Orientaj fabeloj

By V. M. Doroshevich

The Project Gutenberg eBook of Orientaj fabeloj
    
This ebook is for the use of anyone anywhere in the United States and
most other parts of the world at no cost and with almost no restrictions
whatsoever. You may copy it, give it away or re-use it under the terms
of the Project Gutenberg License included with this ebook or online
at www.gutenberg.org. If you are not located in the United States,
you will have to check the laws of the country where you are located
before using this eBook.

Title: Orientaj fabeloj

Author: Vlas Doroshevich

Translator: Nikolao Hohlov

Release date: September 12, 2024 [eBook #74405]

Language: Esperanto

Original publication: Germany: Ferdinand Hirt & Sohn, 1924

Credits: Andrew Sly and the Online Distributed Proofreading Team at https://www.pgdp.net (This file was produced from images generously made available by Biblioteka Cyfrowa KUL.)


*** START OF THE PROJECT GUTENBERG EBOOK ORIENTAJ FABELOJ ***


  INTERNACIA
  MONDLITERATURO

  Kolekto de la plej famaj verkoj
  el ĉiuj naciaj literaturoj

[Devizo: Ni fosu nian sulkon]

  FERDINAND HIRT & SOHN EN LEIPZIG / 1924
  ESPERANTO-FAKO




VLAS DOROŜEVIĈ

ORIENTAJ FABELOJ


  Kun permeso de la posedanto de la eldonaj
  rajtoj el la rusa originalo tradukis
  Nikolao Hohlov


  FERDINAND HIRT & SOHN EN LEIPZIG / 1924
  ESPERANTO-FAKO




ĈIUJ RAJTOJ ESTAS REZERVATAJ

PRESEJO BREITKOPF & HÄRTEL, LEIPZIG




TABELO DE ENHAVO

                                       Paĝo
  Antaŭparolo                             7
  La fabelo pri Fabelo                   11
  La kalifo kaj la krimulino             19
  Kiel de Hasan falis la pantalono       31
  La malĝuste trafitaj kalkanoj          41
  Historio de porko                      51
  Aldono: Lingvaj notoj de la tradukinto 65




ANTAŬPAROLO


Vlas Miĥajloviĉ Doroŝeviĉ naskiĝis en la 1863-a jaro kaj simile al
multaj rusaj verkistoj longe ne sukcesis trovi sian ĝustan literaturan
destinon. Li eĉ provis fariĝi drama kaj opera aktoro, sceneja
rakontisto, sed en tiuj provoj li ne tro multe prosperis. Lia brila
kariero komenciĝis nur de la tempo, kiam li prenis la plumon por skribi
gazetajn felietonojn kaj satirojn.

En tiu publicista verkado Doroŝeviĉ atingis la gloron kaj per siaj
felietonoj ludis tre gravan rolon en la rusa antaŭrevolucia socia vivo.
Li majstre uzis sian „ezopan“ lingvon, kiu, restante metafora, estis
tamen tre diafana por videble montri la mankojn kaj kulpojn de la
malnova rusa reĝimo.

Estas konata lia speciala maniero skribi satirojn, fabelojn kaj
rakontojn el la vivo de la Oriento. Trovinte ion riproĉindan en la rusa
reĝimo, Doroŝeviĉ tuj skribis fabelon el ĥina aŭ araba vivo, reliefe
kaj moke prezentis en ĝi la rusajn kulpojn en la orienta vesto. La
fabelo temis pri la Oriento kaj la rusa cenzuro ne vidis la rajton ĝin
akuzi aŭ aresti. Sed eĉ naivulo povis vidi kien tamen estis celanta la
aŭtoro.

Doroŝeviĉ skribis ankaŭ multajn literaturajn kaj dramajn kritikojn
kaj tipajn novelojn el la vivo de moskva mez- kaj malriĉa urbanaro.
Liaj diversaj beletristikaj verkoj formas kelkajn volumojn kaj liaj
felietonoj estas dissemitaj tra la miloj de gazetaj numeroj.

La lingvo de Doroŝeviĉ estas akra, ĝusta, tre simpla kaj regula, sed
samtempe ĝi estas ankaŭ moderna, fortimpresa, bela kaj poezia.

Bonan ekzemplon de tiu lingvo donas la proponataj kvar fabeloj,
unuafoje publikigitaj nur post la morto de la aŭtoro.

Antaŭ dudek jaroj V. Doroŝeviĉ fariĝis la fakta redaktanto de la
konata en la mondo, plej disvastigita rusa gazeto „Rússkoje Slóvo“
(Rusa Vorto) en Moskvo, kiun li gvidis ĝis la momento, kiam ĝi estis
rekvizita de la Sovjeta registaro.

V. Doroŝeviĉ mortis en la 1921-a jaro, elĉerpita pro la politikaj
cirkonstancoj kaj granda mizero.

Zagreb, en Junio de la 1923-a jaro.

  _Nikolao Hohlov._




RIDU, POR NE PLORI!

       V. DOROŜEVIĈ.




LA FABELO PRI FABELO


Foje Vero ekdecidis viziti palacon.

La palacon de Harun-Al-Raŝid mem.

_Allahu-akbar!_[1] Kreinte virinon, Ci kreis Fantazion.

Vero diris al si mem:

-- Kial ne? Multaj hurioj[2] estas ja en la paradizo de la Profeto,
multaj belulinoj estas en la tera paradizo, en la haremo de la
kalifo. En la ĝardenoj de la Profeto mi ne estus la plej lasta inter
la hurioj; inter la edzinoj de la padiŝah[3] mi verŝajne estus la
unua el ili ĉiuj kaj inter liaj odaliskoj mi estus la unua el la
odaliskoj. Kie estas koraloj pli brilaj ol miaj lipoj, kaj la spiro
el ili estas kvazaŭ spiro de tagmezo. Graciaj estas miaj piedoj kaj
kvazaŭ du lilioj estas miaj mamoj, lilioj, sur kiuj vidiĝas du sangaj
makuletoj. Feliĉulo estus tiu, kiu klinus la kapon al mia brusto.
Mirindajn sonĝojn li sonĝus. Kiel unuafaza luno estas luma mia vizaĝo.
Kiel nigraj diamantoj brilas miaj okuloj kaj tiu, kiu en la momento
de l’ pasio observus ilin de tute proksime -- kiom ajn grava persono
li estus! -- vidus sin en ili tiel malgrava, tiel eta, ke la fenomeno
elvokus ĉe li ridon. Alaho kreis min en la momento de ĝojo kaj mi
entute estas kanto pri nia Kreinto.

Vero ekdeziris kaj venis al la palaco.

Vestita nur per sia beleco.

Sur la sojlo de la palaco ŝin kun timo haltigis maljunulo.

-- Kion vi bezonas tie ĉi, virino, forgesinta vesti eĉ la vizaĝan
vualon?

-- Mi deziras vidi la gloran kaj potencan sultanon Harun-Al-Raŝid,
padiŝahon kaj kalifon, nian grandan suverenon. Alaho sola estu lia
suvereno sur la tero!

-- En ĉio estu la volo de Alaho! Kiel vi nomas vin? Ĉu Senhonto?

-- Mia nomo estas Vero. Mi ne ofendiĝas pro viaj vortoj, militisto.
Veron oni ofte rekonas senhonto, same kiel malveron hontemo. Iru kaj
raportu pri mi.

En la palaco de la kalifo ĉiuj tre ekscitiĝis pro la sciigo ke venis
Vero.

-- Ŝia alveno signifas ofte la foriron de multaj aliaj, pripense diris
la granda veziro Dĵiaffar.

Kaj ĉiuj veziroj eksentis danĝeron.

-- Tamen ŝi ja estas virino! -- diris Dĵiaffar -- ni havas la kutimon,
ke ĉe ni ĉian aferon plenumas tiu, kiu nenion pri ĝi komprenas. Pro tio
la virinojn priservas ĉe ni la eŭnukoj.

Kaj li sin turnis al la granda eŭnuko.

Al la gardanto de paco, honoro kaj feliĉo de la padiŝaho. Kaj diris
al li:

-- Plej glora el la eŭnukoj! Tien venis virino tre memfida pri sia
beleco. Forigu ŝin. Memoru nur, ke tio okazas en la palaco. Forigu
ŝin tiel, kiel postulas la reguloj de la kortego. Faru ĉion bele kaj
dignoplene.

La granda eŭnuko venis al la portalo kaj per siaj malvivaj okuloj
ekrigardis la senvestan virinon.

-- Ĉu vi deziras vidi la kalifon? Sed li ne devas vidi vin en tia
aspekto.

-- Kial?

-- Kun tia aspekto oni venas en la alian mondon. Kun tia aspekto oni
forlasas ĝin. Sed en tiu ĉi mondo ne decas aperi tiel.

-- Vero nur tiam estas bona, kiam ĝi estas nuda Vero.

-- Viaj vortoj sonas justaj kiel la leĝo. Sed la padiŝaho estas pli
supera ol la leĝo. Kaj la padiŝaho ne vidos vin tia!

-- Alaho kreis min tia! Gardu vin, eŭnuko, kontraŭ diro de kondamno aŭ
mallaŭdo. Kondamno estus senprudenta, mallaŭdo-aroganta.

-- Mi ne kuraĝos kondamni aŭ mallaŭdi tion, kion kreis Alaho. Sed Alaho
kreis la terpomon kruda. Antaŭ ol ĝin manĝi oni ĝin kuiras. Alaho kreis
la karnon de ŝafido plena de sango. Antaŭ la manĝo oni ĝin rostas.
Alaho kreis la rizon malmola kiel osto. Kaj por manĝi la rizon la homoj
kuiras ĝin kaj surŝutas per safrano. Kion oni dirus pri homo, kiu
manĝus krudajn terpomojn, krudan ŝafidan viandon kaj maĉus nekuiritan
rizon, dirante: „tiaj kreis ilin Alaho!“ La sama afero koncernas ankaŭ
la virinon. Antaŭ ol esti senvestita, ŝi devas porti vestojn.

-- Terpomoj, ŝafida viando, rizo! -- kun indigno ekkriis Vero -- sed
estas ja pomoj, piroj, aromaj melonoj! Ĉu oni kuiras ankaŭ ilin,
eŭnuko, antaŭ la manĝo?

La eŭnuko ekridetis tiel, kiel scias rideti nur eŭnukoj kaj ranoj.

-- De melono oni fortranĉas la ŝelon. De pomoj kaj piroj ankaŭ. Se vi
deziras ke ni agu kontraŭ vi simile...

Vero ekrapidis foriri.

-- Kun kiu vi estis parolinta hodiaŭ matene, ĉe la palaca portalo, kaj
parolis, ŝajne, en maldelikata tono, -- demandis Harun-Al-Raŝid la
gardanton de sia paco, honoro kaj feliĉo -- kaj kial la tutan palacon
regis ia ekscito?

-- Iu virino, senhontulino, tiel aroga, ke ŝi kuraĝis veni en la
aspekto, en kiu kreis ŝin Alaho, deziris vin vidi -- respondis la
granda eŭnuko.

-- Doloro naskas timon, timo naskas honton! -- diris la kalifo -- se
tiu virino estas malhonta, agu kontraŭ ŝi laŭ la leĝoj!

-- Ni plenumis vian volon antaŭ ol ĝi estis de vi buŝe eldirita! --
diris la granda veziro Dĵiaffar, kisante la teron ĉe la piedoj de la
suvereno -- kontraŭ la virino oni agis ĝuste tiel!

Kaj la sultano, kun favoro rigardinte lin, diris:

-- _Allahu-akbar!_

  * * * * *

_Allahu-akbar!_ Kreinte virinon, Ci kreis Obstinon.

Veron ekkaptis deziro veni palacon.

La palacon de Harun-Al-Raŝid mem.

Vero vestis krudan harŝtofan veston, zonumis sin per ŝnuro, prenis
vojaĝbastonon kaj denove venis al la palaco.

-- Mi estas Akuzo! -- ŝi diris kruele al la gardisto.

-- Je la nomo de Alaho mi postulas, ke oni permesu al mi viziti la
kalifon.

Kaj la gardisto kun timo (gardistoj ja ĉiam timas, kiam al la palaco
proksimiĝas iu nekonatulo), la gardisto do kun timego ekkuris al la
granda veziro.

-- Ree tiu virino! -- diris li -- ŝi kovris sin per harŝtofa vesto kaj
nomas sin Akuzo. Sed laŭ ŝiaj okuloj mi konjektas, ke ŝi estas -- Vero.

La veziroj tre ekscitiĝis.

-- Kia malrespekto kontraŭ la sultano -- veni ĉi tien spite al nia volo!

Kaj Dĵiaffar diris:

-- Ha, ŝi estas Akuzo. Tio koncernas la grandan muftion[4].

Li vokis la grandan muftion kaj salutis lin.

-- Estu savo por ni via prudento. Agu nur bonfavore kaj laŭ la kortegaj
reguloj.

La granda muftio venis al la virino, klinis sin ĝis la tero kaj diris:

-- Do, vi estas Akuzo? Estu benata ĉiu via paŝo sur la tero. Kiam
pastro vokos la verkredantojn el sur la minareto per gloraj vortoj al
Alaho kaj la vokitaj verkredantoj kolektiĝos en la moskeo por preĝoj --
tiam vi venu. La fotelon de la ŝejko[5], ornamitan per eltranĉaĵoj kaj
perlamoto mi proponos al vi kun riverenco. Akuzu tiam la verkredantojn!
Via loko estas en la moskeo.

-- Mi deziras vidi la kalifon!

-- Infano mia! La regno estas kvazaŭ potenca arbo, kies radikoj
penetras profunde en la teron. La popolo estas ĝiaj folioj, kiuj kovras
la arbon kaj la padiŝaho estas la floro, kiu kronas la arbon. La
radikoj, arbo, folioj -- ĉiuj estas nur por tio, ke abunde floru tiu ĉi
floro, aromu kaj beligu la arbon. Tiel kreis Alaho! Tiel volas Alaho!
Viaj vortoj, la vortoj de Akuzo, estas kvazaŭ vera viviga akvo. Estu
benita ĉiu guteto de tiu ĉi akvo! Sed ĉu vi aŭdis iam, infano, ke oni
verŝas la akvon sur la floron mem? Oni verŝas la akvon sur la radikojn.
Malsekigu la radikojn, por ke pli abunde floru la floro. Malsekigu la
radikojn, infano mia! Foriru de tie ĉi kun paco. Via loko estas en la
moskeo. Inter la simplaj verkredantoj. Akuzu tie!

Kun la malicaj larmeroj sur la okuloj Vero foriris de la afabla kaj
milda muftio.

Harun-Al-Raŝid demandis tiutage:

-- Hodiaŭ matene, apud la portalo de mia palaco, vi parolis, granda
muftio, parolis kun iu kviete kaj afable kiel ĉiam, sed en la palaco
tamen vidiĝis maltrankvilo. Kial?

La muftio kisis la teron ĉe la piedoj de la padiŝaho kaj respondis:

-- Mi parolis kviete kaj afable, dum ĉiuj maltrankviliĝis, tial, ke al
la palaco venis frenezulino. Ŝi venis vestite per harŝtofa vesto kaj
volis, ke vi ankaŭ portu la saman. Estus hontinde eĉ pensi pri tio! Ĉu
valorus esti la potenculo de Bagdad kaj Damask, de Bejrut kaj Belbek
por porti harŝtofan veston! Tio signifus esti sendanka al Alaho por
Liaj donacoj. Tiuj pensoj venas nur al frenezuloj.

-- Vi estas prava -- diris la kalifo -- se tiu virino estas freneza,
oni kondutu kontraŭ ŝi kompate, sed agu tiel, ke al neniu ŝi povus fari
malbonaĵon.

-- Viaj vortoj, ho, padiŝaho, estas laŭdo por ni, viaj servantoj. Ĝuste
tiel ni agis kontraŭ la virino! -- diris Dĵiaffar.

Kaj Harun-Al-Raŝid kun danko ekrigardis la ĉielon, donintan al li tiajn
prudentajn servantojn:

-- _Allahu-akbar!_

  * * * * *

_Allahu-akbar!_ Kreinte virinon, Ci kreis Ruzon.

Veron ekkaptis deziro veni palacon.

La palacon de Harun-Al-Raŝid mem.

Vero ordonis, ke oni alportu al ŝi diverskolorajn ŝalojn el Hindujo,
diafanan silkon el Brussa, surteksitajn per oro ŝtofojn el Smyrna.

El fundoj de l’ maro ŝi prenis por si flavajn sukcenojn. Ŝi ornamis sin
per plumoj de birdetoj tiom malgrandaj, ke ili similas al oraj muŝoj
kaj timas araneojn.

Ŝi ornamis sin per diamantoj, similaj al grandaj larmeroj; per rubenoj,
kiel gutoj de sango; per rozkoloraj perloj, kiuj aspektas sur haŭto
kvazaŭ postsignoj de kisoj; per safiroj, similaj al la pecetoj de l’
firmamento.

Kaj rakontante la miraklojn pri ĉiuj tiuj mirindaĵoj, gaje, ĝoje, kun
brilantaj okuloj, ĉirkaŭite de nemezurebla popolamaso, kiu aŭskultis
ŝin kun haltigitaj koroj -- Vero venis al la palaco.

-- Mi estas Fabelo. Mi estas Fabelo, multkolora kiel persa tapiŝo,
kiel printempaj herbejoj, kiel hinda ŝalo. Aŭskultu, kiel sonoras miaj
braceletoj sur la manoj, sur la piedoj. Ili sonoras same, kiel sonoras
la oraj sonoriletoj sur la porcelanaj turoj de l’ ĥina imperiestro.
Mi rakontos al vi ankaŭ pri li. Vidu ĉi tiujn diamantojn, ili estas
similaj al la larmoj, kiujn verŝis bela princidino, kiam ŝia amato
forveturis al la monda ekstremo, serĉante gloron kaj indajn donacojn
por ŝi. Mi rakontos al vi pri la plej bela princidino de la mondo. Mi
rakontos al vi pri ŝia amanto, kiu lasis sur la kolo de sia amatino
la samajn postsignojn de kisoj, kiel ĉi tiuj rozkoloraj perloj. Kaj
ŝiaj okuloj fariĝis en tiu momento malhelaj pro pasio, grandaj kaj
nigraj kiel nokto, aŭ kiel ĉi tiuj nigraj perloj. Mi rakontos pri
iliaj reciprokaj karesoj. Pri la karesoj dum nokto, kiam la ĉielo
estis profunde blua, kiel tiu ĉi safiro kaj la steloj brilis kiel tiu
ĉi punto el diamantoj. Mi deziras vidi la padiŝahon, donu al li Alaho
ankoraŭ tiom da jardekoj de vivo, kiom da literoj estas en lia nomo
kaj duobligu tiun nombron kaj denove duobligu, ĉar ne estas limigita
la favoro de Alaho. Mi deziras vidi la padiŝahon por rakonti al li
pri la boskoj el palmoj, interplektitaj per lianoj, kie flugas la
birdetoj, similaj al oraj muŝoj, pri la leonoj de la abisena neguso,
pri la elefantoj de la radĵaho de Japore, pri la beleco de Tadge-Mahal,
pri la perloj de la reganto de Nepal. Mi estas Fabelo, mi estas la
diverskolora Fabelo.

Kaj ravita per ŝiaj rakontoj la gardisto forgesis raporti pri ŝi al la
veziroj.

Sed Fabelon oni jam ekvidis el la fenestroj de la palaco.

-- Vidu, tie estas Fabelo, la multkolora Fabelo!

Kaj Dĵiaffar, la granda veziro, diris, karesante sian barbon kun rideto:

-- Ĉu tiu virino deziras vidi la padiŝahon? Enkonduku ŝin! Ni ne devas
timi la elpensaĵojn. Tiu, kiu faras tranĉilojn, ne timas ilin.

Kaj Harun-Al-Raŝid mem, aŭdinte la gajan tumulton, demandis:

-- Kio okazis tie? Antaŭ kaj en la palaco? Kion signifas la aklamoj?
La tumulto?

-- Venis Fabelo. En miraklojn vestita Fabelo, kiun aŭskultas nun en
Bagdad ĉiuj, de maljunuloj ĝis malgranduloj kaj neniel povas satigi
sin per la aŭdataj mirindaĵoj. Fabelo venis al vi, ho, ordonanto!

-- Alaho sola estu la ordonanto! Mi deziras aŭdi la samon, kion aŭdas
ĉiu mia regnano. Enkonduku Fabelon!

Kaj ĉiuj pordoj, eltranĉitaj el eburo, ornamitaj de perlamoto,
malfermiĝis antaŭ Fabelo.

Meze de riverencoj de la korteganoj kaj teren falintaj sklavoj Fabelo
venis al la kalifo Harun-Al-Raŝid.

Li akceptis la belulinon kun gaja rideto.

Kaj Vero en la aspekto de Fabelo aperis antaŭ la kalifo.

Li diris, afable ridetante:

-- Parolu, infano mia, mi aŭskultas vin!

-- _Allahu-akbar!_ Ci kreis Veron.

-- Veron ekkaptis deziro viziti palacon.

-- La palacon de Harun-Al-Raŝid mem!

-- Vero ĉiam atingos sian celon!

-- _Kysmet!_[6]




LA KALIFO KAJ LA KRIMULINO


„Por la gloro de Alaho sola kaj ĉiopova! Por la gloro de la Profeto
-- beno kaj paco estu kun Li eterne! Je la nomo de la sultano kaj
emiro de urbo Bagdad, kalifo de ĉiuj verkredantoj kaj humila servanto
de Alaho -- Harun-Al-Raŝid, ni, supera muftio de la urbo Bagdad
publikigas ĉi tiun sanktan fetvon[7]. Estu do sciate por ĉiuj:

„Jen kion, konforme al la Korano, enmetis en nian koron Alaho:

„Malvirto plivastiĝas sur la tero kaj pro ĝi pereas regnoj, pereas
landoj kaj popoloj, pro lukso, ludoj, festenoj kaj malfortiĝo de
korpoj, pro forgeso pri Alaho.

„Sed ni volas, ke la aromo de pieco supreniru de nia urbo Bagdad al la
ĉielo, kiel supreniras la bonodoro de ĝiaj ĝardenoj, kiel supreniras
la sanktaj alvokoj de la pastroj el sur ĝiaj minaretoj.

„Malbono penetras la mondon pere de la virinoj.

„Ili forgesis la ordonojn de la leĝoj, modestecon kaj bonajn morojn.

„Ili surŝarĝas sin per multekostaj ornamaĵoj de la kapo ĝis la piedoj.
Portas la vizaĝvualojn tiom diafanajn, ke ili similas la fumon de
‚nargileo‘[8].

„Kaj se ili kovras sin per multekostaj ŝtofoj, tio estas nur por pli
videble elmontri la pereigajn, tentigajn belaĵojn de sia korpo.

„Sian korpon, kreaĵon de Alaho, ili faris ilo por tento kaj pekoj.

„Allogite per ĝi la militistoj perdas la kuraĝon, la komercistoj --
riĉecon, la metiistoj -- sian amon al laboro, la terlaboristoj -- sian
volon por laboro.

„Tial do decidis ni en koro nia: elŝiri de la serpento ĝian mortigan
venenilon.

„Estas publikigate por la scio de ĉiuj loĝantoj en la glora kaj granda
urbo Bagdad:

„Ĉiuj dancoj, kantadoj kaj muziko en Bagdad estas malpermesataj.

„Estas malpermesataj ridoj kaj ŝercoj.

„La virinoj rajtas eliri el sia hejmo nur envolvite de la kapo ĝis la
piedoj en la mantelojn faritajn el blanka tolo.

„Estas permesite al ili fari nur du mallarĝajn truojn por la okuloj,
por ke, pasante tra la stratoj, ili intence ne alpuŝu sin kontraŭ la
viroj.

„Por ili ĉiuj: maljunaj kaj junaj, belaj kaj malbelaj -- por ĉiuj estu
sciate: se eĉ finaĵo de la malgranda fingro de iu virino montriĝos
nekovrita -- ŝi estos akuzota kiel atencantino por la pereo de ĉiuj
viroj kaj defendantoj de la urbo Bagdad kaj oni ŝin senprokraste
surĵetos per ŝtonoj ĝis la morto.

„Tia estas la leĝo.

„Oni plenumu ĝin, kvazaŭ ĝi estus subskribita de la granda kalifo
Harun-Al-Raŝid mem.

„Laŭ lia favoro kaj ordono, la granda muftio de la urbo Bagdad, ŝejko
Hazif.“

Kun brua tondrado de la tamburoj, sonoj de la trumpetoj, la heroldoj
legis la fetvon sur la bazaroj, strataj kruciĝoj kaj apud la fontoj de
Bagdad -- kaj en la sama momento finiĝis la kantado, muziko kaj dancoj
en la gaja kaj riĉa urbo.

Kvazaŭ pesto vizitis la urbon.

Ĝin ekkaptis silento, simila al tiu de tombejo.

Kvazaŭ fantomoj ekmigris tra la stratoj la virinoj, envolvitaj de
l’ kapo ĝis la piedoj per glataj blankaj manteloj kaj nur time
rigardis el la mallarĝaj truetoj iliaj okuloj.

Malplenaj fariĝis la bazaroj, forflugis la ridoj kaj krioj kaj eĉ en la
kafejoj eksilentis la babilemaj rakontistoj de fabeloj.

La homoj ĉiam -- se ili ribelas, ili scias ribeli kaj se ili komencas
obei al la leĝoj, ili obeas al la lastaj tiel ke eĉ ĉe la leĝogardantoj
elvokas abomenon.

Harun-Al-Raŝid mem ne rekonis sian gajan, ĝojan Bagdad-on.

-- Plej saĝa ŝejko -- diris li al la granda muftio -- ŝajnas al mi, ke
via fetvo estas tro severa!

-- Ordonanto! Leĝoj kaj hundoj devas esti kruelaj por ke oni timu ilin!
-- respondis la granda muftio kaj Harun-Al-Raŝid faris al li riverencon:

-- Eble vi estas prava, plej saĝa ŝejko!

Dum la sama tempo en la malproksima Kairo, urbo de la gajeco, rido,
ŝercoj, lukso, muziko, kantoj, dancoj kaj diafanaj virinaj vualoj,
loĝis juna dancistino, nomata Fatjma -- Alaho pardonu al ŝi ŝiajn
kulpojn pro tiu ĝojo, kiun ŝi portis al la homoj.

Ŝi estis en ŝia dekoka printempo.

Fatjma estis fama inter la dancistinoj de Kairo kaj la kairaj
dancistinoj estis famaj inter la dancistinoj de la tuta mondo.

Ŝi multe aŭdis pri la luksaĵoj kaj riĉaĵoj de la Oriento, kie -- ŝi
aŭdis -- Bagdad brilis kiel la plej granda diamanto.

La tuta mondo parolis pri la granda kalifo de ĉiuj verkredantoj --
Harun-Al-Raŝid, pri lia brilo, belaspekto kaj donacemo.

La famo pri li tuŝis ankaŭ ŝiajn belajn orelojn kaj Fatjma decidis
veturi orienten, al Bagdad, al kalifo Harun-Al-Raŝid por ĝojigi liajn
okulojn per siaj dancoj.

-- Nia tradicia kutimo ordonas, ke ĉiu verkredanto oferu al la kalifo
ion ajn el la plej bonaj havaĵoj, kiujn li posedas; mi devas ankaŭ
oferi al la granda kalifo plej bonan mian havaĵon -- miajn dancojn.

Ŝi prenis kun si ĉiujn siajn vestojn kaj ornamaĵojn kaj ekveturis por
la longa vojaĝo.

La ŝipo, sur kiu ŝi vojaĝis el Aleksandria al Bejrut survoje renkontis
tempeston.

Ĉiuj perdis la prudenton.

Tiam Fatjma sin vestis tiel, kiel ordinare ŝi sin estis vestanta por la
dancoj.

-- Vidu, -- kun teruro montris ŝin la vojaĝantoj, -- unu virino jam
freneziĝis!

Sed Fatjma respondis:

-- La viro por vivi bezonas nur sabron; la virino bezonas nur taŭgan
veston -- la viro trovos por ŝi ĉion alian.

Fatjma estis same prudenta kiel bela.

Ŝi sciis, ke ĉio jam estis antaŭe destine skribita en la libro de l’
Sorto.

-- _Kysmet!_

La ŝipo frakasiĝis apud la bordaj rokoj kaj el ĉiuj veturintoj sur ĝi
nur sola Fatjma estis elĵetita sur la bordon.

Je la nomo de Alaho ŝi ekveturis pluen kun la samvojaj karavanoj
irantaj de Bejrut al Bagdad.

-- Tamen, ni veturigas vin al via morto! -- diris al ŝi, kvazaŭ ian
plivigligan spritaĵon, la gvidantoj de la kameloj -- en Bagdad oni
nepre mortigos vin per ŝtonoj pro viaj vestoj.

-- En Kairo mi estis same vestita kaj neniu tie batis min eĉ per floro!

-- Sed tie vi ne havis tian virtan muftion, kiel ŝejko Hazif en Bagdad
kaj neniu ĉe vi eldonis fetvon, similan al la lia!

-- Sed je kio mi estas kulpa? Kial?

-- Ĉar oni diras, ke viaj vestoj incitas la virojn por falsaj pensoj.

-- Ĉu mi respondu pri la pensoj de aliaj? Mi respondas nur pri la miaj.

-- Provu paroli pri tio kun ŝejko Hazif!

Fatjma venis Bagdad-on kun la karavano nokte.

Sola, en la malluma, malplena, malviva urbo ŝi vagis tra la stratoj,
ĝis ŝi fine ekvidis domon, kie lumis fajro.

Kaj ŝi ekfrapis sur ĝian pordon.

Ĝi estis la domo de la granda muftio.

Tiel same, dum la aŭtuna migra flugo de l’ birdoj, la koturnoj mem
flugas rekte en la retojn de la kaptiloj.

La granda muftio, ŝejko Hazif, ne estis dormanta.

Li sidis, pensis pri la virto kaj verkis novan fetvon, pli severan ol
la antaŭa...

Ekaŭdinte la frapon li streĉiĝis pro atento.

-- Ĉu ne estas la kalifo Harun-Al-Raŝid? Ofte li ne havas dormon nokte
kaj tiam li ŝatas vagi tra la urbo!

La muftio mem malfermis la pordon kaj forpaŝis de ĝi kun miro kaj
teruro.

-- Virino!!? Virino? Ĉe mi! Ĉe la granda muftio! Kaj tiel vestita!

Fatjma kliniĝis por la riverenco kaj diris:

-- Frato de mia patro! Laŭ via majesta aspekto, laŭ via respektinda
barbo mi vidas, ke vi ne estas simpla homo. Laŭ la granda smeraldo
-- koloro de la Profeto, beno kaj paco estu kun Li eterne -- laŭ la
smeraldo, kiu ornamas vian turbanon, mi konjektas, ke mi vidas antaŭ mi
la grandan muftion de Bagdad, la respektindan, faman kaj plej prudentan
ŝejkon Hazif. Frato de mia patro, akceptu min kiel vi akceptus filinon
de via frato! Mi devenas el Kairo. Mia patrino nomis min Fatjma. Mia
profesio estas dancarto, se oni nomus tian ĝuon profesio. Mi venis
Bagdad-on por ĝojigi la rigardon de la kalifo de ĉiuj verkredantoj per
miaj dancoj. Sed mi ĵuras, ho, granda muftio, ke mi nenion antaŭe aŭdis
pri la severa fetvo, sendube justa, ĉar ĝi naskiĝis en via prudento.
Jen kial mi kuraĝis veni antaŭ via vizaĝo vestite kontraŭ la ordono de
la fetvo. Pardonu min, granda kaj plej prudenta muftio!

-- Alaho sola estas granda kaj la plej prudenta! -- respondis Hazif
-- mia nomo efektive estas Hazif, la homoj titolas min ŝejko kaj nia
granda reganto, la kalifo Harun-Al-Raŝid, starigis min -- pli ol mi
tion meritas -- sia granda muftio. Estas via feliĉo, ke vi trafis ĝuste
mian hejmon, kaj ne alian de iu simplulo. Tiu simplulo, pro mia fetvo,
devus vin tuj sendi al policistoj aŭ laŭ propra iniciativo mortigi vin
per ŝtonoj.

-- Kion do vi faros al mi?! -- en teruro ekkriis Fatjma.

-- Mi? Nenion! Mi admiros vian belecon! La leĝo estas kiel hundo: ĝi
devas mordi la aliajn kaj montri la karesojn al siaj mastroj. La fetvo
estas severa, sed ĝin ja skribis mi! Estu kiel en via hejmo, filino de
mia frato! Se vi volas kanti -- kantu, se vi volas danci -- dancu.

Sed kiam eksonis la tintanta tamburino, la muftio ektremis.

-- Pli mallaŭte! Oni povus aŭdi! Se subite tiu malbenita kadio[9]
ekscios, ke la grandan muftion vizitis dum la nokto alilandulino... Ho,
tiuj korteganoj! Serpento ne venenigas serpenton, sed la korteganoj
pensas nur pri tio, ke unu neniigu la alian. Certe, la virino estas
belega kaj mi kun ĝojo farus ŝin unua dancistino de mia haremo. Tamen
prudenton, granda muftio, prudenton!... Ĉu mi ne sendu la krimulinon
al la kadio? Dancu ŝi ankaŭ por li! Se la kadio trovos ŝin krimulino
kaj ordonos ŝin puni -- estu plenumita la justaĵo. La leĝo de mia fetvo
estis ankoraŭ eĉ ne unu fojon aplikita kaj leĝo, kiu ne estas uzata,
estas hundo, kiu ne mordas. Oni plu ne timas ĝin. Kaj se la kadio
ŝatos kaj pardonos ŝin -- la venenigilo de la malbenita serpento estos
forŝirita! Kviete povas dormi tiu juĝoto, kies krimon partoprenis la
juĝisto. Kaj la granda muftio tuj skribis al la kadio noteton:

„Granda kadio! Al vi, kiel al supera juĝisto de Bagdad, mi sendas
krimulinon, agintan kontraŭ mia fetvo. Kiel kuracisto esploras la plej
danĝeran malsanon, ne timante sin infekti per ĝi, tiel vi esploru la
krimon de la virino. Vi mem vidu ŝin kaj ŝiajn dancojn. Kaj se vi
trovos ŝin kulpa kontraŭ mia fetvo -- agu laŭ la justeco. Kaj se vi
trovos, ke ŝi meritas pardonon -- agu laŭ la bonfavoro de via koro. La
justeco naskiĝis sur la tero, sed la naskiĝloko de la bonfavoro estas
la ĉielo.“

La granda kadio ankaŭ ne estis dormanta.

Li skribis verdiktojn por la morgaŭaj juĝaj procesoj, kiujn li devos
solvi -- li faris tion antaŭe „por ne turmenti la juĝatojn per longa
atendo de la verdiktoj“.

Kiam oni enkondukis al li Fatjma-n, li tralegis la noteton de la
muftio, kaj diris:

-- Ha, maljuna vipero! Li verŝajne pekis mem kontraŭ lia fetvo kaj nun
deziras, ke peku ankaŭ mi!

Kaj sin turninte al Fatjma, li diris:

-- Do vi, fremdulino, serĉas justecon kaj gastamon. Bone. Sed por
favori vin per mia justeco mi devas konatiĝi antaŭe kun ĉiuj viaj
krimoj. Dancu, kantu, faru viajn krimajn agojn. Memoru nur: antaŭ
la juĝisto vi devas kaŝi nenion. De tio dependas la korekteco de
la verdikto. Rilate la gastamon -- ĝi estas ja speciala eco de ĉiu
juĝisto. Juĝisto ĉiam tenas siajn gastojn pli longatempe, ol ili mem
tion dezirus.

Kaj en la hejmo de la kadio tiunokte ankaŭ ektintis la tamburino.

La granda muftio ne estis erarinta.

Harun-Al-Raŝid ne havis dormon tiunokte kaj laŭ sia kutimo vagis
promene tra la stratoj de Bagdad.

Sopiro premis la koron de la kalifo.

Ĉu ĝi estas lia antaŭe gaja, bruema, senzorga Bagdad, ne koninta
ripozon eĉ post profunda noktomezo?

Nun el ĉiuj domoj aŭdiĝis sole ... ronkado.

Subite la koro de la kalifo pli vigle ekfrapis.

Li ekaŭdis la tinton de tamburino.

Oni ludis -- estis strange -- en la hejmo de l’ granda muftio.

Post kelka tempo la tamburino estis aŭdebla en la hejmo de la kadio.

-- Ĉio estas perfekta en tiu ĉi plej perfekta urbo! -- diris ridetante
la kalifo -- dum la malvirto dormas, la virto sin amuzas!

Kaj li venis la palacon, treege ekinteresite pri tio, kio okazis nokte
en la domoj de la granda muftio kaj kadio.

Li apenaŭ povis atendi la tagiĝon kaj kiam la unuaj radioj de l’ suno
surverŝis Bagdad-on, li venis en la Leonan halon de la palaco kaj
malfermis la superan juĝon.

Harun-Al-Raŝid sidis sur la trono.

Apud li staris la gardanto de lia honoro kaj potenco -- la
armilportisto kaj tenis elingigitan, brilantan glavon.

Dekstre de la kalifo sidis la granda muftio, kies turbano portis
grandan smeraldon -- koloron de la Profeto, estu kun Li beno kaj paco
eterne!

Maldekstre sidis la granda kadio kun turbano ornamita per granda rubeno
-- kvazaŭ sango.

La kalifo tuŝis la glavon per la mano kaj diris:

-- Je la nomo de Alaho sola kaj ĉiopova, ni proklamas la superan juĝon
malfermita. Estu ĝi same justa kaj bonfavora, kiel Alaho!

-- Feliĉa estas la urbo, kiu povas dormi kviete, kun la konscio, ke pro
ĝi ne dormas ĝiaj estrantoj. La pasintan nokton Bagdad dormis kviete,
ĉar pro ĝi ne dormis la triopo: mi -- ĝia kalifo, mia prudenta muftio
kaj mia severa kadio.

-- Mi verkis novan fetvon -- diris la muftio.

-- Mi min okupis pri la regnaj aferoj -- diris la kadio.

-- Kaj kiel ĝoje estas enprofundiĝi en la virtajn okupojn! Kvazaŭ
dancoj ili estas plenumataj sub la sono de tamburino! -- gaje ekkriis
Harun-Al-Raŝid.

-- Mi ekzamenis akuzatinon -- diris la muftio.

-- Mi ankaŭ ekzamenis akuzatinon -- diris la kadio.

-- Centoble pli feliĉa estas la urbo, kie oni persekutas la krimon
eĉ dumnokte! -- aklamis Harun-Al-Raŝid -- ankaŭ ni scias ion pri la
krimulino. Ni sciiĝis pri ŝi pere de la renkontita sur la strato
kamelgvidisto de tiu karavano, kun kiu ŝi venis Bagdad-on. Ni ordonis
aresti ŝin kaj ŝi nun troviĝas tie ĉi. Enkonduku la akuzatinon!

Fatjma enpaŝis tremante kaj falis ĉe la piedoj de la kalifo.

Harun-Al-Raŝid sin turnis al ŝi kaj diris:

-- Ni scias, kiu vi estas kaj ankaŭ tion, ke vi venis el Kairo por
gajigi la rigardon de via kalifo per viaj dancoj. Plej bonan vian
posedaĵon vi naive alportis al ni. Sed vi agis kontraŭ la sankta fetvo
de la granda muftio kaj pro tio vi estas akuzata al la juĝo. Leviĝu,
infano mia! Kaj plenumu vian deziron: dancu antaŭ la kalifo. Kun helpo
de Alaho la kalifo ankaŭ ne pereos pro tio, pro kio pereis nek la
muftio, nek la kadio.

Kaj Fatima komencis danci.

Rigardante ŝin, la muftio flustris, sed tiel, ke aŭdu la kalifo:

-- Ho, krimo! Ho, krimo! Ŝi piedpremas la sanktan fetvon!

Rigardante ŝin, la granda kadio flustris, sed tiel, ke aŭdu la kalifo:

-- Ho, kulpo! Ho, kulpo! Ĉiu ŝia movo meritas morton!

La kalifo rigardis silente.

-- Krimulino! -- fine diris Harun-Al-Raŝid -- el la urbo de bela
malvirto, Kairo, vi venis la urbon de severa virto -- Bagdad. Tie ĉi
reĝas pieco. Pieco, sed ne hipokriteco. Pieco estas oro kaj hipokriteco
estas nur falsa monero, por kiu Alaho donos nenion, krom puno kaj
pereo. Nek via beleco, nek la malfeliĉoj, kiujn vi suferis, moligos la
korojn de viaj juĝantoj. La virto estas severa kaj ne konas la kompaton.

-- Ne etendu viajn manojn petantajn pri indulgo al la kadio, al la
muftio, nek al mi, al via kalifo... Granda muftio! Kio estas via
verdikto por tiu ĉi virino, aginta kontraŭ la sankta fetvo?

La granda muftio faris riverencon kaj diris:

-- Morto!

-- Granda kadio! Kio estas via opinio?

-- Morto!

-- Morto! -- diras ankaŭ mi. Vi agis kontraŭ la sankta fetvo kaj devas
esti surĵetota per ŝtonoj sur tiu ĉi loko, senprokraste. Kiu do ĵetos
sur vin la unuan ŝtonon? Mi, via kalifo. Mi devas ĵeti la unuan, okaze
trovitan ŝtonon.

Harun-Al-Raŝid prenis de la kapo la turbanon, forŝiris de ĝi grandan
diamanton, gloran „Grandan Mohol-on“ kaj ĵetis ĝin kontraŭ Fatjma.

La diamanto falis apud ŝiaj piedoj.

-- La dua estos vi -- diris la kalifo, sin turnante al la granda
muftio. -- Vian turbanon ornamas bela, malheleverda smeraldo, koloro
de la Profeto, paco kaj Lia beno estu kun ni eterne... Kian pli bonan
destinon oni povus elekti por la belega juvelŝtono ol puni krimon?

La granda muftio demetis la turbanon, prenis la grandan smeraldon kaj
ĵetis ĝin al Fatjma.

-- Nun estas via vico, granda kadio! Severa estas via devo kaj
sangsimile brilas la rubeno sur via turbano! Plenumu do vian devon!

La kadio prenis la turbanon, elŝiris la rubenon kaj ĵetis ĝin kontraŭ
Fatjma.

-- Virino! -- diris tiam Harun-Al-Raŝid -- prenu la juvelŝtonojn, kiujn
vi meritis, kiel punon por via krimo. Konservu ilin kiel memoraĵon pri
la favoro de la kalifo, pieco de lia granda muftio kaj justeco de lia
supera kadio. Nun iru!

Kaj de tiu tempo -- oni diras -- komenciĝis en la mondo la kutimo
surĵeti belajn virinojn per juveloj.

-- Ŝejko Hazif, mia granda muftio! -- diris la kalifo -- mi esperas, ke
hodiaŭ vi manĝos vian pilavon[10] kun granda apetito. Mi plenumis vian
fetvon!

-- Ho jes, sed mi ĝin tamen nuligos. Ĝi estas tro severa!

-- Kiel? Ĉu vi mem ne diris: la leĝo estas kvazaŭ hundo? Ju pli ĝi
estas severa, des pli oni ĝin timas!

-- Jes, mia suvereno! Sed hundo devas mordi nur fremdulojn. Se ĝi
ekmordas sian mastron, ĝi devas esti alĉenigita!...

Tiel juĝis la prudenta kalifo Harun-Al-Raŝid por la gloro de Alaho sola
kaj plenkompata.




KIEL DE HASAN FALIS LA PANTALONO


Jes, jes. Ĝuste tiel nomiĝas la fabelo:

„Kiel de Hasan falis la pantalono.“

Jen kiel tio okazis:

Vivis foje en la glora kaj granda urbo Bagdad riĉa kaj fame konata
komercisto.

Lia nomo?

Kiam li ludis ankoraŭ sur la sino de sia patrino...

(Kie estas la paradizo? Sur la sino de patrino.)

La patrino lin nomis:

-- „Hasan-ĥakki.“ Hasan-feliĉulo.

Hasan estis juna, bela, prudenta kaj riĉa.

Treege riĉa.

Kio do ankoraŭ mankis al li?

Hasan opiniis, ke nur la sola:

Esti edzigita.

Dirite -- farite.

Kiel fianĉinon oni trovis por li la plej belan fraŭlinon de la tuta
urbo.

Ŝi estis ... ŝi estis ... ho ne, por tio mankas la vortoj...

Kiel bela ŝi estis povus priskribi sole muziko.

Unuvorte, ŝi estis tiel bela, kiel via amatino, sinjoro!

Kaj kiel la via!

Ankaŭ kiel la via, mia bona sinjoro!

(Tiamaniere mi esperas trafi ĉies gustojn.)

La tutan loĝantaron de Bagdad invitis Hasan al sia edziĝa festeno.

Preparante la festenajn regalaĵojn la kuiristoj de Bagdad pruvis, ke
ili fakte estas la plej unuaklasaj kuiristoj de la mondo.

Kaj inter la ŝafaro trakuris tiam famo:

-- Venas la fino de la mondo! Hasan ordonis buĉi ĉiujn ŝafidojn, farĉi
ilin per pistakoj kaj rosti.

Vidante tiun gajan, riĉan, luksan edziĝofestenon la virinoj ploris pro
envio per dolĉaj larmoj: tiom sataj ili estis de la diversaj frandaĵoj
kaj de la miela konfitaĵo farita el petaloj de persikaj, abrikotaj kaj
migdalaj floroj.

La fraŭlinoj manĝis nur sukerumitajn florojn de siringoj kaj violoj kaj
ĵuris, ke ili manĝos plu nenion krom ili, ĝis la propra edziniĝo.

La kapoj de la viroj turniĝis pro la muziko.

La piedoj de la junuloj lace fleksiĝis pro la dancoj. Ĉe la maljunaj,
seriozaj gastoj la vino, malpermesita en la Korano, kvazaŭ pezigis la
piedojn kaj puŝis la homojn sur la teron.

Sed jen batis la noktomezo! -- venis la avide atendita horo!

La virinoj prenis sub la brakojn la fianĉinon kaj forkondukis ŝin al la
ornamita dormoĉambro.

Kun ridoj kaj ŝercoj ili senvestigis kaj metis ŝin sur la geedzan
liton, ŝirmitan per puntoj.

La svatistinoj tiam venis al Hasan.

Akompanita de la amikoj li iris tiel, kiel decas iri por homo juna kaj
prudenta.

Li paŝis brave, gaje, sed malrapide.

Ĉar prudentulo neniam ien rapidas, nek al mortpuno nek al edziĝo.

Eĉ sen nia rapidemo la vivo flugas ja kiel sago.

Kial do ni rapidu vivi?

Malrapide sidiĝis Hasan sur la tapiŝon kontraŭ la lito ŝirmita per
puntoj, malrapide akceptis li la salutojn kaj bondezirojn de siaj
amikoj, malrapide li sin levis kaj diris:

-- Mian riverencon al vi, amikoj de l’ junaĝo; mi adiaŭas mian fraŭlan
vivon.

Malrapide li faris unu paŝon al la lito.

Sed ... en tiu momento de Hasan subite ... malsuprenfalis lia
pantalono...

Eksplodis ridego simila al tondro.

Kiel vunditaj histerie ridis la maljunulinoj.

Kvazaŭ sonoriletoj sonis la rido de la junulinoj.

Ruliĝis sur la planko la viroj.

Laŭte ekridis la fianĉino, kiu vidis ĉion tra la punta ŝirmilo kaj,
por ke oni ne aŭdu ŝian frenezan ridon, ŝi komencis forte tinti per la
braceletoj.

Ĉiujn kaptis la rido.

Kaj Hasan staris embarasite kun la nudaj kruroj, kun la malsupren
falinta pantalono.

Eĉ liaj piedoj ruĝiĝis.

Nenion konsciante pro la konfuzo, li suprenlevis la pantalonon kaj
sin ĵetis for el la hejmo. Li elkuris al la korto, prenis la unuan
renkontitan ĉevalon, apartenantan al iu el la gastoj, forte spronis ĝin
per la kalkanoj kaj elrajdis sur la straton.

Dume el la hejmo aŭdiĝis la uragana rido.

De kia malgravaĵo dependas ofte la homa feliĉo!

Kvazaŭ frenezulo rajdis Hasan, sen ia direkto, kien nur rigardis la
okuloj.

Li nur ĉiam plirapidigis la ĉevalon.

Kaj la sekvantan frumatenon li ekvidis la alproksimiĝantan urbon
Damask-on.

Oni diras, ke la pano estas maldolĉa en la fugitiveco.

Kia malvero!

Tiu pano estas nek dolĉa, nek maldolĉa por fugitivo.

La fremda lando tute nenian panon portas al li...

Eĉ guston ne havas tiu pano.

Malriĉulo, sen ia kupra monereto en la monujo, sin trovis Hasan en la
fremda urbo...

En fremda urbo el ĉiu pordo atakas vin hundoj, kiel ŝteliston.

Ĉiu pordo en fremda urbo kvazaŭ atendas la momenton, kiam vi frapos sur
ĝin, por esti klake fermita antaŭ via nazo.

En fremda urbo ĉiu pavimŝtono kvazaŭ intencas trafi vian kapon.

Nur la arboj solaj en fremda urbo gastame renkontas vin per siaj
florplenaj branĉoj:

-- Bonvolu vin pendigi!

Kun timo observis Hasan la fremdan urbon.

Li venis al la bazaro.

Vendis la elturmentitan ĉevalon, sur kiu li estis rajdinta kaj por la
tuta ricevita mono li aĉetis frititan migdalon.

Prenis la sakon kun ĝi sur la ŝultron kaj iris, haltante apud la
fenestroj de haremoj, ŝirmitaj per lignaj kradoj.

-- Jen estas mi, homo veninta el malproksimo! Mi serĉas virinajn
dentojn, kiuj egalus per sia blankeco al mia migdalo! Hej! Kie estas la
plej blankaj virinaj dentoj!

-- Ho, ni timas rompi la dentojn per via migdalo -- oni rimarkis el
post la krado.

-- Ne timu, sinjorino -- kun riverenco respondis Hasan -- mia migdalo
mem krevos pro envio, kiam ĝi trafos vian buŝeton! Ĝi vidos viajn
belajn dentojn kaj krevos pro envio! Vi ne bezonos ĝin eĉ mordeti!

Antaŭ la tagmezo la tuta provizo da migdalo estis jam vendita.

Hasan kalkulis la ricevitan monon kaj aĉetis por ĝi malgrandajn
ruĝetajn oranĝojn.

-- Kie estas en la urbo purpura buŝeto, kiu konkurus kun miaj oranĝetoj?

-- Sed ĉu ili havas sufiĉe da suko? -- oni demandis el post la krado.

-- Ho, sinjorino, miaj oranĝoj fariĝos larmoj pro envio, kiam ili tuŝos
viajn lipojn!

La suno staris ankoraŭ alte sur la ĉielo, kiam la oranĝoj jam estis
elvenditaj.

Sammaniere vendadis Hasan multajn aliajn frandaĵojn kaj sukeraĵojn,
fariĝis konata ĉe la bazaroj, ricevis krediton kaj anstataŭ la
projektita sukeraĵejo li malfermis komercejon de juveloj.

Ĉiulunde, kiam laŭ la orienta kutimo la bazarojn vizitas nur virinoj,
Hasan dismetadis ĉirkaŭ si la komercaĵojn kaj, montrante ruzan rideton
el post sia krispa barbo, li diris:

-- Bela sinjorino! Bela sinjorino! Ĉu vi volus, ke sur viaj okuloj
neniam plu aperu larmoj? Aĉetu tiujn orelringojn! Vidu la diamantojn!
Ili estas kvazaŭ larmoj! La virinon ornamu larmoj! Tio estas
sortodestino! _Kysmet!_ Aĉetu la orelringojn kaj neniam plu brilos
larmoj sur viaj okuloj! Subaĉetu la sorton! Kial brilu la larmoj sur
viaj okuloj, se ili brilos sur viaj oreloj!

-- Bela sinjorino! Senrivale bela sinjorino! Nenion aĉetu ĉe mi, nur
rigardu. Nur vidu. Pro sola via rigardo ĉi tiu turkiso fariĝis simila
al peceto de la ĉielo. Diru al via amanto, ke li aĉetu por vi broĉon
kun ĉi tiu turkiso, ke li vidu pecon de la ĉielo sur la brusto de sia
amatino!

-- Jen safiro, blua kaj profunda kiel maro.

-- Jen rubeno, kiel guto de sango! Ĝi lumas eĉ en mallumo.

-- Sinjorino! Bela sinjorino! Petu vian amanton, ke li donacu al vi
aŭ la maron aŭ la guton de sango! En unu guto de sango estas ofte pli
bruaj tempestoj ol en la vasta, senfunda maro!

-- Belulinoj! Belulinoj! Jen estas perloj! Perloj!

-- Mi timas. Perloj signifas larmojn.

-- Nur la etaj, sinjorino. Nur la malgrandaj. Nur la malgrandaj
alportas larmojn. Neniam grandaj perloj igis la virinon plori.

Tiel, kun ridoj kaj spritaĵoj, gaje babilante, Hasan tenis sian
komercadon kaj pliriĉiĝadis. Li baldaŭ fariĝis bone konata en la tuta
urbo.

Eĉ la sultano de Damask sciiĝis pri li.

Alaho sola estu Sultano!

Ne estas sultanoj krom la Sultano de sultanoj -- Alaho.

_Allahu-akbar!_

La sultano ekdeziris vidi la ĉies amaton, restis tre kontenta pro liaj
diskutoj kaj prudento, kaj interalie diris al Hasan:

-- La plej malfacila afero por sultano estas: elekti la vezirojn.

-- En tiu rilato vi juĝas pri ili pli prudente ol ni, mia suvereno,
-- diris kun malalta riverenco Hasan -- sed mi persone ne opinias la
aferon tre malfacila. Kiel oni faras ĝin ordinare? Oni prenas ian
ajn homon, faras lin veziro kaj sciigas al la popolo: „jen estas por
vi saĝa homo! Vi devas obei lin; se vi ne obeos, oni dehakos viajn
kapojn“. Kial ne provi agi alimaniere? Provu ni ne doni al homo
la rangon de veziro kaj la rajton de prudentulo. Provu ni elekti
ordinaran, fakte saĝan homon kaj fari lin veziro!

La sultano kapjesis.

-- Estas tiom simple! Sed tio neniam venis en mian kapon. Elekti saĝan
homon kaj fari lin veziro? Hasan, vi estas saĝa homo kaj mi faras vin
mia veziro!

-- Suvereno! Aŭdi vin -- signifas vin obei.

Kaj Hasan fariĝis granda veziro.

Li estis prudenta, bona kaj justa.

Bonuloj lin amis, malbonuloj timis.

La leĝoj, kiujn li estis publikiganta, plaĉis al ĉiuj. Kaj ĉiuj en
Damask diris kun miro:

-- Vidu, kian veziron ni havas! Estas li nek nobela, nek fama, sed
simple prudenta homo!

Tiel pasis dek jaroj.

La sultano de Damask foje vokis al si la amatan veziron kaj diris al li:

-- Hasan, estu benita la tago, kiam la vento forŝiris vin de via
patruja arbo kaj alportis ĉi tien! Estu benita la granda, sankta
Korano, kiu instruas nin esti gastamaj al alilanduloj. Jam dek jarojn,
Hasan, mi estas sekvinta viajn konsilojn kaj plenuminta vian volon por
la bono de mia Damask. Nun mi deziras, ke vi ankaŭ aŭdu mian vorton
kaj plenumu mian volon. Aŭskultu, Hasan! Ne tro longa tempo restas por
mi aŭdi viajn konsilojn. Mia vojo al la tombo estas tiel mallonga, ke
apenaŭ restas al mi la tempo por trarememori miajn pasintajn jarojn.
Mi vidas mian Damask-on feliĉa sub via prudenta estrado kaj mi volus
konservi al la urbo tian feliĉon ĝis la fino de viaj tagoj.

-- Aŭskultu, Hasan! Mi ne havas heredonton. Mi donos al vi mian amatan
filinon kaj faros vin sultano de Damask. Aŭskultu kaj obeu!

Hasan kisis la teron ĉe la piedoj de la sultano kaj diris:

-- Aŭskulti vin, signifas vin obei. Sultano! Alaho sola estas nia
sultano! Ne estas sultanoj krom la Sultano de sultanoj! Kaj jen kion
diris al mi la Sultano super ĉiuj sultanoj:

„-- Hasan -- diris Li -- Damask estas bela, sed via patrujo ja estas
Bagdad! Multaj belulinoj estas en la mondo, sed vizaĝo de neniu
belulino estas tiom bela, kiom bela estas la sulkoplena vizaĝo de l’
patrino! Tiu, kiu opinias, ke estas pli bone fariĝi sultano en fremda
lando, ol esti simpla regnano en la sia -- tiu indas esti nek simpla
regnano en propra lando, nek sultano en la fremda.“

-- Tiel diris al mi la Sultano de sultanoj kaj kiam parolas la Sultano
de sultanoj, tiam ĉiuj sultanoj de la mondo devas silenti!

La sultano ekkoleris.

-- Tiel do vi, servanto, plenumas la volon de via suvereno! Mi volis
fari vin feliĉa! Kaj mi nepre faros vin feliĉa! Mi faros tiel, kiel mi
decidis!

Jen estas la ĉiama malforta flanko de ĉiuj sultanoj.

Ili estas certaj, ke ili povas fari la homojn ne nur famaj, riĉaj,
fortaj, sed ankaŭ feliĉaj.

Kaj por fari Hasan-on feliĉa, la sultano ordonis aresti lin.

Sed Hasan forkuris.

Li selis ĉevalon, plenigis la monujon per oro kaj dum la noktomezo li
ekrajdis al Bagdad.

Kiel antaŭ dek jaroj, li donis al sia ĉevalo nenian ripozon kaj kiam la
unuaj sunradioj ŝprucis el post la montoj, Hasan ekvidis sin ĉe la urba
pordego de Bagdad.

Ŝajnis al Hasan, ke nenie en la mondo tiel floras kaj bonodoras la
arboj, kiel ili floris kaj bonodoris ĉirkaŭ Bagdad.

Kaj ke nenie en la mondo etendas sin tiel rekte kaj alte al la ĉielo la
minaretoj.

Li desaltis de la ĉevalo, falis sur la genuojn kaj kisis la teron.

En tiu tempo ĉe la sama pordego sidis maljuna almozulino kaj kombis la
harojn de sia nepino.

-- Vidu, avinjo! Vidu -- kion li faras? -- diris la knabino -- li
manĝas teron!

-- Li ne manĝas ĝin, sed kisas; silentu, malprudentulino, silentu --
respondis la maljunulino -- tio vin ne koncernas! Eble li estas homo,
kiu tro amas la patrujon, eble li estas ebria. Kun ĉiu el la du oni
evitu la rilatojn. Kial vi hontas? Vi ne estas ja tiom juna!

-- Kiom da jaroj mi havas? -- afekte demandis la knabino.

-- Pasas jam via dekunua jaro. Vi naskiĝis la saman jaron, kiam de la
komercisto Hasan dum lia edziĝfesto malsuprenfalis la pantalono.

La tero de la patrujo kvazaŭ kraĉis en la vizaĝon de Hasan.

Li rapide stariĝis.

-- _Allahu-akbar!_ Ho, Alaho! Granda, kompatema kaj bonfavora! Oni
kalkulas la jarojn de tiu tago, kiam falis mia pantalono! Kaj iu ajn
knabinaĉo, kiu mem ne scias, kian aĝon ŝi havas, jam scias, ke antaŭ
dek jaroj de mi, Hasan, malsuprenfalis la pantalono!

-- Mi vivis du vivojn, mi rekomencis la vivon denove, el la almozulo
fariĝis riĉulo. Mi estis en la supro de la potenco, mi regis regnon,
mi eldonadis prudentajn leĝojn, mi feliĉigis la tutan regnon, mi
povis fariĝi sultano kaj jen tiu almozulino, kombanta la harojn de
sia nepinaĉo, neniel povas forgesi, ke antaŭ dek jaroj falis mia
pantalono!...

Kaj saltinte sur la ĉevalon, Hasan turnis ĝin kaj ekrajdis tien, kien
rigardis liaj okuloj.

Jen kion eksciis pri la homoj Hasan.

La tuton pri ili scias nur Alaho sola.




LA MALĜUSTE TRAFITAJ KALKANOJ

ĤINA FABELO


Kiel ĉio en Ĥinujo same tiu ĉi fabelo estas la plej prudenta,
sencoplena kaj treege instrua.

La homoj estas kvazaŭ pafiloj.

Oni ŝarĝas ilin de la malantaŭa parto.

Kion ajn parolu la pedagogoj, ke oni devas ŝarĝi la homojn per bonaj
ideoj de la kapa flanko -- la regantoj de la tuta mondo daŭrigas ŝarĝi
ilin per bonaj ideoj de la parto malantaŭa, komencante de l’ dorso aŭ
eĉ de pli malsupre.

La ĥinoj -- estas konate -- trovis la plej malsupran punkton.

Ili instruas la bonajn ideojn al siaj sampatrujanoj, batante ilin per
bambuaj bastonoj sur la kalkanojn.

Kial nepre sur la kalkanojn?

Verŝajne tial, ke antaŭ la puno la homa animo sin kaŝas en la kalkanoj.

Kaj se ĝi kaŝas sin tie -- ĝi ricevas laŭadrese la nacian instruon per
la bambuaj bastonoj.

La filo de l’ suno, frato de l’ luno, patro de ĉiuj steloj en la
ĉielo, venkinto de ĉiuj popoloj en la mondo, suvereno de ĉiuj reĝoj,
imperiestroj, caroj, sultanoj kaj princoj, la granda, glora, potenca
kaj prudenta imperiestro de Ĥinujo -- Ĉing-Ĉang sidis en la regna
konsilejo inter siaj plej grandaj, elektitaj kaj delikathaŭtaj
mandarenoj.

La imperiestro estis enpensiĝinta kaj post kelka tempo ekparolis.

Lia voĉo estis kiel la sonoro de sonorileto.

-- En nia prudento ni volus scii detale, kiel fakte pasas la vivo de
nia ĥina popolo. Inter vi, miaj elektitaj mandarenoj, ni vidas nian
gloran Tung-Li. El ĉiuj ni li estas pli proksima al la lando kaj
popolo. Li estas policestro. Li estras ankaŭ la distribuon de nutraĵoj
kaj zorgas pri bonaj moroj. Li nutras la popolon per rizo kaj per
bambuaj bastonoj. Leviĝu, Tung-Li, kaj ne timante pri viaj noblaj
kalkanoj diru al ni, kiel fartas nia Ĥinujo.

Ĉiuj levis la fingrojn pro respekto al la imperiestro.

Tung-Li leviĝis kaj farinte, laŭ la ceremonia rito, 472 riverencojn,
diris:

-- Filo de l’ Ĉielo! Eĉ la hundo kuraĝas boji kontraŭ la luno. Tiel
ankaŭ mi ĉerpas la kuraĝon paroli en via ĉeesto. La sensignifa vermo
parolos nur la veron. Ĉar la malveron oni devas elpensi. La sencerba
vermo ne havas por tio sufiĉe da saĝo. La malveron elpensas saĝaj
homoj, sed por la malsaĝuloj pli konvenas diri la veron...

-- Pekin militas kontraŭ Nankin. Nankin militas kontraŭ Kanton, Kanton
kontraŭ Ŝanghaj. Dume la tuta Ĥinujo floras en bonstato. La bonstato de
nia Ĥinujo atingis tian gradon, ke ĉiuj alilandaj diabloj estas pretaj
formanĝi sin mem pro envio. Estas sufiĉe, se mi diros al vi solan
frazon, granda kaj plej prudenta imperiestro! La bonstato de Ĥinujo
atingis tian gradon, ke ĉe ni la kokinoj demetas orajn ovojn.

-- Kiel, orajn ovojn? -- ekkriis la imperiestro.

Lia voĉo estis simila al la sonoro de arĝentaj sonoriletoj.

-- Tio ja okazas nur en fabeloj!

Tung-Li, farinte la ritajn 372 riverencojn, respondis:

-- Tio okazas ankaŭ en la lando de la fabela bonstato, en Ĥinujo. Se vi
ne estus imperiestro, mi dirus al vi: „promenu mem al la bazaroj, ne
dispreminte sur la vojo vian sensignifan vermon kaj plej favore observu
mem“. Kiom kostas unu deko da ovoj? Dek orajn dukatojn. Ĉiu ovo -- unu
dukato! En alia lando la homo devas labori la tutan tagon de mateno ĝis
nokto por akiri dukaton. Kaj ĉe ni? Unu laŭta kokina kluko kaj dukato
jam estas preta! Unu kluk-kluk! -- unu dukato!

Ĉiuj levis la fingrojn pro miro, nur la saĝulo Ĉi-San diris:

-- Tie, kie tro gaje fartas la kokinoj, ordinare tro malgaje fartas la
homoj!

Sed la imperiestro faris al li favoran silentigan signon kaj rimarkis:

-- Nia granda instruulo Ĉi-San estas prudenta kaj tial, Tung-Li, ne
atentu lin! La prudento ekzistas sur la tero por malheligi la gajecon.
Same kiel en la ĉielo ekzistas la nuboj por ŝirmi la sunon.

-- Kiel vi diris, Tung-Li? Kluk-kluk! -- kaj dukato! Kluk-kluk! --
dukato! Kluk-kluk! -- dukato!

Kaj la tuta regna konsilantaro patose ripetis:

-- Kluk-kluk! -- dukato!

Ankoraŭ neniam antaŭe okazis tiom gaja kunsido de la regna konsilantaro.

La imperiestro ordonis sonorigi kaj diris:

-- La kunsidon de la regna konsilejo mi proklamas finita. La regna
konsilejo estas loko de la enuo, zorgoj kaj sopiro. Kaj mi estas tro
feliĉa nun, tro ĝoja, tro gaja en la animo por sidi en tiu enuiga loko!
Mi ordonas por la tuta Pekin popolajn festojn je tri tagoj kaj amuzojn
kun fajraĵoj kaj iluminado pro la feliĉa okazo!

Kaj la regna konsilantaro disiris kun laŭta aklamado:

-- Kluk-kluk! -- dukato! Kluk-kluk! -- dukato!

Gaje kaj ĝoje la imperiestro venis al siaj ĝardenoj. La unuan
renkontitan mandarenon de la 14a rango li altigis ĝis la unua.

La renkontitan mamnutrantinon de sia plej aĝa filo li faris generalo
kaj paŝis plue, disdonante la ordenojn de la Drako, kolorajn bluzojn
kaj tufbutonojn por la ĉapoj, kvazaŭ stelojn de l’ Lakta vojo.

Tiel li venis ĝis soleca dometo en la ĝardeno, kie inter la floroj
loĝis la saĝulo Ĉi-San.

-- Mi ŝatas la saĝulojn nur de malproksime! -- diris la imperiestro --
en proksima distanco mi ne scias kiel paroli kun ili. Al vi, saĝuloj,
mi ne povas donaci la ordenon de la Drako de ia rango; vin ĝojigas nek
la flavaj, nek la bluaj bluzoj! Vin ne interesas eĉ la tufbutono sur la
ĉapo!

-- Ho, granda kaj glora imperiestro -- respondis la saĝulo -- se vi en
via granda favoro donacus al mi dekon da ovoj, mi trovus en nia ĥina
lingvo nenian decan vorton por danki vin.

-- Kiel? Vi?! Saĝulo?! -- kun miro ekkriis la imperiestro -- vi ĝojus
pro tiom malgrava donaco?

-- Ĉu nur solaj malsaĝuloj manĝas? -- demandis Ĉi-San -- mi jam havis
la honoron raporti al vi, ke tie, kie tro gaje fartas la kokinoj,
kutime tute malgaje fartas la homoj. Bone estas diri: kluk-kluk! --
dukato! Sed la homoj en tiu situacio mortas pro malsato!

-- La Drakoj forprenu tiun malbenitan Tung-Li! -- kun malespero ekkriis
la imperiestro -- min, la filon de la ĉielo, li faris ia koko en
kokejo. Mi, suvereno de 500 milionoj da ĥinoj, ekĝojis kiel koko en la
kokejo!

-- Kluk-kluk! -- dukato!

La imperiestron kaptis tia malbona humoro, ke li forgesis eĉ ordoni,
ke oni alportu al la saĝulo la dekon da ovoj, li rapidis al la
palaco, ĉesigis la festenojn kaj amuzojn por la popolo, fajraĵojn kaj
iluminadon kaj ree kunvokis la regnan konsilantaron por treege grava,
senhezita afero.

La regna konsilantaro kunvenis.

La imperiestro estis malserena kaj lia voĉo sonis kiel la tondro de
tamburo.

-- La malŝatinda Tung-Li -- diris la imperiestro -- prezentis al ni
hodiaŭ la staton de nia Ĥinujo floranta, dum la lando efektive estas
pereanta! En la lando la kokinoj metas ovojn valorajn po unu dukato
kaj tia saĝulo, kiel Ĉi-San, la gloro, belo kaj ornamo de nia regado
-- devas morti pro malsato! Pripensu, kion diros la idaro, kion diros
la arĥeologoj, la historio? „Ĉing-Ĉang. Dum lia regado la saĝa,
fama, granda Ĉi-San, la belo kaj ornamo de l’ Ĉiela imperio mortis
pro malsato!“ Iun okjaran bubon oni demandos en la lernejo: „Pro kio
estas fama la imperiestro Ĉing-Ĉang?“ Kaj la kanajleto respondos: „Pro
tio, ke dum lia regado la saĝuloj mortadis pro malsato. Tiel ekzemple
dum lia regado mortis pro malsato la plej granda filozofo de Ĥinujo
-- Ĉi-San!“ Kaj la instruisto, anstataŭ vipi la bubon, diros al li:
„Bonege!“ Mia nomo do estos forstrekita el la libro de la antaŭuloj.
Ĝi fariĝos moko, hontigaĵo por la estontaj generacioj de Ĥinujo! Jen ĝis
kia situacio alkondukis min vi, malŝatinda Tung-Li, per via fanfarono:
kluk-kluk! -- ora dukato!

Tung-Li, defendante siajn kalkanojn, lerte stariĝis kaj farinte la
ritajn 637 riverencojn, diris:

-- Se al la idioto, filo de mia patro, oni permesos paroli -- mi petas
la vorton, granda Imperiestro.

-- En senlima favoro nia ni permesas: vi povas ankoraŭ unufoje
malbonigi la aeron per via spiro. Parolu. Ni aŭdu, kion diros al ni la
plej malinda el ĉiuj niaj vermoj!

-- Filo de l’ Ĉielo -- diris Tung-Li, sin klinante al la piedoj de la
imperiestro, -- la krimo nun estas okulvidebla. La ovoj kostas po unu
dukato. Oni devas nur difini, kies kalkanoj estas kulpaj pro tio.

Kaj ĉiuj mandarenoj trovis, ke la vortoj de Tung-Li estas konformaj al
la leĝoj kaj kutimoj de la Ĉiela imperio.

-- Oni trovu nur la ĝustajn kalkanojn -- diris la saĝa Ĉi-San.

-- Tiel estas, -- kun patoso jesis Tung-Li -- la prudento mem parolas
per via buŝo, granda kaj saĝa Ĉi-San. La ĝustajn, la ekzakte ĝustajn
kalkanojn oni devas trafi! Kies kalkanoj tamen estas kulpaj pro la alta
prezo de la ovoj? Kiu komercas per ovoj en la vilaĝoj? La vilaĝanoj!
Sekve iliaj kalkanoj estas kulpaj. Oni instruu ilin per bambuoj kaj la
ovoj malkariĝos.

-- Via konsilo ŝajnas esti diktita de la prudento mem! -- diris la
imperiestro. -- Tung-Li, ordonu!

Kaj Tung-Li ordonis.

Sep bambuajn boskojn oni eluzis por instrui la ĥinajn vilaĝanojn pri
tio, kiajn prezojn ili postulu por la ovoj.

La ovoj tamen ankoraŭ plikariĝis.

Sur la bazaroj oni vendis ilin jam po du dukatoj.

-- Unu dukato por la ovo, la dua por la instruo per bambuoj. La
kalkanoj ankaŭ ja valoras ion, ĉu ne?

La imperiestro dum longa tempo ne vidis la prudentan instruulon.

La saĝulo Ĉi-San kuŝis en sia dometo kaj inter la floroj mortadis pro
malsato.

La imperiestro vizitis lin.

-- Tia multfoje pruvita rimedo, kia estas la bambuoj kaj eĉ ĝi ne
helpas!! -- en malespero ekkriis la imperiestro.

Kaj la saĝulo, kolektinte la lastajn fortojn, ekflustris:

-- Oni trafis malĝustajn kalkanojn, Filo de l’ Ĉielo!

La imperiestro ordonis tuj kunvenigi la regnan konsilantaron.

Kaj la regna konsilantaro kunvenis.

-- Malkaŝe dirante, miaj mandarenoj, -- komencis la imperiestro (liaj
vortoj estis tiam kiel malvarmiĝinta teo):

-- ... mi ne ŝatas la saĝulojn. Ili estas homoj, kiuj donas tro multe
da klopodoj. Kian diferencon al ili prezentas la simplaj, nesaĝaj
homoj! Ili vivas sian vivon kaj se venas la morto -- ili pace kaj
kviete mortas, sen ia embaraso por la aliaj. Sed gardu nin Dio, havi
en nia zorgado ian famulon. Estas granda respondeco antaŭ la sekvontaj
generacioj. Se la famulo mortos, tuj stariĝos la demandoj: pro kiu
kaŭzo, kial, kiamaniere? La granda Ĉi-San denove mortas. La ovoj
ankoraŭ plikariĝis kaj neniam la senmorteco estis al la saĝulo tiel
proksima, kiel en la nuna momento. Ĉiuj viaj penoj, Tung-Li, estis
vanaj!

-- Filo de l’ Ĉielo, ne malsanigu vian dian hepaton! Vian hepaton
bezonas la patrujo -- ekkriis Tung-Li, farinte la ritajn 837
riverencojn. La malbono estas konata: ĝi estas la alta prezo de la
ovoj. La kuracilo estas la bambuoj. La eraro estis nur en la apliko.
La bambuoj tuŝis la malĝustajn kalkanojn.

-- Jes, jes. Eĉ la saĝa Ĉi-San diris: „malĝustajn kalkanojn“.

-- Mi, malsaĝa filo de mia patro, estas feliĉa, ke mia opinio koincidas
kun la opinio de la fama saĝulo. Tio signifas, ke de nun oni apliku la
bambuojn kontraŭ la ĝustaj kalkanoj. Ni uzis ilin kontraŭ la kalkanoj
de la vilaĝanoj. Sed en aĉeto kaj vendo estas kulpaj du personoj: tiu,
kiu altpreze vendas kaj tiu, kiu altpreze aĉetas. Laŭ kia rezono la
pekinanoj pagas po du dukatoj por ĉiu ovo? Per tio ili nur akcelas la
prezaltiĝon, instigas la avidecon kaj malbonigas la vilaĝanojn. Oni
batu ilin per la bambuoj. Ke ili ne faru marvirtaĵojn! Estas necesa la
batalo kontraŭ la avideco, sed ne malpli necesa estas la batalo kontraŭ
la malŝparemo.

-- Tung-Li -- ekkriis la imperiestro -- via propono estas konstruita
laŭ ĉiuj reguloj de la logiko kaj justeco. Tung-Li, ordonu!

-- Por tiu ĉi fojo estos bezonaj pli multaj bambuaj bastonoj --
rimarkis la mandareno, estranta la regnan trezorejon.

-- Ĉu mi ŝparos la bambuojn por miaj regnanoj? -- romantike aklamis la
imperiestro.

Kaj la batalo kontraŭ la malŝparemo komenciĝis sur ĉiuj bazaroj de
Pekin.

Tri tagojn daŭris la batalo.

Tutajn tri tagojn.

La kvaran tagon oni vendis la ovojn po kvar dukatoj.

Neniu kuraĝis aĉeti ilin sur la bazaro malkaŝe.

Oni vendis la ovojn el sub la baskoj kaj tial duoble pli kare, ol
antaŭe.

La saĝa Ĉi-San, kiel prudentulo, ne venis al la bazaro mem, sed sendis
la servistinon.

La servistino venis de la bazaro malfrue, sur la piedfingroj -- ŝi jam
ne povis paŝi normale.

Sed anstataŭ kvar ovoj, ŝi alportis nur unu.

La imperiestro en sia senfina zorgo pri prudento, vizitis Ĉi-San-on por
ekscii pri lia farto.

Kaj li ekvidis lin preskaŭ mortanta.

La saĝulo montris per la fingro siajn kalkanojn kaj flustris:

-- Ree la malĝustajn...

La imperiestro ekploregis:

-- Ĉi-San! Prudenta! Granda! Instruanto! Kuraĝu! Ne mortu, nur unu
tagon ankoraŭ! Mi ĵuras je la Drakoj, ĉio estos korektita ĝis morgaŭ!
La afero kostos la kapon de la malŝatinda Tung-Li!

Kaj la imperiestro ordonis tuj kunvenigi la regnan konsilantaron.

La regna konsilantaro kunvenis.

La Filo de l’ Ĉielo estis kolera.

Liaj okuloj fulmis.

Lia voĉo sonis kiel tondro.

Li ekkriis:

-- Malinda Tung-Li! Estu preta meti sur la eŝafodon la putrintan
bulbon, kiun vi kuraĝas nomi via kapo. La granda Ĉi-San mortas kaj la
historio estas preta kondamni nian nomon per malhonoro!

Tung-Li falis antaŭ la imperiestro kaj ekkriis:

-- Filo de l’ Ĉielo! Ĉu ne estas tute egale: ĉu hodiaŭ, ĉu morgaŭ falos
tiu malindaĵo, kiel mia kapo? Nur unu tagon de vivo, ho, suvereno de la
universo! Kaj mi ĵuras, ke mi trafos la ĝustajn kalkanojn. Ni esploris
ĉiujn suspekteblajn kalkanojn en Ĥinujo, sed ne esploris nur la ĝustajn.
Kiu metas la ovojn? La kokinoj! Do oni devas bati la kokinojn sur la
kalkanojn! Ke ili ne metu karajn ovojn, ne metu!

La tuta regna konsilantaro fariĝis serenvizaĝa pro ĝojo, aŭdinte la
simplan, klaran kaj justan solvon.

-- Tung-Li, ordonu! -- diris la imperiestro.

Kaj Tung-Li ordonis.

Dum la tuta tago ĉie en Ĥinujo oni devis tiam krii por esti aŭdata;
tiom laŭte pepis la kokinoj.

Oni kaptis ilin, tenis je la piedoj kaj batis per la bambuoj sur la
kalkanojn.

La sekvantan tagon la kokinoj jam ne metadis plu ovojn.

En morta timo vizitis la imperiestro Ĉi-San-on en lia dometo inter la
floroj.

Ĉi-San agoniis.

Kun la kvieta rideto de saĝulo, li sin turnis al la ploranta ĉe liaj
piedoj imperiestro, kolektis la lastajn fortojn kaj diris:

-- Vin interesas, ho, Filo de l’ Ĉielo, kion diros pri vi la historio?
Ne timu. Nenion apartan, malbonan. Ĝi diros: „Ĉing-Ĉang estis bona
imperiestro. Li havis la plej bonajn intencojn. Sed lin persekutis sola
malprospero: li ĉiam trafadis la malĝustajn kalkanojn“. Ne malkvietiĝu
tamen, Filo de l’ Ĉielo. La saman sorton havas tre multaj imperiestroj
en la mondo. Ĉiam trafi la malĝustajn kalkanojn!

Dirinte tion, la saĝa Ĉi-San mortis.




HISTORIO DE PORKO[11]

KRISTNASKA RAKONTO


Ĝi okazis matene, unu tagon antaŭ la kristnasko.

Vaĉjo, veninte la kuirejon, ludis kun porkideto.

Kaj la kuiristino Akilino legis en la „Folio“ pri la Boera milito,
ploris kaj terure insultis lordon Chamberlain.

-- Ĝuste la sama, kiel mia sentaŭgulo! Ankaŭ batas virinojn! Ha! Ĉu li
ne estas barbaro?

Iom priplorinte, ŝi enfalis en melankolian humoron.

Melankolie kaj distre ŝi ekrigardis la horloĝon kaj diris:

-- Estas jam la tempo por kuiri.

Melankolie kaj distre ŝi prenis Vaĉjo-n kaj buĉis lin.

Melankolie kaj distre ŝi eligis liajn intestojn kaj metis lin en la
bolantan akvon de kaserolo por kuiri.

Kaj la porkidon ŝi klake frapis sur la subdorson.

-- Estas generalido kaj venas sin amuzi en la kuirejon!

Malgraŭ ĝia oreltranĉa krio ŝi forportis ĝin al la vartistino.

-- Jen, prenu la malpurulon!

La vartistino siavice klakis unu frapeton kaj metis la porkidon en la
liteton de Vaĉjo.

-- Kuŝu, malbonulo!

Ŝi mem pensis tiam:

-- Ĉu oni donacos al mi lanŝtofon por la festotago aŭ ree trompos?

La porkido pro kriego kaj frapoj ekdormis en la liteto de Vaĉjo.

Kaj Vaĉjo jam delonge bolis en la kaserolo.

Tiel okazis la ŝanĝo, havinta por la porkido grandajn sekvojn.

Kial neniu rimarkis la intermikson -- oni povas klarigi per antaŭfesta
tempo, kiam ĉiuj fariĝas malatentaj.

Kiam sekvantan tagon vespere, sur la manĝotablon oni metis Vaĉjo-n,
garnitan per acidkremo kaj kreno -- Vaĉjo kaŭzis ĉies admiron.

Ĉiuj manĝis lin kun plezuro.

Kaj generalo Betriŝĉev, manĝinte ripon, petis ankaŭ la malantaŭan
piedon.

-- Estas ne porkido, sed kvazaŭ infaneto!

Al kio la patrino de Vaĉjo kun fiero respondis:

-- Hejme flegita!

Tiu ĉi frazo instigis generalon Betriŝĉev eĉ laŭte ekspiri.

-- Hejme flegita! Tio rememorigas bonan malnovan epokon de bienuloj.
Tiam porkoj estis naturaj. Kaj kio nun? Kia tempo estas? Mankas veraj
porkoj!

Al kio la patro de Vaĉjo, granda spritulo, rimarkis:

-- Porkoj mankas ĉiam antaŭ la apero en granda kvanto!

Kaj prenis la „antaŭan piedeton“.

La porkido dume ludis kun infanoj.

Antaŭ la vizito de infanoj-gastoj oni ĝin vekis kaj vestis per pura
bela vesteto.

Estis nur sola strangaĵo: la infano neniel volis stari sur la piedoj,
sed kuris tra la ĉambroj kvarpiede.

Malgraŭ la rezonigo de la aĝuloj:

-- Vaĉjo, ne kuru kvarpiede! Malbonulo! Vaĉjo, estas honto kuri sub
la liton. Tio ne decas! Montru, kiel Vaĉjo scias paŝi. Faru per la
lipetoj: _tprua!_

La infano, malgraŭ la rezonado, kuris kvarpiede.

-- Ha, kiel amuza li estas, -- ĝojis la patrino rigardante lin.

Ŝi kaptis lin kaj surŝutis per kisoj.

-- Anĝeleto mia! Vivo mia! Mia sango!

Kaj alpremis al la amanta patrina koro, svenanta pro emocio kaj feliĉo.

Al la gastoj „Vaĉjo-n“ oni prezentis, tenante lin sub la „manetoj“.

-- Li tiel kapricas hodiaŭ, tiu ĉi sentaŭguleto!

La porkido neatendite havis kolosan sukceson.

-- Kerubeto! -- aklamis unu sinjorino -- ĝuste kiel kerubeto!

-- Kaj tiel similas la patron -- mire diris la alia.

Kaj generalo Betriŝĉev faris por la infano „kaprinajn kornojn“ el du
fingroj kaj diris:

-- Brava bubo! Mi mem en via aĝo estis tia!

Ĉe tiaj vortoj la porkido histerie ekkriis kaj ĉiuj aklamis:

-- Estonta Mazzini!

La infanoj, invititaj al la festeno, entuziasmiĝis, rigardante la
prezentitan al ili porkidon.

Ĉar en infanaĝo ni pli ŝatas bestojn ol homojn.

Neniam la infanoj havis kamaradon pli amuzan kaj gajan.

Ĉiuj tuj ekamis lin.

Precipe la malgranda fileto de grafo Zavihrajskij.

Malgranda grafido tuj enamiĝis en la kamaradon, kuranta kvarpiede.

-- Esas lidinda!

Kaj komencis mem kuri kvarpiede.

Li enamiĝis por la tuta vivo kaj sentis sin forte ligita al la porkido.

Poste tio havis tre grandan signifon en la viva kariero de la porkido,
ĉar ĉiuj, kiuj rilatis kun la familio de grafoj Zavihrajskij fariĝis
pro tio efektivaj ŝtataj konsilantoj.

La infanoj neniam sin amuzis tiel kaj estis tre gajaj.

Kiam oni volis preni ilin por forkonduki hejmen, eksplodis laŭta
plorado.

-- Ni ne volas! Ni volas ludi kun Vaĉjo! Ni amas Vaĉjo-n!

-- Ha, kiel ĉarma estas via Vaĉjo! kiel ĉarma -- entuziasme diris la
gepatroj.

Tiamaniere dum la unua apero en la „mondo“ la porkido havis pozitivan
sukceson ĉe plen- kaj junaĝuloj -- ĉe ĉiuj.

Apartan miron li elvokis, kiam foje li eligis:

-- Grunt!

Ĉiuj ekaplaŭdis.

-- Genia infano!

-- Nur dujara kaj... -- sin turnis la mirigitaj gastoj unu al alia.

Kaj la infanon oni komencis nomi de tiu tempo:

„Gruntulo!“

-- Li faros brilan karieron -- diris la patro.

Kaj la patrino jam revis pri sukcesoj, kiujn havos ŝia Gruntulo, ŝia
sango ĉe la belmondaj sinjorinoj.

Eĉ unu tago ne pasis, ke la Gruntulo ne estis invitita al konatuloj.

-- Kara Ekaterina Vasiljevna! Pro Dio, sendu al ni vian ĉarman, ĉarman
Gruntulo-n. Nia Niĉjo simple ne povas vivi sen li.

-- Kolombineto, Ekaterina Vasiljevna! Mi jam ne scias kion fari kun nia
Marinjo. Mia etulino vere enamiĝis en vian Gruntulo-n. Pro ĉio sankta
sendu lin al ni almenaŭ por duonhoro.

Oni estis devigita fari la liston de tiuj invitoj kaj akceptis la
abonon antaŭe.

-- Ĉarma kaj kara Anfisa Jakovljevna! Mia Gruntulo ne povas esti ĉe
vi pli frue ol la estontan ĵaŭdon. Por ĉiuj antaŭaj tagoj jam estas
abonita!

Tiel la porkido ligis kaj fortikigis la amikecon kun la plej
multenombra kaj elektita societo.

Grafo Zavihrajskij mem venadis en propra kaleŝo inviti Gruntulo-n.

-- Mia sentaŭgulo ne povas vivi sen Gruntulo.

La grafo invitis la patron de Gruntulo servi en sia oficejo kaj
ĉiamaniere penis prosperigi lian bonhavon por ne disiĝi de Gruntulo.

-- Kion fari? Se mia sencerbulo ne povas vivi sen via filo.

-- Ankoraŭ infano kaj jam helpas la gepatrojn -- emocie diris la patro
de Gruntulo.

La porkido ne parolis ĝis kvar jaroj.

-- Strange estas -- maltrankviliĝis la gepatroj kaj sendis lin al
profesoro Berlino-n.

Profesoro en Berlin observis lin, subsekcis ion sub lia lango kaj
sendis al profesoro en Vieno.

Profesoro en Vieno ankaŭ observis, eltranĉis ian glandon kaj sendis al
profesoro en Frankfurt sur Main.

Profesoro en Frankfurt faris ian kaŭterizon.

Kaj la porkido komencis paroli.

Kun granda peno. Sed uzante tri lingvojn.

Paŝi sur malantaŭaj piedoj Gruntulo lernis, kompreneble, pli frue. Tiel
li faris fine la aspekton de infano el bona familio.

Komence Gruntulo havis du guvernistinojn, poste du guvernistojn.

Ĉiuj ili servis antaŭe en la plej bonaj familioj.

Kaj ĉiuj ili estis entuziasmigitaj pro Vaĉjo-Gruntulo.

-- Malofte oni havas tiom kapablan edukaton.

Fakte, Gruntulo ne estis tro rapida en la pripenso. Precipe kiam li
devis solvi matematikajn taskojn.

Sed li ĉiam sidis, mallevinte la kapon kaj iris rigardante sub la
piedojn.

-- _Sehr, sehr ernsthafter Knabe[12]!_ -- diris la instruisto-germano.

-- Je-es, li ne estas supraĵulo! -- kun fanfarono rimarkis la patro.

-- Ne estas ia supraĵulo!

Ĝis dek jaroj Vaĉjo-Gruntulo estis „preparita“ kaj oni sendis lin al la
plej bona instituto.

Tie li ankaŭ altiris al si ĉies simpatiojn.

De la instruistoj -- pro lia seriozeco kaj foresto de supraĵaj ideoj.

De la lernantoj -- pro lia kapableco kuri kvarpiede kaj senimite eldiri:

-- Grunt!

La lernejo estis de tia tipo, kie oni ĉefe atentis la „spiriton“ de la
lernantoj kaj la spirito de Vaĉjo-Gruntulo entuziasmigis ĉiujn.

-- Li estos la plej fidela gardanto de niaj tradicioj. La spirito
de kamaradeco estas en li tre granda. Rigardu! Ĉiam li postkuras la
kamaradojn. Ĉiam!

Atinginte 16-jaran aĝon, Gruntulo havis tre gravan okazintaĵon. Liajn
gepatrojn jam delonge maltrankviligis unu enigma cirkonstanco.

Ilia infano havis vosteton. Vere, ne grandan, sed tamen vosteton. Kaj
aldone al tio -- spirale volvitan!

La patro rigardis la cirkonstancon filozofie:

-- Diablo prenu la voston. Ne gravas. Ĝi ne estas videbla!

Sed la patrino ofte kaj multe ploris, pensante:

-- Tamen, kiel li faros la sukcesojn ĉe la sinjorinoj...

Kiam Gruntulo havis 16 jarojn oni sendis lin Pariz-on al fama
profesoro-kirurgiisto.

La fama profesoro-kirurgiisto esploris lin kaj diris:

-- Malgravaĵo! Ni detranĉu la vosteton.

Kaj por kvietigo montris la kuŝantajn en alkoholo 666 aliajn identajn
vostetojn, spirale volvitajn, kiujn li detranĉis lastatempe.

-- Nun tio ofte okazas!

La vosteto estis fortranĉita kaj ĉiu ligilo kun la pasinteco tiamaniere
estis ŝirita.

Fininte la lernejon, Gruntulo eniris la vivon kiel kandidato por iu
grava posteno kaj plenumanto de specialaj ordonoj.

Nun li estis Gruntulo sole por grafo Zavihrajskij, Vaĉjo por la kolegoj
kaj Vasilij Petroviĉ por la aliaj.

Juna homo, de alloga korpulenteco, portanta nazumon.

Lia profilo ne estis eksterordinara, sed la sinjorinoj trovis, ke en
ĝi estis io, se ne „romana“, do almenaŭ „nobla“. La kapo estis ĉiam
modeste mallevita kaj la okuloj rigardantaj teren.

Tio tre plaĉis al ĉiuj.

-- Tre malofta junulo! Kun propraj reguloj!

Nur en unu okazo tiuj modeste mallevitaj okuloj leviĝis kaj eĉ brilis
per malica fajro.

Vasilij Petroviĉ mem ne sciis tion klarigi.

Sed kiam oni diris apud li la vorton _koto_ -- li sentis, ke oni
volas forpreni de li ion, la plej karan.

Se oni nur prononcis la vorton, Vasilij Petroviĉ tuj fariĝis
maltrankvila kaj liaj okuloj ekfulmis.

-- Koto? Sed kion vi volas? Estas ja nia koto, hejma!

Ni vivos eĉ en koto! En la nia! En la propra!

Tio faris tre agrablan impreson.

-- Nu, certe li estas tre juna, varma kapo, li troigas.

Sed en sia fundamento liaj aspiroj havas tre bonan, bonegan grundon!
Estas pli bone, se oni preferas la hejman al la fremda! La junulo estas
sur vera vojo. Kun perfektaj pensoj. Alia afero malkvietigis Vasilij
Petroviĉ-on: de tempo al tempo li subite laciĝis por paŝi, stari, sidi.
Li sendetene volis stari kvarpiede.

Tiom sendetene, ke foje li efektive ne povis sin haltigi.

Aperinte kun ia speciala raporto antaŭ tre grava kaj lacigita pro
aferoj persono, Vasilij Petroviĉ subite stariĝis kvarpiede. Li kuris
tra la kabineto, tranĉorele kriis, gruntis, frapis per la nazo en la
genuon de la grava persono kaj komencis froti la dorson ĉe angulo de
la skribotablo.

-- Ĝuste kiel porko! -- ĝoje ekkriis la grava persono kaj ekridis tiel,
kiel li ne ridis jam pli ol antaŭ dudek jaroj.

Ĝislarme!

-- He, fratulo, vi estas granda komikisto! Ha! Dankon, dankon al vi.
Tre ridigis min, maljunulon! Jam delonge mi ne amuzis min tiel bone.
Tio tre utilas inter la aferoj. Pro tio freŝiĝas la kapo. Bravulo!

Kaj la grava persono ordonis:

-- Por la raportoj ĉiam sendu al mi Vasilij Petroviĉ-on. Ĉiam!

Venante la kabineton de la grava persono Vasilij Petroviĉ mem ĝislace
ĉiam ĝuis la kuradon kvarpiede, frotis sin ĉe la anguloj kaj gruntis.

Kaj la grava persono ridegis, kriante:

-- Sufiĉe! Sufiĉe! Mi mortos! Ho, karuloj miaj... Eĉ mi ridas! Eĉ mia
animo juniĝis!

Vasilij Petroviĉ-on ankaŭ maltrankviligis liaj strangaj sonĝoj.

En sonĝo, krom porkoj, li vidis nenion.

Ĉiam li sonĝis pri porkino kun dek du porkidoj. Ĝi venadis al li,
frapis lin per la nazo kaj diris:

-- Ĉiuj estas nur viaj.

-- Mi devus edziĝi -- decidis Vasilij Petroviĉ.

Kaj foje, post la sonĝo pri porkino kun dek kvar porkidoj, li iris kaj
faris edziĝoproponon al fraŭlino Zinjo Zvezdinceva.

Zinjo Zvezdinceva, juna fraŭlino, kun vizaĝo de angla miss, kun
okuloj klaraj kiel kristalo, kun pura rideto, tiel nomata „sankta“
-- sin okupis per fajrogravurado sur ligno, helpis al sia patrino en
filantropio, legis Catulle Mendes kaj Armand Sylvestre, petante pri la
„nebulaj frazoj“ klarigojn de sia guvernistino, estinta pariza „stelo“
kaj dum longaj horoj observis sin tra spegulo, pozante antaŭ ĝi „en
nenio“, ridetante per enigma kaj multepromesanta rideto.

Kiam la amikinoj demandis ŝin:

-- Kial vi edziniĝas kun Vasilij Petroviĉ?

Ŝi respondis:

-- _Il est très, très cochon[13]!_

Ilia edziĝofesteno estis vera festo por ĉiuj bonpensuloj de la mondo!

-- Tia mirinda paro! Juna homo tiom bonkonduta kaj tiom virta fraŭlino!

Multaj eĉ ploris.

Vasilij Petroviĉ havis brilan karieron kaj ne malpli brile prosperadis
finance.

Li gajnis grandan monon per sia voĉo.

Certe ĝi ne estis la voĉo de Mazzini aŭ Battistini -- ĝi estis nur
simpla, tranĉa porkida krio, sufiĉe sonora kaj penetranta.

Kiam „ekvigliĝis“ la patruja industrio kaj fondiĝis iu nova nafta,
or- aŭ karbomineja entrepreno -- Vasilij Petroviĉ tuj komencis krii
per sia porkida voĉo:

-- Ĉu? La entrepreno de sinjoroj Ivanov? Ho, ho, mi konas ilin!

En tiuj aferoj lin helpis lia origino.

Vasilij Petroviĉ havis senbridan pasion por malantaŭaj regionoj de
kortoj kaj por balaaĵejoj.

Li ĉiam fosis en balaaĵo de ĉiuj hejmoj kaj por ĉiu homo posedis
peceton da ia abomenaĵo, fosita en balaaĵejo.

-- Tiu ĉi sinjoro? Sed li ja estas... Li faris...

Aŭdinte la porkidan krion, ĉiuj ekatentis, vole-nevole aŭskultis.

Kaj fondantoj de iu mova akcia societo sin ĵetis al Vasilij Petroviĉ.

-- Tre estimata. Ĉu vi ne bonvolus akcepti kiel donacon kelkajn niajn
fondakciojn?

Por ke li ne kriu siajn abomenaĵojn pri la fondata societo.

Tiamaniere Vasilij Petroviĉ fariĝis kunfondinto de ĉiuj akciaj
societoj, aperintaj dum lia floranta kariero.

En la mondo oni nur miris pri liaj diversflankaj talentoj.

-- Ĉie li estas! Kion viva, interesema homo! Neniu entrepreno aperas
sen li! Kiu scias simile labori por la patrujo?

Li partoprenis eĉ en literatura movado.

Havante monon kaj bonan situacion, li baldaŭ komencis dediĉi siajn
ripozhorojn al la verkado.

Tie ĉi ankaŭ helpis lin lia origino.

Ŝatante koton, li ĉie, sur ĉiu loko sciis knedi ĝin.

Kiam li skribis pri opereta primadono, aŭ pri internacia kongreso --
li ĉie sciis aldoni koton kaj eĉ en tia kvanto, ke supersataj legantoj
diris:

-- _Voltaire!_

Kaj eĉ la facilanimeco kun kiu li fosis koton, nur plialtigis Vasilij
Petroviĉ-on en ĉies opinioj.

Ĝi prezentis agrablan aldonon al lia seriozeco kaj pli videble
elmontris liajn virtojn.

Inter ĉiuj nomitaj sukcesoj kaj brilo nur unu tragika okazintaĵo por
momento hezitigis Vasilij Petroviĉ-on.

Ĝi estis, kiam lia patro estis mortanta.

La maljunulo havis ankoraŭ kelkajn minutojn por vivi.

Sur lia vizaĝo disfluis kvieteco kaj antaŭmorta prudento.

Vasilij Petroviĉ sidis apude.

La maljunulo malfermis la okulojn, kun amo ekrigardis la filon kaj
diris:

-- Vaĉjo! Mi gajnis kaj ŝparis tutan mian vivon. Ĉio restis por vi.
Ankaŭ vi mem gajnas tre multe. Vi havas ĉion sufiĉe. Vaĉjo, nur unu
vorton: pripensu iomete pri la animo!

Kaj subite Vasilij Petroviĉ eksentis strangan, senbridan deziron grunti
kaj karese ŝovi la nazon al vizaĝo de la patro.

Li leviĝis kaj premis sian nazon al la malvarmiĝanta, flava, kvazaŭ el
vakso farita, vizaĝo de la patro kaj gruntis tiel sonore, kiel neniam
antaŭe. La maljunulo sidiĝis. Liaj okuloj estis larĝe malfermitaj.

Li rigardis Vaĉjo-n kun teruro, kvazaŭ li unuafoje vidis tiun vizaĝon
kaj ekkriis:

-- Porko!

Kaj falis sur la kusenojn morta.

Io sin ekmovis interne de Vasilij Petroviĉ.

Pro la krio de la mortinto li eksaltis.

Li kuris al spegulo, rigardis, movis la ŝultrojn kaj post momento diris
kviete:

-- Homo, kiel ĉiuj aliaj.

Kaj komencis esplori la skribotablon de la patro por vidi ĉu estas en
ordo la testamento.

Tio estis la sola tragika minuteto en la daŭro de multaj brilaj jaroj.

Vasilij Petroviĉ grimpis pli kaj pli alten, elgrimpis treege alte, kiam
subite...

Kiam subite tra Peterburgo disvastiĝis eksterordinara sciigo:

-- Vasilij Petroviĉ, la fama Vasilij Petroviĉ, „mem“ Vasilij Petroviĉ,
kuŝiĝis en koton, kuŝas en ĝi kaj manĝas el trogo.

Tio ekscitis la maljunularon.

-- Diablo scias, kio okazas! Ĝis kia porkeco falis la homo!

Eĉ grafo Zavihrajskij mem diris:

-- Ho, Gruntulo, tio estas jam tro!

La maljunularo estis ekscitita. Sed la juna generacio, ĉiuj tiuj
kandidatoj por postenoj kaj ordonplenumantoj hontigis la maljunulojn:

-- Vi parolas kiel veraj adeptoj de Voltaire!

Kaj deklaris:

-- Ha, kia modesteco. Pli granda ol prudento. Tia homo kaj kuŝas en
koto! Kia neniigo de sin mem: li ne volas manĝi alie ol el trogo! Li,
li konscias sin malinda! Kia ekzemplo! Kia spirita forto! Li ne estas
ĉi-monda homo!

Kaj se antaŭe oni kredis al Vasilij Petroviĉ, nun oni jam kredis je
Vasilij Petroviĉ.

La tempo, eĉ la aero akcelis tion.

Oni pilgrimis al Vasilij Petroviĉ. Vasilij Petroviĉ-on oni demandis pri
la aferoj gravaj, malgravaj kaj la plej gravaj.

Oni estis feliĉa, se li almenaŭ unufoje eligis sian:

-- Grunt!

Tion oni akceptis kiel „jes“.

Kaj se li eldonis sian sonon dufoje:

-- Grunt! Grunt!

Tion oni komprenis kiel: Vasilij Petroviĉ tion ne aprobas.

Kaj Vasilij Petroviĉ kuŝis en koto kaj gruntis.

Kiel tio okazis?

La tutan sian vivon Vasilij Petroviĉ ne povis facile preteriri apud
koto. La tutan vivon li havis pro la vido de koto sendetenan deziron:

-- Kuŝi! Kuŝi! Kuŝi!

Sed en la juneco Vasilij Petroviĉ per kosto de grandaj penoj bridigis
en si tiun deziron.

Kiam li fariĝis pli aĝa kaj atingis ĉion, kion li povis atingi, li
sciis nur unu aferon, kiu al li mankis.

Kaj ne povis plu sin deteni de la plezuro.

-- Mi kuŝiĝu!

Li do kuŝiĝis. Kaj postulis, ke oni nutru lin nepre el trogo.

Tiel okazis tiu „superago“, kiu fine kaj senkondiĉe glorigis Vasilij
Petroviĉ-on.

Kaj jen Vasilij Petroviĉ mortis.

La gazetoj skribis:

„Ni perdis idealon de homo. Faman aganton, grandan amikon de
l’ patrujo, patron de multaj utilaj entreprenoj, verkiston kies
Voltaire-simila spiriteco prezentis tiom interesan kontraston al la
seriozeco kaj virtoj de la mortinto. Fine, ni perdis homon, altiĝintan
ĝis ‚superago‘, homon, kies voĉon ni ĉiuj tiel avide atentis.“

Vasilij Petroviĉ kuŝis sur la tablo kaj oni intencis lin sekci.
La kadavron oni bezonis ekspedi al familia bieno kaj por ke ĝi ne
ekputriĝu, oni decidis ĝin balzamumi.

Por tiu celo laboris du profesoroj-kirurgiistoj.

Subite unu el ili ekkriis:

-- Kolego! Tio ja, ŝajnas, estas ne homo, sed porko!

-- Pro Dio -- laŭ la tuta konstruo -- porko!

La kolego rigardis lin, profunde enspiris kaj diris:

-- He-e! Kolego! Se oni sekcos nin ĉiujn, kiom da homoj fakte estos
porkoj!

La profesoroj rigardis unu la alian, ekridetis kaj daŭrigis la laboron.




ALDONO

LINGVAJ NOTOJ DE LA TRADUKINTO


Por konservi la brilan orientan koloron de la lingvo en la originala
teksto, mi uzis en la traduko kelkajn neoficialajn vortojn kaj
neologismojn, parte jam uzitajn en nia literaturo, parte de mi
novadaptitajn, sen kies uzado, aŭ kun kies esperantaj klarigaj
ekvivalentoj, la verko multe perdus kaj fariĝus malpli viva. En tiu
rilato mi bone konsideris la principon de neceso, sed mi trovis por
mi la pravigon en tio, ke eĉ nia oficiala vortaro entenas multajn
„orientajn“ vortojn (trovatajn ankaŭ en mia libro) ekz.: _kalifo_,
_sultano_, _veziro_, _eŭnuko_, _minareto_, _moskeo_, _turbano_,
_Korano_, _haremo_. Tiuj vortoj siavice povus esti ankoraŭ unu fojon
tradukitaj, klarigitaj per pli simplaj esperantaj vortoj, sed ni
ne sentas tian bezonon, ĉar ili estas per si mem tute internacie
konataj kaj uzataj. La enkondukitajn vortojn kiel: _hurio_, _odalisko_
(haremanino), _muftio_, _ŝejko_, _emiro_, _fetvo_, _kadio_,
_nargileo_, _neguso_ (reĝo de Abisenujo), _radĵaho_ (hinda reganta
princo), mi ne altrudas por la nepra akcepto, sed mi volas, ke
ili restu kiel pure „enciklopedia“ vortara valoraĵo por la pluaj
eksperimentoj. Inter alie multaj el ili jam troviĝas en la plenaj
nacie-esperantaj vortaroj.

La vortojn _Alaho_ kaj _padiŝaho_ mi uzis por la loka, akcentiga
celo. Esperantan ortografion mi donis al ili por pli fleksebla kaj
regula uzo en la stilo.

Krom tiuj „pure orientaj“ vortoj mi uzis kelkajn neologismojn,
plejparte ankaŭ tre ofte renkontatajn en nia literaturo kaj vortaroj,
ekz.: _suvereno_ (monarko, solpotenca reganto), _tempesto_ (ventego
sur maro), _tamburino_ (duontamburo kun tintiloj, uzata por la dancoj),
_pilavo_, _fugitivo_ (elmigrinto, forkurinto el sia lando, pro danĝero
aŭ aliaj forpeligaj kaŭzoj), _rivalo_ (konkuranta aŭ duelanta
kontraŭulo), _distribuo_ (disdivido, disdono, dislivero).

Mi permesis al mi ankaŭ uzi kelkajn novajn esperantajn formojn, ekz.:
_sukerumi_, t. e. saturigi per la sukera siropo, fari konfitaĵon el iu
frukto aŭ kreskaĵo, saturita per sukero; _instruulo_, nek instruisto,
nek instruanto, sed ulo de la instruo, homo portanta en si la econ de
instruemo, pro sia prudento kaj talento; homo de kiu oni konstante
ion lernas.

Fine mi volus indiki ankaŭ tion, kion la traduko neeviteble devis
perdi kompare kun la originalo. Unue, mi devis perforte uzi la virinan
pronomon _ŝi_ por _Vero_, alie la tuta senco de la fabelo ruiniĝus,
almenaŭ laŭ la arbitra aspekto. Min pravigu la fakto, ke en ĉiuj
lingvoj uzantaj la genrojn (la gramatikajn formojn, kiuj diversigas
la partojn de la parolo laŭ la seksoj: vira, virina kaj neŭtra), Vero
estas plejofte kompreno virinseksa.

Uzinte la pleonasmon _juvelŝtono_ (anstataŭ simpla: _juvelo_) mi
volis esti konsekvenca kaj konforma al la leĝo de la fabela fetvo,
kiu ordonas _mortigi per ŝtonoj_. En rusa lingvo juvelo estas
esprimata per du vortoj „_multekosta ŝtono_“, do en ĝi la konsekvenco
estas plena. La legantoj bonvolu ne kritiki tro severe tiun necesan
pleonasmon.

En la fabelo „Malĝuste trafitaj kalkanoj“ la frazo, „_ke antaŭ la
puno la homa animo sin kaŝas en la kalkanoj_“ estas iomete neklara
por tiuj, kiuj ne konas la rusan lingvon. Estas rusismo: „_Pro teruro,
mia animo foriris en la kalkanojn_.“ Per tiu frazo la rusoj
priskribas la staton de homo, kiu antaŭ la danĝero perdas la sinregadon
kaj normalan pensmanieron.

En la sama fabelo:

  „_delikathaŭtaj mandarenoj_“ signifas en la rusa lingvo ankaŭ
  specon de oranĝoj kreskantaj en Ĥinujo, kun ruĝaj fibroj kaj
  tre sukplenaj;
  „_alilandaj diabloj_“ estas moke nomataj en Ĥinujo ĉiuj
  blankhaŭtuloj.

Restas al mi nur diri, ke mi transskribis la proprajn personajn kaj
geografiajn nomojn plejparte fonetike. En la nomo Fatjma la meza „j“
estu legata kiel tre mallonga _i_, moliganta la antaŭan „_t_“.

  _La tradukinto._




Piednotoj

[1] Granda estas Alaho (Dio)! Araba aklamo.

[2] Paradizaj belulinoj, laŭ la religio de Mahometo.

[3] Imperiestro.

[4] Supera eklezia rango ĉe Mahometanoj.

[5] Princo (araba).

[6] Sortodestino.

[7] Religia dekreto ĉe mahometanoj.

[8] Orienta aroma brulaĵo.

[9] Juĝisto.

[10] Manĝaĵo el viando kun rizo.

[11] Tiu ĉi rakonto ne apartenas al la serio de „Orientaj Fabeloj“.
Sed ĝi servas kiel bela ekzemplero de la lingvo de Doroŝeviĉ, per
kiu li kvazaŭ vipis la socion. Malgraŭ la lastatempaj ŝanĝoj de la
vivokondiĉoj en Rusujo, la rakonto ne perdis sian universalan signifon.

[12] Tre, tre serioza knabo!

[13] Li estas tre, tre porka!




Notoj de transskribinto:

Mi senrimarke ĝustigis etajn interpunkciajn kaj citilajn erarojn.







*** END OF THE PROJECT GUTENBERG EBOOK ORIENTAJ FABELOJ ***


    

Updated editions will replace the previous one—the old editions will
be renamed.

Creating the works from print editions not protected by U.S. copyright
law means that no one owns a United States copyright in these works,
so the Foundation (and you!) can copy and distribute it in the United
States without permission and without paying copyright
royalties. Special rules, set forth in the General Terms of Use part
of this license, apply to copying and distributing Project
Gutenberg™ electronic works to protect the PROJECT GUTENBERG™
concept and trademark. Project Gutenberg is a registered trademark,
and may not be used if you charge for an eBook, except by following
the terms of the trademark license, including paying royalties for use
of the Project Gutenberg trademark. If you do not charge anything for
copies of this eBook, complying with the trademark license is very
easy. You may use this eBook for nearly any purpose such as creation
of derivative works, reports, performances and research. Project
Gutenberg eBooks may be modified and printed and given away—you may
do practically ANYTHING in the United States with eBooks not protected
by U.S. copyright law. Redistribution is subject to the trademark
license, especially commercial redistribution.


START: FULL LICENSE

THE FULL PROJECT GUTENBERG LICENSE

PLEASE READ THIS BEFORE YOU DISTRIBUTE OR USE THIS WORK

To protect the Project Gutenberg™ mission of promoting the free
distribution of electronic works, by using or distributing this work
(or any other work associated in any way with the phrase “Project
Gutenberg”), you agree to comply with all the terms of the Full
Project Gutenberg™ License available with this file or online at
www.gutenberg.org/license.

Section 1. General Terms of Use and Redistributing Project Gutenberg™
electronic works

1.A. By reading or using any part of this Project Gutenberg™
electronic work, you indicate that you have read, understand, agree to
and accept all the terms of this license and intellectual property
(trademark/copyright) agreement. If you do not agree to abide by all
the terms of this agreement, you must cease using and return or
destroy all copies of Project Gutenberg™ electronic works in your
possession. If you paid a fee for obtaining a copy of or access to a
Project Gutenberg™ electronic work and you do not agree to be bound
by the terms of this agreement, you may obtain a refund from the person
or entity to whom you paid the fee as set forth in paragraph 1.E.8.

1.B. “Project Gutenberg” is a registered trademark. It may only be
used on or associated in any way with an electronic work by people who
agree to be bound by the terms of this agreement. There are a few
things that you can do with most Project Gutenberg™ electronic works
even without complying with the full terms of this agreement. See
paragraph 1.C below. There are a lot of things you can do with Project
Gutenberg™ electronic works if you follow the terms of this
agreement and help preserve free future access to Project Gutenberg™
electronic works. See paragraph 1.E below.

1.C. The Project Gutenberg Literary Archive Foundation (“the
Foundation” or PGLAF), owns a compilation copyright in the collection
of Project Gutenberg™ electronic works. Nearly all the individual
works in the collection are in the public domain in the United
States. If an individual work is unprotected by copyright law in the
United States and you are located in the United States, we do not
claim a right to prevent you from copying, distributing, performing,
displaying or creating derivative works based on the work as long as
all references to Project Gutenberg are removed. Of course, we hope
that you will support the Project Gutenberg™ mission of promoting
free access to electronic works by freely sharing Project Gutenberg™
works in compliance with the terms of this agreement for keeping the
Project Gutenberg™ name associated with the work. You can easily
comply with the terms of this agreement by keeping this work in the
same format with its attached full Project Gutenberg™ License when
you share it without charge with others.

1.D. The copyright laws of the place where you are located also govern
what you can do with this work. Copyright laws in most countries are
in a constant state of change. If you are outside the United States,
check the laws of your country in addition to the terms of this
agreement before downloading, copying, displaying, performing,
distributing or creating derivative works based on this work or any
other Project Gutenberg™ work. The Foundation makes no
representations concerning the copyright status of any work in any
country other than the United States.

1.E. Unless you have removed all references to Project Gutenberg:

1.E.1. The following sentence, with active links to, or other
immediate access to, the full Project Gutenberg™ License must appear
prominently whenever any copy of a Project Gutenberg™ work (any work
on which the phrase “Project Gutenberg” appears, or with which the
phrase “Project Gutenberg” is associated) is accessed, displayed,
performed, viewed, copied or distributed:

    This eBook is for the use of anyone anywhere in the United States and most
    other parts of the world at no cost and with almost no restrictions
    whatsoever. You may copy it, give it away or re-use it under the terms
    of the Project Gutenberg License included with this eBook or online
    at www.gutenberg.org. If you
    are not located in the United States, you will have to check the laws
    of the country where you are located before using this eBook.
  
1.E.2. If an individual Project Gutenberg™ electronic work is
derived from texts not protected by U.S. copyright law (does not
contain a notice indicating that it is posted with permission of the
copyright holder), the work can be copied and distributed to anyone in
the United States without paying any fees or charges. If you are
redistributing or providing access to a work with the phrase “Project
Gutenberg” associated with or appearing on the work, you must comply
either with the requirements of paragraphs 1.E.1 through 1.E.7 or
obtain permission for the use of the work and the Project Gutenberg™
trademark as set forth in paragraphs 1.E.8 or 1.E.9.

1.E.3. If an individual Project Gutenberg™ electronic work is posted
with the permission of the copyright holder, your use and distribution
must comply with both paragraphs 1.E.1 through 1.E.7 and any
additional terms imposed by the copyright holder. Additional terms
will be linked to the Project Gutenberg™ License for all works
posted with the permission of the copyright holder found at the
beginning of this work.

1.E.4. Do not unlink or detach or remove the full Project Gutenberg™
License terms from this work, or any files containing a part of this
work or any other work associated with Project Gutenberg™.

1.E.5. Do not copy, display, perform, distribute or redistribute this
electronic work, or any part of this electronic work, without
prominently displaying the sentence set forth in paragraph 1.E.1 with
active links or immediate access to the full terms of the Project
Gutenberg™ License.

1.E.6. You may convert to and distribute this work in any binary,
compressed, marked up, nonproprietary or proprietary form, including
any word processing or hypertext form. However, if you provide access
to or distribute copies of a Project Gutenberg™ work in a format
other than “Plain Vanilla ASCII” or other format used in the official
version posted on the official Project Gutenberg™ website
(www.gutenberg.org), you must, at no additional cost, fee or expense
to the user, provide a copy, a means of exporting a copy, or a means
of obtaining a copy upon request, of the work in its original “Plain
Vanilla ASCII” or other form. Any alternate format must include the
full Project Gutenberg™ License as specified in paragraph 1.E.1.

1.E.7. Do not charge a fee for access to, viewing, displaying,
performing, copying or distributing any Project Gutenberg™ works
unless you comply with paragraph 1.E.8 or 1.E.9.

1.E.8. You may charge a reasonable fee for copies of or providing
access to or distributing Project Gutenberg™ electronic works
provided that:

    • You pay a royalty fee of 20% of the gross profits you derive from
        the use of Project Gutenberg™ works calculated using the method
        you already use to calculate your applicable taxes. The fee is owed
        to the owner of the Project Gutenberg™ trademark, but he has
        agreed to donate royalties under this paragraph to the Project
        Gutenberg Literary Archive Foundation. Royalty payments must be paid
        within 60 days following each date on which you prepare (or are
        legally required to prepare) your periodic tax returns. Royalty
        payments should be clearly marked as such and sent to the Project
        Gutenberg Literary Archive Foundation at the address specified in
        Section 4, “Information about donations to the Project Gutenberg
        Literary Archive Foundation.”
    
    • You provide a full refund of any money paid by a user who notifies
        you in writing (or by e-mail) within 30 days of receipt that s/he
        does not agree to the terms of the full Project Gutenberg™
        License. You must require such a user to return or destroy all
        copies of the works possessed in a physical medium and discontinue
        all use of and all access to other copies of Project Gutenberg™
        works.
    
    • You provide, in accordance with paragraph 1.F.3, a full refund of
        any money paid for a work or a replacement copy, if a defect in the
        electronic work is discovered and reported to you within 90 days of
        receipt of the work.
    
    • You comply with all other terms of this agreement for free
        distribution of Project Gutenberg™ works.
    

1.E.9. If you wish to charge a fee or distribute a Project
Gutenberg™ electronic work or group of works on different terms than
are set forth in this agreement, you must obtain permission in writing
from the Project Gutenberg Literary Archive Foundation, the manager of
the Project Gutenberg™ trademark. Contact the Foundation as set
forth in Section 3 below.

1.F.

1.F.1. Project Gutenberg volunteers and employees expend considerable
effort to identify, do copyright research on, transcribe and proofread
works not protected by U.S. copyright law in creating the Project
Gutenberg™ collection. Despite these efforts, Project Gutenberg™
electronic works, and the medium on which they may be stored, may
contain “Defects,” such as, but not limited to, incomplete, inaccurate
or corrupt data, transcription errors, a copyright or other
intellectual property infringement, a defective or damaged disk or
other medium, a computer virus, or computer codes that damage or
cannot be read by your equipment.

1.F.2. LIMITED WARRANTY, DISCLAIMER OF DAMAGES - Except for the “Right
of Replacement or Refund” described in paragraph 1.F.3, the Project
Gutenberg Literary Archive Foundation, the owner of the Project
Gutenberg™ trademark, and any other party distributing a Project
Gutenberg™ electronic work under this agreement, disclaim all
liability to you for damages, costs and expenses, including legal
fees. YOU AGREE THAT YOU HAVE NO REMEDIES FOR NEGLIGENCE, STRICT
LIABILITY, BREACH OF WARRANTY OR BREACH OF CONTRACT EXCEPT THOSE
PROVIDED IN PARAGRAPH 1.F.3. YOU AGREE THAT THE FOUNDATION, THE
TRADEMARK OWNER, AND ANY DISTRIBUTOR UNDER THIS AGREEMENT WILL NOT BE
LIABLE TO YOU FOR ACTUAL, DIRECT, INDIRECT, CONSEQUENTIAL, PUNITIVE OR
INCIDENTAL DAMAGES EVEN IF YOU GIVE NOTICE OF THE POSSIBILITY OF SUCH
DAMAGE.

1.F.3. LIMITED RIGHT OF REPLACEMENT OR REFUND - If you discover a
defect in this electronic work within 90 days of receiving it, you can
receive a refund of the money (if any) you paid for it by sending a
written explanation to the person you received the work from. If you
received the work on a physical medium, you must return the medium
with your written explanation. The person or entity that provided you
with the defective work may elect to provide a replacement copy in
lieu of a refund. If you received the work electronically, the person
or entity providing it to you may choose to give you a second
opportunity to receive the work electronically in lieu of a refund. If
the second copy is also defective, you may demand a refund in writing
without further opportunities to fix the problem.

1.F.4. Except for the limited right of replacement or refund set forth
in paragraph 1.F.3, this work is provided to you ‘AS-IS’, WITH NO
OTHER WARRANTIES OF ANY KIND, EXPRESS OR IMPLIED, INCLUDING BUT NOT
LIMITED TO WARRANTIES OF MERCHANTABILITY OR FITNESS FOR ANY PURPOSE.

1.F.5. Some states do not allow disclaimers of certain implied
warranties or the exclusion or limitation of certain types of
damages. If any disclaimer or limitation set forth in this agreement
violates the law of the state applicable to this agreement, the
agreement shall be interpreted to make the maximum disclaimer or
limitation permitted by the applicable state law. The invalidity or
unenforceability of any provision of this agreement shall not void the
remaining provisions.

1.F.6. INDEMNITY - You agree to indemnify and hold the Foundation, the
trademark owner, any agent or employee of the Foundation, anyone
providing copies of Project Gutenberg™ electronic works in
accordance with this agreement, and any volunteers associated with the
production, promotion and distribution of Project Gutenberg™
electronic works, harmless from all liability, costs and expenses,
including legal fees, that arise directly or indirectly from any of
the following which you do or cause to occur: (a) distribution of this
or any Project Gutenberg™ work, (b) alteration, modification, or
additions or deletions to any Project Gutenberg™ work, and (c) any
Defect you cause.

Section 2. Information about the Mission of Project Gutenberg™

Project Gutenberg™ is synonymous with the free distribution of
electronic works in formats readable by the widest variety of
computers including obsolete, old, middle-aged and new computers. It
exists because of the efforts of hundreds of volunteers and donations
from people in all walks of life.

Volunteers and financial support to provide volunteers with the
assistance they need are critical to reaching Project Gutenberg™’s
goals and ensuring that the Project Gutenberg™ collection will
remain freely available for generations to come. In 2001, the Project
Gutenberg Literary Archive Foundation was created to provide a secure
and permanent future for Project Gutenberg™ and future
generations. To learn more about the Project Gutenberg Literary
Archive Foundation and how your efforts and donations can help, see
Sections 3 and 4 and the Foundation information page at www.gutenberg.org.

Section 3. Information about the Project Gutenberg Literary Archive Foundation

The Project Gutenberg Literary Archive Foundation is a non-profit
501(c)(3) educational corporation organized under the laws of the
state of Mississippi and granted tax exempt status by the Internal
Revenue Service. The Foundation’s EIN or federal tax identification
number is 64-6221541. Contributions to the Project Gutenberg Literary
Archive Foundation are tax deductible to the full extent permitted by
U.S. federal laws and your state’s laws.

The Foundation’s business office is located at 809 North 1500 West,
Salt Lake City, UT 84116, (801) 596-1887. Email contact links and up
to date contact information can be found at the Foundation’s website
and official page at www.gutenberg.org/contact

Section 4. Information about Donations to the Project Gutenberg
Literary Archive Foundation

Project Gutenberg™ depends upon and cannot survive without widespread
public support and donations to carry out its mission of
increasing the number of public domain and licensed works that can be
freely distributed in machine-readable form accessible by the widest
array of equipment including outdated equipment. Many small donations
($1 to $5,000) are particularly important to maintaining tax exempt
status with the IRS.

The Foundation is committed to complying with the laws regulating
charities and charitable donations in all 50 states of the United
States. Compliance requirements are not uniform and it takes a
considerable effort, much paperwork and many fees to meet and keep up
with these requirements. We do not solicit donations in locations
where we have not received written confirmation of compliance. To SEND
DONATIONS or determine the status of compliance for any particular state
visit www.gutenberg.org/donate.

While we cannot and do not solicit contributions from states where we
have not met the solicitation requirements, we know of no prohibition
against accepting unsolicited donations from donors in such states who
approach us with offers to donate.

International donations are gratefully accepted, but we cannot make
any statements concerning tax treatment of donations received from
outside the United States. U.S. laws alone swamp our small staff.

Please check the Project Gutenberg web pages for current donation
methods and addresses. Donations are accepted in a number of other
ways including checks, online payments and credit card donations. To
donate, please visit: www.gutenberg.org/donate.

Section 5. General Information About Project Gutenberg™ electronic works

Professor Michael S. Hart was the originator of the Project
Gutenberg™ concept of a library of electronic works that could be
freely shared with anyone. For forty years, he produced and
distributed Project Gutenberg™ eBooks with only a loose network of
volunteer support.

Project Gutenberg™ eBooks are often created from several printed
editions, all of which are confirmed as not protected by copyright in
the U.S. unless a copyright notice is included. Thus, we do not
necessarily keep eBooks in compliance with any particular paper
edition.

Most people start at our website which has the main PG search
facility: www.gutenberg.org.

This website includes information about Project Gutenberg™,
including how to make donations to the Project Gutenberg Literary
Archive Foundation, how to help produce our new eBooks, and how to
subscribe to our email newsletter to hear about new eBooks.