand kan hier
des zomers leven zonder een paard—niemand des winters zonder honden
bestaan. Wie ons paard rooft, die rooft ons middel van bestaan! Daarom
is de straf op diefstal zoo streng—veel strenger dan die op moord of
doodslag.

Terwijl de mannen spraken, vlogen de honden met hernieuwde krachten
over de witte vlakte, waarop de zon nu haar schuine stralen zond.

De sneeuwschoenen schoven geruischloos over de harde oppervlakte,
heuvel op, heuvel af, steeds achter het spoor aan.

Maar nu begon het karakter van de streek zich te wijzigen, hetgeen
zelfs onder de dikke sneeuwlaag duidelijk zichtbaar was.

Heel in de verte teekenden zich de vage omtrekken van een gebergte af
dat een horizon scheen af te sluiten, en ter rechterzijde verhieven
zich hooge heuvels voor een deel met pijnboomen begroeid, die hun
slanke stammen onbewegelijk omhoog hieven, naar den wit-blauwen hemel.

Nu en dan doemden grillige rotsen voor de reizigers op, en soms moesten
zij deze zeer behoedzaam naderen, omdat het spoor er juist op toe
scheen te loopen, en er vrees bestond, dat de bandieten zich met sleden
en honden achter een dier rotsen verborgen hadden, om de achtervolgers
verraderlijk te kunnen neerschieten voor dezen hun aanwezigheid hadden
bemerkt.

Het was twee uur, toen de sleden in snelle vaart een heuvelhelling
afgleden, waarbij krachtig geremd moest worden.

De reizigers bevonden zich voor een meer van grooten omvang, bijna twee
kilometer breed en even lang.

Het was bedekt met een spiegelgladde ijskorst.

Het spoor liep op dit meer uit,—maar het hield er tevens op......

Op de ijskorst, door den wind van sneeuw bevrijd, was het spoor niet
langer zichtbaar!








HOOFDSTUK VI.

DE STRIJD OM EEN VROUW.


Eenige oogenblikken keken de mannen elkander zwijgend aan.

Toen zeide Jack:

—Het is zeker dat de schurken het meer zijn overgestoken. Aan den
overkant moeten wij dus het spoor weer terugvinden. Ik stel dus voor,
dat wij ons nu splitsen en links en rechts het meer omtrekken. Die het
spoor het eerst terugvindt hervat de achtervolging en tracht de
bandieten zoo dicht mogelijk te naderen, zonder zelf te worden gezien.
Wij moeten ons haasten want reeds nadert de zon de kim! Het is nog
hoogstens anderhalf uur licht genoeg om het spoor te kunnen zien!

—Uw plan lijkt mij goed, Jack! antwoordde Raffles. Laten wij dan snel
om het meer heentrekken, ieder in een andere richting. Degene die het
laatst het spoor terugvindt, moet zich dan zoo snel mogelijk haasten om
de anderen weder in te halen!

—Zou Fang het spoor niet kunnen terugvinden? vroeg Charly.

—Onmogelijk! In de sneeuw ging het—op dit gladde ijs, en bij deze
hevige koude die nu wel vijf en veertig graden onder nul zal bedragen,
kan de hond niet ruiken!

—Nu, dan snel op weg! Hoe verdeelen wij ons? riep Tom uit, die door
ongeduld werd verteerd.

—Gij neemt Henderson mede—en den hond, wij drieën nemen den anderen
weg! antwoordde Raffles.

En zoo scheidden de sleden, en volgde ieder de tegenovergestelde zijde
van het meer.

Fang wist het eerst niet wat te doen, maar een kort bevel van Raffles
was voldoende hem Henderson te doen volgen.

Tom liep voor de slede uit, en hield de blikken strak op de ijskorst
gevestigd, en hij liep zoo vlug, dat Henderson, die minder geoefend was
in het gaan op sneeuwschoenen, moeite genoeg had hem bij te houden.

—Neem in de slede plaats, dan gaat het nog vlugger—en de honden zijn
sterk genoeg! beval Tom.

Henderson die wel inzag dat dit de beste oplossing was, sprong onder
het gaan in de slede, en nu versnelde Tom zijn vaart nog, en gleed
vliegensvlug over de sneeuw.

Een half uur verstreek.

Op een mijl afstand verhief zich een hooge heuvelketen, die bijna
loodrecht tot zeer dicht aan den oever van het meer nederdaalde.

Eensklaps stond Tom, onder het slaken van een gedempten kreet stil.

Hij bukte zich en bromde tusschen de tanden:

—Het spoor! O, nu laat ik je niet meer los, jij schurk! Jouw leven of
het mijne! Daar—het loopt naar de heuvels—en daar is een soort
pas—wellicht zijn zij daar over gegaan—aan den anderen kant ligt het
bosch, en als zij dat eenmaal bereikt hebben, wordt onze taak bijna
onmogelijk—en daaraan kan ik niet denken, zonder vrees dat ik gek word!
Vooruit!

—Ja, vooruit! riep Henderson. En sta mij toe, dat ik u een handje help,
mijnheer!

Henderson was weder uit de slede gestapt, om het voertuig zooveel
mogelijk te verlichten, nu de honden het tegen de helling van den
heuvel zouden moeten optrekken, en zoo vlug zij konden, zetten de twee
mannen hun weg voort.

Halverwege den heuveltop keerden zij zich als bij ingeving
tegelijkertijd om.

Daar, aan den anderen kant van het meer waren een paar zwarte stippen
te zien, die in hun richting schenen te bewegen.

Daar waren hun metgezellen, en zij waren er zeker van dat zij eveneens
door hen gezien waren, zoo helder was het op dit oogenblik.

Zij dachten er evenwel niet aan de komst van hun reisgenooten af te
wachten, maar zetten hun tocht onvermoeid voort.

Fang bewees hun, dat zij op het goede spoor waren, want de hond liep
met den schranderen kop naar den grond gebogen en liet van tijd tot
tijd een zacht gebrom hooren, hetgeen voor Henderson het onmiskenbaar
bewijs was dat de hond dicht bij zijn doel was.

Hij deelde dit aan Tom mede, en de twee mannen gingen zoo voorzichtig
mogelijk vooruit, met den vinger aan den trekker van hun geweer.

Waar zij liepen konden zij de zon reeds niet meer zien, maar zij
verlichtte toch nog de toppen van den heuvelketen dien zij nu
beklommen.

Zij waren nu de inzinking genaderd, en het spoor was nu zoo versch dat
de vorst zelfs geen tijd had gehad, in de indrukken van de hondenpooten
de fijne draden van ijs te spannen, die aantoonden dat een spoor reeds
eenige uren oud moet zijn, en naar welks dikte de spoorzoekers tot op
een kwartier na den ouderdom van een spoor kunnen afleiden.

Plotseling stond Fang stil, zoo stil, alsof de hond uit marmer was
gehouwen.

Zijn donkere oogen, hadden een dreigende uitdrukking gekregen.

Henderson zag het en fluisterde:

—Zij kunnen niet verder dan een minuut of vijf zijn! Zie maar eens naar
Fang!

Maar niet alleen de wolfshonden, ook de trekhonden toonden duidelijk
door hun onrustige gedragingen, dat zij den wind hadden gekregen van
hun soortgenooten want zij naderden nu een rotswand,—en wie kon zeggen
wat er om den hoek van die naakte rots was, waarvan de top met sneeuw
was bedekt!?

Maar eensklaps, voor Tom het had kunnen verhinderen, hieven al zijn
honden een woedend geblaf aan, geprikkeld door de nabijheid van andere
honden.

Hij uitte een gedempten vloek, en dook achter de slede neder, Henderson
met zich medetrekkende.

Bijna op hetzelfde oogenblik kwam er een gestalte van achter de rots te
voorschijn.

Tom had zijn geweer reeds in den aanslag—hij had het eerste schot—en
het was raak!

De man liet een schonen kreet hooren, en viel voorover in de sneeuw,
welke hij rood verfde met het bloed, dat uit een doodelijke wonde aan
het hoofd vloeide.

Een tweede man sprong van achter den rots te voorschijn, met opgeheven
revolver, maar hij had geen tijd om te schieten, want Henderson legde
hem met een goed gemikt schot neder.

—Dat zijn er twee! riep Tom juichend. Kom mede—met de anderen zullen
wij het nu wel klaar spelen!

Op dat oogenblik klonk de snerpende kreet van een vrouw door de
vallende duisternis.

—Jessie! schreeuwde Tom, terwijl hij vooruit snelde, het gevaar niet
achtend. Jessie! Ik kom! Houdt moed!

Hij liep zoo snel dat Henderson zich moest inspannen, hem bij te
houden.

Bijna tegelijk bereikten zij de hoek van den rots.

Nu sloegen zij den hoek om...

Bijna vlak voor hen lagen twee mannen in de sneeuw geknield, de
revolvers omhoog geheven.

Bijna tegelijk knalden hun schoten.

Henderson voelde een vlijmende pijn in den linkerschouder, maar Tom
liet een woeste schreeuw van zegepraal hooren—de tweede bandiet had hem
op een haar na gemist.

En vóór hij nogmaals den trekker kon overhalen, had Tom, zijn geweer
omdraaiend, hem met de kolf van zijn wapen de hersens verpletterd.

Henderson had nog juist de kracht den vierden man met de ongewonde
rechterhand in de borst te grijpen, daar zijn geweer hem ontvallen was.

De bandiet trachtte zijn arm vrij te maken, om te kunnen schieten, maar
Henderson, zijn laatste krachten verzamelend, drukte hem tegen de rots,
zoodat de ander machteloos was.

Maar tersluiks liet hij de revolver van de eene hand in de andere
overgaan, zonder dat Henderson dit bemerkte.

Juist echter toen hij opnieuw wilde vuren dicht tegen zijn tegenstander
aangedrukt, sprong Fang onder een woedend geblaf op hem toe, en zette
zijn tanden in de dij van den bandiet, die een wilden kreet van woede
en pijn slaakte, zijn revolver liet vallen en zijn mes trok.

Hij wilde het wapen in de borst van zijn vijand stooten maar met een
laatste krachtsinspanning greep Henderson met zijn eenigen bruikbaren
arm dien van den schurk even boven den pols beet, draaide met
onweerstaanbare kracht het wapen om en stiet het in de zijde van zijn
tegenstander.

Met een dof gerochel zakte de getroffene ineen, en rolde, steeds
sneller en sneller langs de helling naar omlaag tot hij uit het gezicht
was.

Hijgend, uitgeput door bloedverlies, bleef Henderson een oogenblik als
verdwaasd zitten.

En als door een nevel zag hij hoe Mike en Tom met elkander worstelden
terwijl Dolly op eenigen afstand, met een mes in de vuist voor Jessie
stond, die op een rotsblok gezeten was, en wier armen haar op den rug
waren samengebonden.

De reus begreep dadelijk wat zij voornemens was—als haar minnaar het
onderspit mocht delven, in dezen vreeselijken strijd, dan zou zij het
mes in de borst van het weerlooze meisje stooten.

—Fang! Stellen! beval hij op zwakken toon, terwijl hij, met zijn bloed,
het bewustzijn uit zich weg voelde vloeien.

Maar de schrandere hond had het bevel gehoord—en begrepen!

Hij stormde op de vrouw toe, en plaatste zich dreigend met flikkerende
tanden tusschen haar en het meisje dat met doodsbleek gelaat naar de
beide worstelende mannen staarde.

Met een sissenden vloek week Dolly achteruit, waarbij de hond haar
langzaam den kop naar den grond gebogen volgde, gereed om zich bij de
eerste verdachte beweging op haar te werpen, en haar met zijn
vreeselijke slagtanden te verscheuren.

De vrouw had verstand van honden, en zij wist dat zij met haar mes
niets zou uitrichten tegen dezen grooten, moedigen hond, even sterk en
vlug als de wolf.

Het dier stond stil, den blik steeds op de vrouw gericht, zachtjes
grommend.

En intusschen duurde de worsteling met de uiterste bitterheid voort.

De twee mannen hadden hun revolvers weggeworpen of reeds leeggeschoten
en hadden zich verwoed op elkaar geworpen—Tom werd aangevuurd door zijn
liefde en wraakzucht—Mike door zijn haat en zijn naijver.

Hun borsten hijgden—hun adem ging reutelend.

Henderson wilde trachten, op de knieën kruipend hen te bereiken en
tusschenbeide te komen, maar Tom, die hem zag naderen, schreeuwde:

—Blijf daar! Wij zullen dit samen uitvechten! Ik wil hem zelf dooden—of
door hem gedood worden!

En met vernieuwde kracht greep hij den bandiet aan.

Deze had zijn mes nog in den gordel, en hij deed thans verwoede
pogingen dat wapen uit de schede te trekken.

Maar Tom hield zijn beide armen uit alle macht omvat en trachtte hem
naar den rand van den afgrond te dringen.

Hij wist wel dat hij Mike geen oogenblik mocht loslaten want als de
schurk zijn mes kon trekken, dan was het pleit spoedig beslist, daar
zijn eigen wapen hem tijdens de worsteling ontvallen was.

De twee mannen rolden om en om.

Nu eens lag de ééne boven dan weer de ander.

Mike had zijn beide handen om den hals van Tom geklauwd en drukte ze nu
uit alle macht dicht.

Met een laatste krachtinspanning wist Tom zich te bevrijden en snel als
de bliksem rukte hij het mes van zijn doodsvijand uit de schede, voor
Mike het heft weder had kunnen grijpen.

Met een kreet van schrik en dolle woede richtte Mike zich op.

De beide mannen bevonden zich nu op nauwelijks een meter van den rand
van het diepe ravijn, dat aan de eene zijde de heuvelketen begrensde.

Snuivend, bloedend, krijschend van haat en woede, wankelde Mike op Tom
toe die zich zelf ternauwernood op de been kon houden.

Mike wierp zich op zijn vijand, in een laatste poging—en hij stortte
zich in zijn eigen mes.

Rochelend wankelde hij achteruit—nog een pas—toen verdween zijn lichaam
over den rand van het ravijn, met een kreet, die ver in het rond te
hooren was.

Zwaar ademhalend stond Tom een oogenblik stil.

Dolly stond even met starende oogen onbeweeglijk naar den rand van het
ravijn te kijken, als verwachtte zij, haar minnaar weder te zien
verschijnen.

Toen pas scheen zij tot het besef te komen van wat er geschied was.

Met een gillenden kreet wilde zij zich op Jessie werpen.

Maar dadelijk richtte Fang zich op en liet zijn tanden zien, zoo
dreigend, dat de vrouw het mes liet vallen, en terugdeinsde.

Tegelijkertijd klonk er in de verte een geweerschot, ten bewijze dat er
hulp in aantocht was.

De vrouw uitte een vreeselijke bedreiging, en ijlde naar de slede, door
Mike gebruikt en die niet ver vandaar verwijderd stond.

De honden waren er nog voorgespannen.

Zij wierp haastig een paar dingen in de slede, sprong er in, klapte met
de tong, en daarop gleed de slede pijlsnel de helling van den heuvel af
die hier zeer flauw was.

Een oogenblik later was de slede als een spookverschijning in de
vallende duisternis verdwenen.

Tom zwaaide eenige malen heen en weder en viel toen in de sneeuw,
uitgeput door de vreeselijke worsteling.

Wat Henderson betreft—hij lag onbewegelijk, met de armen uitgestrekt en
met het gelaat diep in de sneeuw gedrukt, op den heuveltop.

Het bloedverlies en de hevige koude daarbij, hadden hem het bewustzijn
doen verliezen.

Maar, hij had toch nog kunnen zien, hoe Tom zijn doodsvijand overwon
......

Jessie worstelde nu wanhopig om zich te bevrijden van de touwen die
haar armen omvat hielden.

Zij was hier nog niet in geslaagd toen vlakbij het luid geblaf van een
dozijn honden klonk.

Een paar seconden later verscheen een groote slede om den hoek van de
rots.

Raffles sprong er uit nog voor het voertuig stil stond, en wierp een
blik om zich heen.

Daarop snelde hij allereerst naar Henderson, en wentelde het zware
lichaam om, zoodat hij in het bleeke gezicht kon zien.

Zijn eigen trekken vertoonden een woeste uitdrukking, maar dadelijk
ontspanden zij zich.

—Goddank—hij is niet dood—slechts bewusteloos, zeide hij op zachten
toon tot Charly, die eveneens naderbij was gekomen. Geef eens spoedig
wat rum en het kistje met linnen en verbandwatten.

Terwijl Charly wegsnelde om een en ander te gaan halen, ijlde Jack op
Jessie toe en maakte de touwen los waarmede zij gebonden was.

Tezamen snelden zij naar Tom toe, die roerloos in de sneeuw lag maar
wiens wonden gelukkig niet ernstig bleken te zijn.

Een scheut rum bracht hem spoedig weer tot zichzelf.

Jessie boog zich vol liefde over haar minnaar heen—hij herkende haar—en
met een jubelenden kreet wierpen de gelieven zich in elkanders armen.








HOOFDSTUK VII.

HET BELEG.


Tom was spoedig zoover hersteld van de vreeselijke inspanning dat hij
kon mededeelen wat er gebeurd was.

Raffles luisterde terwijl hij zich onledig hield met Henderson’s wonde,
die zeer ernstig bleek te zijn.

De kogel had den schouder bijna geheel doorboord, en was tegen het
schouderblad blijven steken.

Gelukkig was Henderson van sterke constructie, en het zou slechts een
week behoeven te duren om hem geheel hersteld te zien.

Maar—dan moest hij snel naar een veiliger plaats worden vervoerd, waar
hij doeltreffend kon worden behandeld.

Voor alles had hij rust noodig.

De vier mannen droegen het lichaam naar een plek door den rotswand
beschermd tegen den ijzigen Noordenwind, en zetten er de sleden omheen.

Daarop werd een vuur aangemaakt met behulp van het droge sprokkelhout
hetwelk Charly en Jack in overvloed vonden aan den zoom van het woud,
op ongeveer een kwartier uur gaans van den heuvel gelegen.

Raffles had de wonde onderzocht en zoo goed mogelijk gezuiverd en
verbonden.

Henderson werd toegedekt met alle beschikbare dekens, en terwijl dit
gedaan werd, sloeg de reus zijn oogen op.

En zijn eerste woord was een zacht gemurmel:

—Mylord?

Raffles boog zich over den trouwen metgezel heen en zeide bewogen:

—Wij zijn hier allen, Henderson! Je behoeft geen vrees meer voor ons te
koesteren. Wij gaan hier zoo spoedig mogelijk weg en dan zult je weer
gauw geheel hersteld zijn.

Tom was naast den braven kerel nedergeknield en hield voorzichtig zijn
hand vast.

De pelsjager had hier zeker niet vaak geweend, maar nu stonden er
tranen in zijn donkere oogen, toen hij aangedaan stamelde:

—Wij zullen dit nooit vergeten, brave vriend, Jessie en ik! Gij hebt
voor ons gestreden en u laten verwonden.

—O, het heeft niets te beduiden, vriend Tom! gaf Henderson met een
glimlach te kennen. Ik knijp er zoo spoedig niet tusschen uit—niet
waar, Mylord? Gij zult mij vlug beter maken?

—Ongetwijfeld, James—maar dan moet je mij ook beloven je rustig te
houden en te trachten nu nog wat te slapen, voor wij weder opbreken.

—Neem mij niet kwalijk, mijnheer, kwam Jack aarzelend. Maar gij denkt
er toch niet aan, reeds dezen nacht weer naar Meadow Hill terug te
keeren?

—Waarom zouden wij niet, als wij een weinig zijn uitgerust? vroeg
Raffles. Hoe eerder mijn trouwe makker in een warme kamer ligt, en op
een behoorlijk bed, waar ik hem veel beter kan verplegen dan het hier
mogelijk is, hoe beter!

—Dat kan ik mij voorstellen,—maar ik zou u toch ernstig willen raden,
niet te vertrekken, voor het weder dag is geworden!

—En waarom dat?

—Omdat het hier een zeer gevaarlijke streek is! Het krioelt hier van
wolven, die des nachts uit hun holen komen—hoor! Daar klinkt hun
gehuil!

Alsof de verscheurende dieren op de woorden van den pelsjager gewacht
hadden om hun aanwezigheid te verraden, klonk daar in de verre
eenzaamheid een lang gerekt gehuil over de troostelooze vlakte.

—Zijn die dieren zoo gevaarlijk? vroeg Raffles.

—Ja, want zij zijn uitgehongerd—en zij zijn buitengewoon talrijk!
Troepen van vijfhonderd wolven zijn in het geheel geen zeldzaamheid in
deze streek en het is wel eens voorgekomen, dat men er meer dan duizend
bij elkander gezien heeft! Indien zulk een troep U des nachts overvalt
kunt gij uwe ziel wel Gode bevelen, want dan is uw lot beslist. Gij
zoudt er honderd kunnen neerschieten en de overigen zullen u
verscheuren. Tegen hun vlugheid is die van de honden, die een slede
moeten trekken, niet opgewassen. Maar er is meer—over een paar uren zal
de koude nog zoozeer zijn toegenomen dat een reis onder die
omstandigheden gelijk zou staan met zelfmoord. Als het eenmaal zestig
graden onder nul is, dan waagt men zich niet ongestraft over de vlakte.
Daarom raad ik u dringend, hier bij de vuren te overnachten, en morgen
vroeg weder te vertrekken, als het dag is geworden.

Raffles gaf geen antwoord maar liep naar den top van den heuvel en liet
zijn blikken over de vlakte dwalen.

En waar hij keek zag hij kleine donkere stippen, die zich snel bewogen.

Hoeveel het er waren was van hier niet te zeggen—maar het leken er
duizenden!

Dat waren wolven .......

Hun gehuil was tot hier hoorbaar, ofschoon zij zich zeker op een
afstand van minstens twee mijlen bevonden.

Hij keerde weder naar het vuur terug en vroeg Tom:

—Bestaat er geen gevaar dat de wolven ons hier komen aanvallen?

—Neen, dat durven zij niet—voor een vuur zijn zij bevreesd. Bovendien
zijn wij hier buiten den wind en zij kunnen ons ook niet zien waar wij
nu zijn.

Raffles dacht een oogenblik na en antwoordde toen:

—Gij zij beter met alle omstandigheden bekend dan ik—en daarom volg ik
uw raad op: wij blijven vannacht hier en aanvaarden morgen bij daglicht
den terugweg.

Charly en Jack hadden intusschen den maaltijd bereid, geholpen door
Jessie die in allen vorm aan haar bevrijders was voorgesteld, en er
niet over uit kon, dat zij door een „Engelschen Lord” was gered.

Ook Jack en Jessie verklaarden dadelijk dat een nachtelijke reis de
grootste gevaren zou medebrengen en dat men veel beter kon doen den dag
af te wachten.

En zoo werd het avondmaal gebruikt, en nadat Raffles zich verzekerd
had, dat Henderson rustig sliep, wikkelde ieder zich in zijn deken,
kroop zoo dicht mogelijk bij het vuur, liet zich door de honden
omringen, die een heerlijke warmte afgaven—en sliep in, zich niet
bewust van het groote gevaar dat langzaam naderbij kwam sluipen .......



Tom was de eerste die den volgenden dag wakker werd, toen de zon juist
boven de kim verrees.

Hij rekte zich eens duchtig uit, wierp een blik vol liefde op Jessie
die nog in haar deken gerold naast hem op het harde sneeuwdek lag, en
daar toch zoo rustig sliep, alsof zij zich in een veerenbed bevond, en
sprong op.

En hij was nauwelijks overeind of een kogel floot vlak voorbij zijn
hoofd, en sloeg te pletter tegen den rotswand achter zich.

—Wel vervloekt......schreeuwde hij. Wakker allen! Daar zijn mannen in
de vlakte.

Jack, onmiddellijk klaar wakker, wist wat die uitroep beteekende in
deze streek—mannen waren hier meestal tevens vijanden.

Raffles was door het schot reeds wakker geworden, maar begreep nog niet
goed wat er gaande was.

Hij wilde opstaan, maar Tom schreeuwde:

—Houdt U gedekt! Niet gaan staan! Zij schieten op ons! Kijk, daar
liggen zij aan den zoom van het bosch! Verberg u achter de sleden!

Raffles volgde dien goeden raad op, haalde zijn kijker te voorschijn en
richtte dien tusschen twee sleden door op den zoom van het bosch.

Het was maar al te waar—daarginds bevonden zich op zijn minst twintig
mannen, allen goed gewapend met geweer of karabijn.

Zij waren met sleden gekomen, die dicht bij elkander tusschen de
pijnboomen stonden.

Daarnaast lagen de honden, ongeveer vijftig in getal.

—Waar komen die kerels zoo eensklaps vandaan—en hoe weten zij dat wij
hier zijn? vroeg Charly ernstig.

—Zij komen uit een van de gouddelversdorpen—het zijn zeker vrienden van
Mike die nu dood aan den voet van den heuvel ligt. En hoe zij hier
komen? Wel, dat wijf, die slet van een Dolly is hen gaan halen,
gisteravond! Wij hadden haar niet mogen laten ontkomen! riep Tom op
woesten toon. Als wij een stap doen, leggen zij ons neer als konijnen!
Zij zijn op nauwelijks tweehonderd meter afstand, en ieder man is in
deze streek een scherpschutter. De slechte schutters zijn binnen een
week dood!

—Kunnen wij den heuvel niet weder afdalen aan de zijde waar wij hem
beklommen hebben? vroeg Raffles, die den ernst van den toestand
volkomen inzag.

—Als zij er ons den tijd toe laten—en als wij aan den anderen kant
kunnen komen zonder dat zij het zien—ja, dan misschien wel! antwoordde
Jack.

—Laten wij het dan gaan beproeven! zeide Raffles kortaf. Wij moeten
hier weg!

Hij richtte zich op handen en knieën op, maar dadelijk vlogen drie
kogels tegelijk vlak over zijn hoofd, en sloegen met een doffen klap
plat tegen de rots.

—De sleden! beval Raffles kortaf.

Iedereen begreep dadelijk wat hij wilde.

Op den buik liggend werden de sleden voorzichtig zoodanig voor elkander
geschoven dat zij als het ware een borstwering vormden, juist hoog
genoeg om er zich kruipend achter te kunnen bewegen.

De drie sleden reikten juist tot aan den hoek van den rotswand. De
belegeraars hadden dit intusschen niet onopgemerkt gelaten, en een
hevig vuur onderhouden, waarvan vier honden het slachtoffer werden, die
een gunstig doelwit opleverden.

De overigen werden achter de sleden gelokt en daar vastgehouden.

Raffles schoof zich nu op den buik achter de sleden, die van het
hardste hout waren gemaakt en de kogels op dien afstand wel konden
tegenhouden tot bij den hoek van den rots.

Daarop richtte hij zich op en snelde voort over den top.

Maar eensklaps wierp hij zich in de sneeuw—juist bijtijds, want een
kogel floot hem met een zwak zuigend geluid voorbij.

Voorzichtig hief hij het hoofd op.

Aan den kant van de rivier half verborgen achter den oeverrand, lagen
ongeveer twintig mannen op een afstand van drie honderd meter.

—Dus—ingesloten! mompelde Raffles. Een belegering in optima forma! En
een overmacht van een tegen twaalf! Want daarginds zie ik nog meer
vijanden.

Hij keerde op zijn schreden terug, zich over de sneeuw voortschuivend,
en bereikte veilig het kamp, waar hij mededeeling deed van hetgeen hij
gezien had.

Met ernstig gelaat luisterden de anderen toe.

Zij begrepen volkomen het gevaar waaraan zij blootstonden.

Op hulp van buiten was hier volstrekt niet te rekenen.

Zij waren geheel en al op zich zelven aangewezen.

Iedere poging om van dezen heuvel af te dalen, zou ten gevolge hebben,
dat de kleine troep tot den laatsten man werd neergelegd.

De belegeraars wilden hun vriend Mike wreken, en zij zouden het goed
willen doen!

Aan den kant van het woud was nu niet veel van de schurken te zien—zij
hadden zich verborgen achter de boomen of de sleden.

De vier mannen hielden krijgsraad.

—Is deze heuvel overal te beklimmen? vroeg Raffles, zich tot Tom
wendend.

—Neen, gelukkig! De helling is alleen aan dezen kant begaanbaar en dan
van de zijde van het meer,—maar een man is wel voldoende, om de helling
te bestrijken!

—Dan moet er dadelijk iemand heen, voor zij het in hun hoofd krijgen
een bestorming te wagen!

—Ik zal gaan! zeide Tom. Ik schiet goed.

—Dan ga ik met je mee, Tom! zeide Jessie vastberaden. Je weet dat ik
ook goed met het geweer omga. Er ligt er nog een in de slede van Mike
die is achtergebleven. Je mag mijn hulp niet afslaan!

—Ga dan mede—als wij moeten sterven—dan zullen wij het tenminste samen
doen! zeide Tom op doffen toon.

—Wij blijven hier en zullen trachten zooveel mogelijk van die kerels
neer te leggen! vervolgde Raffles. Wij moeten hier weg—zeg ik U! Ik heb
zooeven een begin van wondontsteking bij Henderson opgemerkt—en als er
koorts bij komt ..... gij kunt niet beseffen, wat mij aan dien man
bindt, ziet gij, vrienden! Hij moet zoo spoedig mogelijk vervoerd
worden, anders sterft hij misschien voor mijn oogen!

Niemand antwoordde op deze op hartstochtelijken toon uitgesproken
woorden.

Tom en Jessie hadden hun geweren gegrepen en hun zakken met patronen
gevuld.

Nu knopen zij achter de sleden weg en waren verdwenen.

De overigen, Raffles, Charly en Jack, hadden zich plat op den buik
achter de sleden uitgestrekt en schoten zoo vaak zij maar een beweging
achter de boomen aan den woudzoom zagen.

Drie malen viel er een man, zooals Raffles door zijn kijker kon
waarnemen.

Maar toen was het ook reeds vier uur in den middag ......

Er werd bijna niet gesproken.

De bandieten leken wel verdwenen te zijn, want er was niets van hen te
zien.

Maar dat zij er nog waren, bleek uit de schoten, die zij nu en dan
afvuurden.

Raffles was zeer bleek, want—Henderson was weder bewusteloos
geworden—hij had koorts!

De duisternis viel.

Men at snel een weinig gedroogd vleesch en een paar beschuiten en toen
begon Raffles, die geruimen tijd had nagedacht:

—De kerels zullen ons hier kunnen uithongeren als zij willen. Er is
voor niet meer dan vijf dagen voedsel voor ons allen. En het drinkwater
strekt niet eens zoo lang. Henderson zal lang voor dien tijd gestorven
zijn. Luister—ik ga vannacht heen om hulp te halen!

—Maar dat is krankzinnigheid mijnheer! riep Jack verschrikt uit. Gij
kent hier den weg niet—gij zoudt kunnen verdwalen!

—Neen—daarvoor vrees ik niet! Ik heb nauwkeurig acht gegeven op den weg
dien wij hebben afgelegd. Alleen kan ik er doorkomen—met zijn allen
zouden wij zeker worden opgemerkt en neergeschoten! Ik zal alleen Fang
medenemen en op sneeuwschoenen gaan—dan ben ik nog vannacht te Meadow
Hill terug—het is nu half vijf.

—En denkt gij, dat gij de noodige mannen kunt vinden, geneigd hun leven
te wagen ons hier te ontzetten? vroeg Jack. Reken daar maar niet op.

—Neen—ik weet iets beters! Gij zult het wel zien! Ik keer nog voor het
aanbreken van den dag, overmorgen terug! Mijn plan staat vast!

Hij wisselde fluisterend eenige woorden met Charly, maakte Fang los,
riep den hond bij zich, greep zijn geweer, hing een zak met
levensmiddelen en een veldflesch met rum over zijn schouder, wierp nog
een blik op Henderson, die zich onrustig om en om wentelde, en kroop
langs de sleden weg na Charly krachtig en met vochtige oogen de hand te
hebben gedrukt.

Raffles sloop langs Tom en Jessie die nog altijd op den uitkijk lagen
en stelde hen met eenige woorden op de hoogte.

En daarop gleed hij in de duisternis weg.

Beneden aangekomen bond hij de sneeuwschoenen onder de voeten en zoo
snel hij konde ijlde hij naar het meer.

Maar de bandieten waakten! Eenige kogels vlogen hem langs de ooren. Een
waarschuwingskreet weerklonk.

Maar Raffles had reeds den oever van het meer bereikt en in vliegende
waart stak hij het over—en was in veiligheid .....

Zes uren later, na een tocht die een ander zou hebben gesloopt,
bereikte hij Meadow Hill.

Voor grof geld huurde hij er een slede met twaalf honden en een man die
aannam hem nog dien nacht naar de Tanana te brengen.

Onophoudelijk doorreizend, de vermoeienis niet achtend, bereikte
Raffles in den loop van den dag toen het reeds bijna weder donker was
de kleine garnizoensstad waar hij zijn vliegmachine had achtergelaten
.......



Omstreeks zes uur in den avond hoorden de drie mannen en het meisje op
den belegerden heuvel eensklaps een zonderling gerucht in de lucht—en
even later baadde de heuveltop in licht, uitgestraald door een
electrisch zoeklicht.

—De vliegmachine! De vliegmachine! riep Charly uit dol van vreugde en
opwinding.

Ja—het was „De Duivel der Lucht” die daar naderde, en na eenige kringen
te hebben beschreven, op den heuveltop neerstreek.

De bandieten begonnen in het wilde te vuren—maar zij raakten niets dan
de ijle lucht.

Voorzichtig werd Henderson aan boord gedragen en daarop scheepten de
overigen zich in.

De honden moest men wel aan hun lot overlaten, maar Tom zeide, dat zij
later stellig uit eigen beweging wel weder terug zouden komen—er was
helaas geen plaats voor de dieren.

En nu steeg de vliegmachine trots in de lucht, terwijl de bedrogen
schurken een gehuil van teleurstelling en woede aanhieven en
vruchteloos op het zweeftuig vuurden.

Tien minuten later daalde zij om Tom, Jessie en Jack af te zetten,
dicht bij de nederzetting.

Met tranen in de oogen dankten zij den „Engelschen Lord”—maar Raffles
zeide met een geheimzinnig glimlachje:

—Ik ga nu eerst mijn braven metgezel naar een plaats brengen waar hij
goed verpleegd zal kunnen worden, maar—daarna kom ik terug! Ik heb hier
nog een en ander te doen, moet gij weten! En—wellicht zien wij dan
elkander terug!













*** END OF THE PROJECT GUTENBERG EBOOK LORD LISTER NO. 0334: ONDER DE GOUDZOEKERS ***


    

Updated editions will replace the previous one—the old editions will
be renamed.

Creating the works from print editions not protected by U.S. copyright
law means that no one owns a United States copyright in these works,
so the Foundation (and you!) can copy and distribute it in the United
States without permission and without paying copyright
royalties. Special rules, set forth in the General Terms of Use part
of this license, apply to copying and distributing Project
Gutenberg™ electronic works to protect the PROJECT GUTENBERG™
concept and trademark. Project Gutenberg is a registered trademark,
and may not be used if you charge for an eBook, except by following
the terms of the trademark license, including paying royalties for use
of the Project Gutenberg trademark. If you do not charge anything for
copies of this eBook, complying with the trademark license is very
easy. You may use this eBook for nearly any purpose such as creation
of derivative works, reports, performances and research. Project
Gutenberg eBooks may be modified and printed and given away—you may
do practically ANYTHING in the United States with eBooks not protected
by U.S. copyright law. Redistribution is subject to the trademark
license, especially commercial redistribution.


START: FULL LICENSE

THE FULL PROJECT GUTENBERG LICENSE

PLEASE READ THIS BEFORE YOU DISTRIBUTE OR USE THIS WORK

To protect the Project Gutenberg™ mission of promoting the free
distribution of electronic works, by using or distributing this work
(or any other work associated in any way with the phrase “Project
Gutenberg”), you agree to comply with all the terms of the Full
Project Gutenberg™ License available with this file or online at
www.gutenberg.org/license.

Section 1. General Terms of Use and Redistributing Project Gutenberg™
electronic works

1.A. By reading or using any part of this Project Gutenberg™
electronic work, you indicate that you have read, understand, agree to
and accept all the terms of this license and intellectual property
(trademark/copyright) agreement. If you do not agree to abide by all
the terms of this agreement, you must cease using and return or
destroy all copies of Project Gutenberg™ electronic works in your
possession. If you paid a fee for obtaining a copy of or access to a
Project Gutenberg™ electronic work and you do not agree to be bound
by the terms of this agreement, you may obtain a refund from the person
or entity to whom you paid the fee as set forth in paragraph 1.E.8.

1.B. “Project Gutenberg” is a registered trademark. It may only be
used on or associated in any way with an electronic work by people who
agree to be bound by the terms of this agreement. There are a few
things that you can do with most Project Gutenberg™ electronic works
even without complying with the full terms of this agreement. See
paragraph 1.C below. There are a lot of things you can do with Project
Gutenberg™ electronic works if you follow the terms of this
agreement and help preserve free future access to Project Gutenberg™
electronic works. See paragraph 1.E below.

1.C. The Project Gutenberg Literary Archive Foundation (“the
Foundation” or PGLAF), owns a compilation copyright in the collection
of Project Gutenberg™ electronic works. Nearly all the individual
works in the collection are in the public domain in the United
States. If an individual work is unprotected by copyright law in the
United States and you are located in the United States, we do not
claim a right to prevent you from copying, distributing, performing,
displaying or creating derivative works based on the work as long as
all references to Project Gutenberg are removed. Of course, we hope
that you will support the Project Gutenberg™ mission of promoting
free access to electronic works by freely sharing Project Gutenberg™
works in compliance with the terms of this agreement for keeping the
Project Gutenberg™ name associated with the work. You can easily
comply with the terms of this agreement by keeping this work in the
same format with its attached full Project Gutenberg™ License when
you share it without charge with others.

1.D. The copyright laws of the place where you are located also govern
what you can do with this work. Copyright laws in most countries are
in a constant state of change. If you are outside the United States,
check the laws of your country in addition to the terms of this
agreement before downloading, copying, displaying, performing,
distributing or creating derivative works based on this work or any
other Project Gutenberg™ work. The Foundation makes no
representations concerning the copyright status of any work in any
country other than the United States.

1.E. Unless you have removed all references to Project Gutenberg:

1.E.1. The following sentence, with active links to, or other
immediate access to, the full Project Gutenberg™ License must appear
prominently whenever any copy of a Project Gutenberg™ work (any work
on which the phrase “Project Gutenberg” appears, or with which the
phrase “Project Gutenberg” is associated) is accessed, displayed,
performed, viewed, copied or distributed:

    This eBook is for the use of anyone anywhere in the United States and most
    other parts of the world at no cost and with almost no restrictions
    whatsoever. You may copy it, give it away or re-use it under the terms
    of the Project Gutenberg License included with this eBook or online
    at www.gutenberg.org. If you
    are not located in the United States, you will have to check the laws
    of the country where you are located before using this eBook.
  
1.E.2. If an individual Project Gutenberg™ electronic work is
derived from texts not protected by U.S. copyright law (does not
contain a notice indicating that it is posted with permission of the
copyright holder), the work can be copied and distributed to anyone in
the United States without paying any fees or charges. If you are
redistributing or providing access to a work with the phrase “Project
Gutenberg” associated with or appearing on the work, you must comply
either with the requirements of paragraphs 1.E.1 through 1.E.7 or
obtain permission for the use of the work and the Project Gutenberg™
trademark as set forth in paragraphs 1.E.8 or 1.E.9.

1.E.3. If an individual Project Gutenberg™ electronic work is posted
with the permission of the copyright holder, your use and distribution
must comply with both paragraphs 1.E.1 through 1.E.7 and any
additional terms imposed by the copyright holder. Additional terms
will be linked to the Project Gutenberg™ License for all works
posted with the permission of the copyright holder found at the
beginning of this work.

1.E.4. Do not unlink or detach or remove the full Project Gutenberg™
License terms from this work, or any files containing a part of this
work or any other work associated with Project Gutenberg™.

1.E.5. Do not copy, display, perform, distribute or redistribute this
electronic work, or any part of this electronic work, without
prominently displaying the sentence set forth in paragraph 1.E.1 with
active links or immediate access to the full terms of the Project
Gutenberg™ License.

1.E.6. You may convert to and distribute this work in any binary,
compressed, marked up, nonproprietary or proprietary form, including
any word processing or hypertext form. However, if you provide access
to or distribute copies of a Project Gutenberg™ work in a format
other than “Plain Vanilla ASCII” or other format used in the official
version posted on the official Project Gutenberg™ website
(www.gutenberg.org), you must, at no additional cost, fee or expense
to the user, provide a copy, a means of exporting a copy, or a means
of obtaining a copy upon request, of the work in its original “Plain
Vanilla ASCII” or other form. Any alternate format must include the
full Project Gutenberg™ License as specified in paragraph 1.E.1.

1.E.7. Do not charge a fee for access to, viewing, displaying,
performing, copying or distributing any Project Gutenberg™ works
unless you comply with paragraph 1.E.8 or 1.E.9.

1.E.8. You may charge a reasonable fee for copies of or providing
access to or distributing Project Gutenberg™ electronic works
provided that:

    • You pay a royalty fee of 20% of the gross profits you derive from
        the use of Project Gutenberg™ works calculated using the method
        you already use to calculate your applicable taxes. The fee is owed
        to the owner of the Project Gutenberg™ trademark, but he has
        agreed to donate royalties under this paragraph to the Project
        Gutenberg Literary Archive Foundation. Royalty payments must be paid
        within 60 days following each date on which you prepare (or are
        legally required to prepare) your periodic tax returns. Royalty
        payments should be clearly marked as such and sent to the Project
        Gutenberg Literary Archive Foundation at the address specified in
        Section 4, “Information about donations to the Project Gutenberg
        Literary Archive Foundation.”
    
    • You provide a full refund of any money paid by a user who notifies
        you in writing (or by e-mail) within 30 days of receipt that s/he
        does not agree to the terms of the full Project Gutenberg™
        License. You must require such a user to return or destroy all
        copies of the works possessed in a physical medium and discontinue
        all use of and all access to other copies of Project Gutenberg™
        works.
    
    • You provide, in accordance with paragraph 1.F.3, a full refund of
        any money paid for a work or a replacement copy, if a defect in the
        electronic work is discovered and reported to you within 90 days of
        receipt of the work.
    
    • You comply with all other terms of this agreement for free
        distribution of Project Gutenberg™ works.
    

1.E.9. If you wish to charge a fee or distribute a Project
Gutenberg™ electronic work or group of works on different terms than
are set forth in this agreement, you must obtain permission in writing
from the Project Gutenberg Literary Archive Foundation, the manager of
the Project Gutenberg™ trademark. Contact the Foundation as set
forth in Section 3 below.

1.F.

1.F.1. Project Gutenberg volunteers and employees expend considerable
effort to identify, do copyright research on, transcribe and proofread
works not protected by U.S. copyright law in creating the Project
Gutenberg™ collection. Despite these efforts, Project Gutenberg™
electronic works, and the medium on which they may be stored, may
contain “Defects,” such as, but not limited to, incomplete, inaccurate
or corrupt data, transcription errors, a copyright or other
intellectual property infringement, a defective or damaged disk or
other medium, a computer virus, or computer codes that damage or
cannot be read by your equipment.

1.F.2. LIMITED WARRANTY, DISCLAIMER OF DAMAGES - Except for the “Right
of Replacement or Refund” described in paragraph 1.F.3, the Project
Gutenberg Literary Archive Foundation, the owner of the Project
Gutenberg™ trademark, and any other party distributing a Project
Gutenberg™ electronic work under this agreement, disclaim all
liability to you for damages, costs and expenses, including legal
fees. YOU AGREE THAT YOU HAVE NO REMEDIES FOR NEGLIGENCE, STRICT
LIABILITY, BREACH OF WARRANTY OR BREACH OF CONTRACT EXCEPT THOSE
PROVIDED IN PARAGRAPH 1.F.3. YOU AGREE THAT THE FOUNDATION, THE
TRADEMARK OWNER, AND ANY DISTRIBUTOR UNDER THIS AGREEMENT WILL NOT BE
LIABLE TO YOU FOR ACTUAL, DIRECT, INDIRECT, CONSEQUENTIAL, PUNITIVE OR
INCIDENTAL DAMAGES EVEN IF YOU GIVE NOTICE OF THE POSSIBILITY OF SUCH
DAMAGE.

1.F.3. LIMITED RIGHT OF REPLACEMENT OR REFUND - If you discover a
defect in this electronic work within 90 days of receiving it, you can
receive a refund of the money (if any) you paid for it by sending a
written explanation to the person you received the work from. If you
received the work on a physical medium, you must return the medium
with your written explanation. The person or entity that provided you
with the defective work may elect to provide a replacement copy in
lieu of a refund. If you received the work electronically, the person
or entity providing it to you may choose to give you a second
opportunity to receive the work electronically in lieu of a refund. If
the second copy is also defective, you may demand a refund in writing
without further opportunities to fix the problem.

1.F.4. Except for the limited right of replacement or refund set forth
in paragraph 1.F.3, this work is provided to you ‘AS-IS’, WITH NO
OTHER WARRANTIES OF ANY KIND, EXPRESS OR IMPLIED, INCLUDING BUT NOT
LIMITED TO WARRANTIES OF MERCHANTABILITY OR FITNESS FOR ANY PURPOSE.

1.F.5. Some states do not allow disclaimers of certain implied
warranties or the exclusion or limitation of certain types of
damages. If any disclaimer or limitation set forth in this agreement
violates the law of the state applicable to this agreement, the
agreement shall be interpreted to make the maximum disclaimer or
limitation permitted by the applicable state law. The invalidity or
unenforceability of any provision of this agreement shall not void the
remaining provisions.

1.F.6. INDEMNITY - You agree to indemnify and hold the Foundation, the
trademark owner, any agent or employee of the Foundation, anyone
providing copies of Project Gutenberg™ electronic works in
accordance with this agreement, and any volunteers associated with the
production, promotion and distribution of Project Gutenberg™
electronic works, harmless from all liability, costs and expenses,
including legal fees, that arise directly or indirectly from any of
the following which you do or cause to occur: (a) distribution of this
or any Project Gutenberg™ work, (b) alteration, modification, or
additions or deletions to any Project Gutenberg™ work, and (c) any
Defect you cause.

Section 2. Information about the Mission of Project Gutenberg™

Project Gutenberg™ is synonymous with the free distribution of
electronic works in formats readable by the widest variety of
computers including obsolete, old, middle-aged and new computers. It
exists because of the efforts of hundreds of volunteers and donations
from people in all walks of life.

Volunteers and financial support to provide volunteers with the
assistance they need are critical to reaching Project Gutenberg™’s
goals and ensuring that the Project Gutenberg™ collection will
remain freely available for generations to come. In 2001, the Project
Gutenberg Literary Archive Foundation was created to provide a secure
and permanent future for Project Gutenberg™ and future
generations. To learn more about the Project Gutenberg Literary
Archive Foundation and how your efforts and donations can help, see
Sections 3 and 4 and the Foundation information page at www.gutenberg.org.

Section 3. Information about the Project Gutenberg Literary Archive Foundation

The Project Gutenberg Literary Archive Foundation is a non-profit
501(c)(3) educational corporation organized under the laws of the
state of Mississippi and granted tax exempt status by the Internal
Revenue Service. The Foundation’s EIN or federal tax identification
number is 64-6221541. Contributions to the Project Gutenberg Literary
Archive Foundation are tax deductible to the full extent permitted by
U.S. federal laws and your state’s laws.

The Foundation’s business office is located at 809 North 1500 West,
Salt Lake City, UT 84116, (801) 596-1887. Email contact links and up
to date contact information can be found at the Foundation’s website
and official page at www.gutenberg.org/contact

Section 4. Information about Donations to the Project Gutenberg
Literary Archive Foundation

Project Gutenberg™ depends upon and cannot survive without widespread
public support and donations to carry out its mission of
increasing the number of public domain and licensed works that can be
freely distributed in machine-readable form accessible by the widest
array of equipment including outdated equipment. Many small donations
($1 to $5,000) are particularly important to maintaining tax exempt
status with the IRS.

The Foundation is committed to complying with the laws regulating
charities and charitable donations in all 50 states of the United
States. Compliance requirements are not uniform and it takes a
considerable effort, much paperwork and many fees to meet and keep up
with these requirements. We do not solicit donations in locations
where we have not received written confirmation of compliance. To SEND
DONATIONS or determine the status of compliance for any particular state
visit www.gutenberg.org/donate.

While we cannot and do not solicit contributions from states where we
have not met the solicitation requirements, we know of no prohibition
against accepting unsolicited donations from donors in such states who
approach us with offers to donate.

International donations are gratefully accepted, but we cannot make
any statements concerning tax treatment of donations received from
outside the United States. U.S. laws alone swamp our small staff.

Please check the Project Gutenberg web pages for current donation
methods and addresses. Donations are accepted in a number of other
ways including checks, online payments and credit card donations. To
donate, please visit: www.gutenberg.org/donate.

Section 5. General Information About Project Gutenberg™ electronic works

Professor Michael S. Hart was the originator of the Project
Gutenberg™ concept of a library of electronic works that could be
freely shared with anyone. For forty years, he produced and
distributed Project Gutenberg™ eBooks with only a loose network of
volunteer support.

Project Gutenberg™ eBooks are often created from several printed
editions, all of which are confirmed as not protected by copyright in
the U.S. unless a copyright notice is included. Thus, we do not
necessarily keep eBooks in compliance with any particular paper
edition.

Most people start at our website which has the main PG search
facility: www.gutenberg.org.

This website includes information about Project Gutenberg™,
including how to make donations to the Project Gutenberg Literary
Archive Foundation, how to help produce our new eBooks, and how to
subscribe to our email newsletter to hear about new eBooks.